சலவைத் தாள் - மனச் சுரங்கத்திலிருந்து

வீட்டைச் சுற்றி   பெரிய தோட்டம் இருந்து அதிலே நிறைய மரம், செடி கொடிகளும் இருந்துவிட்டால் அதனை  பராமரிப்பது எவ்வளவு கஷ்டம் என்பது அந்த வீட்டுக்காரர்களுக்குத்தான் தெரியும். நெய்வேலியில் நாங்கள் இருந்தபோது எங்கள்  வீட்டைச் சுற்றி பெரிய தோட்டம் இருந்தது. 

இரண்டு நாட்களுக்கு ஒரு முறையாவது தோட்டம் முழுவதையும் பெருக்கி குப்பைகளை எடுக்காவிட்டால் நிறைய பூச்சி, பாம்பு போன்றவை அண்டுமே என்பதால் அவ்வப்போது அம்மாவும், நாங்களும் [நான் மற்றும் சகோதரிகள்] சேர்ந்து சுத்தம் செய்வோம்.  சில சமயங்களில் அது முடியாத போது தோட்ட வேலை செய்யும் சிலரை வைத்து சுத்தம் செய்வோம்.

அப்படி எங்கள் வீட்டுக்கு வரும் ஒரு வேலைக்காரர் தான் “சலவைத்தாள்”.  மிகவும் சாதாரணமான உடை – இடையில் ஒரு கோமணம், காலில் கம்பூட்ஸ், கையில் யூரியா சாக்கில் தைத்த ஒரு பை.  அவருடைய பெயர் என்ன என்றெல்லாம் நெய்வேலியில் பெரும்பாலோருக்குத் தெரியாது. அவரை எல்லோரும் ”சலவைத்தாள்” என்றே அழைத்தனர்.  “சலவைத்தாள்” என்ற நாமகரணம் அவருக்கு ஏன் வந்தது என்பதற்கு ஒரு காரணம் இருக்கு.

தோட்ட  வேலை செய்ய அவர் போடும் சில நிபந்தனைகள் – வாழையிலை போட்டு சுடச்சுட மதிய உணவு, மாலை நேரத்தில் முதல் டிகாக்‌ஷனில் புதிய பாலில் ஒரு காபி, மற்றும் செய்த  வேலைக்குக் கூலியாய் பத்து ரூபாய் காசு.  அந்த பத்து ரூபாயும் ஒரு ரூபாய் சலவைத்தாளாக, புதிய வாசனையுடன், மொடமொடவெனத் தர வேண்டும்.  அப்படி இல்லையெனில் ஒரே ரகளை தான் – விட்டெறிந்து விட்டு “ஒரு ரூபாய் சலவைத்தாள், சலவைத்தாள்” என்று கூச்சலிட்டபடியே சென்று விடுவார்.  பிறகு அந்த வீட்டில் இருப்பவர் யாராயிருந்தாலும்  எத்தனை முறை அழைத்தாலும் வேலை செய்யவே  வரமாட்டார். 

நீங்கள் ஒன்றுமே அவரிடம் சொல்ல வேண்டியதில்லை – அவர் செய்யும் வேலை அத்தனை சுத்தமாய் இருக்கும்.   அதனால் அவருக்குக் கொடுப்பதற்காகவே ஒரு ரூபாய் சலவைத்தாளாக வங்கியிலிருந்து  நாங்கள் வாங்கி  எப்போதுமே வைத்திருப்போம்.

இப்போது கூட எப்போதாவது சலவைத்  தாள் ரூபாய் நோட்டைப்  பார்த்தால், எனக்கு அந்த ”சலவைத்தாள்” தான் நினைவில் வருவார்.