சொர்க்கம்!

நம்மில் அனைவருக்கும் நாம் பிறந்த ஊர், வளர்ந்த ஊர் அல்லது வேலை நிமித்தமாய் தங்கிவிட்ட ஊர், சுற்றுலா சென்று வந்த ஊர், அல்லது சொந்தக்காரர்கள் இருக்கும் ஊர் என்று ஏதோ ஒன்று மிகவும் பிடித்த ஊராக இருக்கும். எனக்கு மிகவும் பிடித்த ஊர் என்று சொன்னால் நான் பிறந்த நெய்வேலியைத் தான் முதலில் சொல்வேன்.

அதற்கு அடுத்தது திருச்சி-கோவை நெடுஞ்சாலையில், திருச்சியில் இருந்து சுமார் 18 கிலோ மீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் திருப்பராய்த்துறை தான். அகண்ட காவிரியின் கரையில் இருக்கும் ஒரு சிறிய கிராமம். அங்கே இருக்கும் ராமகிருஷ்ண மடம் மற்றும் தபோவனம், அவர்கள் நடத்தும் பள்ளி ஆகியவை மூலம் இந்த இடம் தமிழகத்தில் நிறைய பேருக்குத் தெரிந்திருக்கலாம்.

தில்லியில் இருந்து இரண்டு மூன்று வாரங்கள் விடுமுறையில் திருச்சிக்கு சென்றால் கூட திருப்பராய்த்துறையிலிருக்கும் என்னுடைய பெரியம்மாவின் வீட்டில் குறைந்தது இரண்டு-மூன்று தினங்களாவது தங்கிவிடுவேன். இருக்கும் ஒவ்வொரு நாளும் காலையில் பொறுமையாய் துயிலெழுந்து நல்ல ஃபில்டர் காபியில் தொடங்கும் இனிய நாள். எட்டு மணி சுமாருக்கு கொஞ்சமாய் சிற்றுண்டியும் இன்னொரு டம்ளர் காபியும். பின் தோளில் துண்டைப் போட்டுக்கொண்டு கையில் சோப்புடன் கிளம்பிப் போய் அகண்ட காவிரியில் சுகமான குளியல்.

அதுவும் சாதாரணமான குளியல் அல்ல! காவேரியில் முங்கி முங்கி ஒரு மணி நேரமாவது ஆசை தீர குளியல். பிறகு குளித்த அசதியில் பசியுடன் வீடு வரும்போதே தெரு முனையிலேயே பெரியம்மாவின் சமையல் மணம் நாசியை வந்து “சீக்கிரமா வாயேன்” என்று வாஞ்சையுடன் அழைக்கும். வாசனை பிடித்தபடியே விரைவாக வீடு சென்று தயாரானால், பெரியம்மா ”சாப்பிட வாடா!” என்று அழைக்கும் குரல் தேனாய் காதினில் ஒலிக்கும்.

இந்த இடத்தில் என் பெரியம்மாவின் [அம்மாவின் அக்கா] சமையல் பற்றி சொல்லியே ஆகவேண்டும். நல்ல காரசாரமாய் சுவையாக இருக்கும் அவர்கள் சமையல். நமக்கு என்ன பிடிக்கும் என்பதைத் தெரிந்து வைத்திருந்து தினம் தினம் ஒவ்வொரு வகையாக சமைத்துத் தருவார்கள். நான் என்று அல்ல, வீட்டிற்கு வரும் யாரும் ”எனக்கு இது பிடிக்கும்” என்று சொல்லிவிட்டால், எத்தனை நாட்கள் கழித்து திரும்ப வந்தாலும் மறக்காமல் அவருக்குப் பிடித்த அந்த உணவினை சமைத்துத் தருவார். செய்யும் ஒவ்வொரு உணவு வகையும் நேர்த்தியாகயும், சுவையாகவும் இருக்கும். அப்புறம் என்ன, சுவையான உணவினை உண்ட மயக்கத்தில் தூக்கம் கண்ணைத் தழுவ சிறிது நேரத்தில் நித்திராதேவியின் வசப்பட்டு மாலையில் எழுந்தால் மீண்டும் சுடச்சுட காபி, கொரிக்க எதாவது கிடைக்கும்.

இதன் பின்னர் மீண்டும் காவேரியில் மாலை நேரக் குளியல் முடித்து, நேராக பராய்த்துறைநாதர் குடிகொண்டு இருக்கும் கோவில் [இந்தக் கோவில் பற்றி வேறொரு பதிவில் எழுதுகிறேன்] சென்று திவ்யமாய் தரிசனம் முடித்து வீடு வருவேன். வீட்டின் வாசலில் உட்கார்ந்து கொண்டு ஊர்க் கதை பேசிக்கொண்டிருந்தால் பொழுது போவதே தெரியாது. இரவு உணவு முடித்து மீண்டும் சிறிது நேரம் பெரியம்மாவுடன் உட்கார்ந்து பழங்கதைகள் பேசிக்கொண்டே உறங்கப் போவேன். இது அங்கிருக்கும் வரை தினம் தினம் தொடரும். அனுதினமும் சொர்க்கம்தான்!

ஊர் மக்களும் பாசமாய் இருப்பார்கள்! நான் வருகிறேன் என்று பெரியம்மாவிடம் சொன்னவுடனே எல்லோரிடமும் சொல்ல ஆரம்பித்து விடுவார்கள் – “பையன் டில்லிலேருந்து வரான்!” அவர்களும் நிலத்தில் விளைந்த விதவிதமான வாழைப்பழங்கள், அன்றே பறித்த காய்கறிகள், கீரைகள் என்று எதையெதையோ கொண்டு வந்து கொடுக்க ஆரம்பித்து விடுவார்கள்! ம்… நல்ல மனிதர்கள்!!!

தமிழகம் வந்து நெடு நாட்களாகிவிட்டது. வரவேண்டும் என்ற எண்ணமும் அதிகரிக்கத்தொடங்கி விட்டது. பார்க்கலாம் பராய்த்துறைநாதரிடம் இருந்து அழைப்பு வருகிறதா என்று!

மீண்டும் சந்திப்போம்!

வெங்கட்.