மனச் சுரங்கத்திலிருந்து...(ஊஞ்சலாடிய பேய்)

நெய்வேலியில் எங்கள் வீட்டின் வாசலிலேயே ஒரு பெரிய புளிய மரம்.  பக்கத்து வீட்டு வாசலிலும் அதை விட பெரிய புளிய மரம் இருந்தது. அதனால் வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் நிறைய பேர் வாசலில் புளியமரம் இருக்கு, “காத்து, கருப்பு அண்டும்” என்றெல்லாம் சொல்லி பீதியைக் கிளப்பிவிடுவார்கள்.  சுவையான புளியைக் கொடுக்கும் மரமென்பதால் அதை வெட்ட எங்களுக்கு மனமில்லை. 

அம்மா எப்போதுமே அதிகாலையில் எழுந்து, வாசல் தெளித்து, கோலமிட்டு, பூ பறித்து, கீழே விழுந்திருக்கும் புளியை எடுத்து வீட்டின் திண்ணையில் வைத்துவிட்டு, மற்ற காலை நேர வேலைகளில் ஆழ்ந்து விடுவார். 

எனக்கு பள்ளி காலை நேரத்திலே என்பதால் நானும் சீக்கிரமே எழுந்து 10 நிமிட நடைப் பயணத்தில் இருக்கும்  08.00 மணிக்கு ஆரம்பிக்கும் பள்ளிக்கு, 07.15க்கே கிளம்பிவிடுவேன்.  மதியம் 12.10 வரைதான் பள்ளி. அதன் பிறகு இல்லை.  அதனால் மதிய நேரத்தில் தூக்கம், அரட்டை, விளையாட்டு தான்.

எதிர் தெருவான ”திருகாணி தெருவில்” என்னுடன் படித்த ஒரு பையனின் வீடு இருந்தது.  அவனுடைய  அம்மாஒரு நாள் எங்கள்  வீட்டுக்கு நடுங்கியபடியே  வந்து எங்கள் வீட்டு புளிய மரத்தில்  ஊஞ்சலாடிய பேயின் கதையைச் சொன்னார்.  பேய் கதை என்றதும் நானும் மற்ற நண்பர்களும் ஆர்வத்துடன் கதை கேட்க ஆரம்பித்தோம். 

“நட்ட நடு ராத்திரி திடீர்ன்னு  முழிப்பு வந்துடுச்சா , மாடு வேற கத்துது, சரி மாட்டுக்கு பசி போல  வைக்கோல் போடலாம்னுட்டு  வெளியே வந்தேன். வைக்கோல் போட்டுட்டு பார்க்கிறேன், உங்க வீட்டு வாசல்ல வெள்ளையா ஒரு உருவம், கால் இருக்கான்னு பார்க்கிறேன், இல்லை.  மிரண்டு போய், யாரையாவது கூப்பிடலாம்னா, எனக்கோ வாய் குளறுது!  அந்தப் பேய்  உங்க வீட்டுப்  புளிய மரத்திலிருந்து பக்கத்து வீட்டு புளியமரத்துக்கு அப்படியே தாவுது,  கிளையைப்  பிடிச்சு ஊஞ்சலாடுது! அதுக்கு மேலே என்னால நிக்க முடியல, கிடுகிடுன்னு வீட்டுக்குள்ளே போய், ஒரு சொம்புத்   தண்ணியை மடக் மடக்குன்னு  குடிச்சுட்டு நடுங்கியபடியே  படுத்துட்டேன்.  அத்தோட  காலைல அஞ்சு மணிக்கு எழுந்து பார்க்கிறேன், அந்த பேயைக் காணல!” என்றார். 

கதையைக் கேட்ட எங்களுக்கெல்லாம் ஒரே  பயம்,  பேய் ஊஞ்சலாடியதை, உடல் நடுங்க நாங்களும் மனசுக்குள்  படம் ஓட்டிப் பார்த்தோம்.  ஆனா எங்கம்மா சிரிச்சுட்டு இருந்தாங்க.  “அட போங்கடா பயந்தாங்குள்ளிகளா! நேத்து  வீட்டு வாசலில் உள்ள மரத்துக்கும், விளக்குக் கம்பத்துக்கும் கட்டி இருந்த கொடில உங்கப்பா  வேட்டியை காயப் போட்டிருந்தேன், ராத்திரி எடுக்க மறந்துட்டேன். அது இரவு அடிச்ச காத்துல இந்த மரத்துக்கும் அந்த மரத்துக்கும் ஆடிட்டு இருந்துருக்கும். அதிகாலையிலேயே  எழுந்த நான் வேட்டியை எடுத்து மடிச்சு வச்சுட்டேன்! அதான் பேயைக் காணல "என்று சிரித்துக்கொண்டே சொன்னார். 

”கண்ணால் காண்பதும் பொய், காதால் கேட்பதும் பொய், தீர விசாரிப்பதே மெய்"