மனச் சுரங்கத்திலிருந்து...

இருபது வயது வரை நான் இருந்த நெய்வேலி நகரம், திறந்தவெளி சுரங்கங்களைக் கொண்டது. ஆனால் நம் மனது என்னும் சுரங்கமோ, மூடி வைக்கப்பட்ட ஒன்று.

என்னுடைய முந்தைய சில பதிவுகளில் நெய்வேலி நகரத்தில் நான் சந்தித்த, பழகிய சில மனிதர்களைப் பற்றி எழுதியிருக்கிறேன். சிறு வயதில் நான் சந்தித்த மேலும் பல மனிதர்கள், நிகழ்வுகள் பற்றிய எண்ணங்கள் அவ்வப்போது என் மனதில் வந்து போவதுண்டு.

என் மனச் சுரங்கத்திலிருந்து, நிலக்கரி நகரமாம் நெய்வேலியின் நினைவுகளை ஒவ்வொன்றாய் தோண்டியெடுத்து உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள எண்ணியிருக்கிறேன். அதில் முதலாவதாக…..

பகுதி-1: டைலர் ராமதாஸ்

சில நாட்களுக்கு முன் வலையுலக நண்பர் ஆர்.வி.எஸ் தனது ஒரு பதிவில் மன நிலை குன்றியவர்களைப் பற்றி எழுதியிருந்தார். அந்த பதிவு எனக்கு நெய்வேலி ராமதாஸ் பற்றிய நினைவுகளைத் தூண்டியது.

எங்களது வீட்டின் முன் இருந்த ஒரு பெட்டிக்கடையின் ஒரு பகுதியில் ராமதாஸ் என்று ஒரு தையல்காரர் இருந்தார். தொழிலில் அத்தனை ஒரு நேர்த்தி. ஆண், பெண் என இருபாலருக்கும் உடைகள் தைப்பதில் வல்லுனர். கனகச்சிதமாய் துணிகளைத் தைத்துக் கொடுப்பார்.

நெய்வேலியில் நாங்கள் இருந்த பகுதி மக்கள் மட்டுமில்லாது பல இடங்களிலிருந்தும் அவரிடம் துணி தைத்துக்கொள்ள மக்கள் வருவார்கள். அதுவும் தீபாவளி சமயமெனில் கேட்கவே வேண்டாம். எனது அம்மாவுக்குக் கூட தையல் சொல்லிக் கொடுத்த நல்லுள்ளம் படைத்தவர்.

என்ன ஆயிற்றோ தெரியவில்லை, இரண்டு மூன்று நாட்கள் வெளியூர் சென்று வந்தவரிடம் பெரும் மாற்றம். மனநிலை சரியில்லாமல் தாடி வளர்த்துக்கொண்டு, தைக்க வந்திருந்த துணிகளை சின்னாபின்னமாக்க ஆரம்பித்து விட்டார்.

அதற்கு மேலாக அவர் வாடகைக்குக் கடை வைத்திருந்த கடையின் முதலாளி, அவருடைய எல்லா பொருட்களையும் எடுத்து வைத்துக்கொண்டு அவரை அடித்துத் துரத்தி விட்டார். பல வருடங்கள் அலைந்து திரிந்து, கிடைத்ததை சாப்பிட்டு, வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்.

அப்படியே இருந்தவருக்கு வந்தது ஓர் சோகமான முடிவு. ஒரு தேர்தலின் போது கொடியை எரித்ததாகச் சொல்லி, அவரை நையப்புடைத்து விட்டனர் அடியாட்கள். அந்த நிகழ்ச்சி நடந்து ஓரிரு தினங்களிலேயே அவர் இறந்து விட்டார்.

நல்லதொரு மனிதனுக்கு சோகமான முடிவு. அவரிடம் பணமும் புகழும் இருந்தபோது அவருடன் இருந்து அதனைப் பயன்படுத்திக் கொண்ட அத்தனை நட்பு வட்டமும் அவர் மனநிலை குன்றியவராய் ஆனபிறகு அவருக்கு சிறு உதவி கூட செய்யவராமல் தள்ளியே இருந்தது இன்றைக்கு நினைத்தாலும் மனசுக்கு ரண வேதனையை தருகிறது.

மீண்டும் சந்திப்போம்...