தீர்க்க சுமங்கலிகள்

மோகன்ஜி "வடு" என்று ஒரு கதை எழுதி இருக்கிறார். நீங்களும் படித்திருப்பீர்கள் என நினைக்கிறேன். படிக்கவில்லையெனில் படித்து விடுங்களேன். அற்புதமான கதை. தனக்குப் பிரியமான ஒன்றினைப் பிரிய நேரும்போது நம்மில் பொங்கும் உணர்ச்சிகளின் கொந்தளிப்பினை அழகாய் சொல்லிப் போகும் கதை.

அதை படித்து கருத்தினை எழுதும்போது ”//ஸ்டிக்கர் பொட்டு பற்றிய என்னுடைய நினைவுகள் வேறு மாதிரி! முடிந்தால் தனியே பகிர்கிறேன். :)// என்று எழுதி இருந்தேன். இதோ அதை பகிர்ந்து விட்டேன்.

நம் எல்லோருக்குமே ஸ்டிக்கர் பொட்டு பரிச்சயம்தான். இப்போதெல்லாம் அது இல்லாத வீடு எது? என் அம்மா காலத்தில் நெற்றியில் வைத்துக் கொள்ளும் குங்குமம், மை போன்றவற்றை வீட்டிலேயே செய்து விடுவார்களாம். பிறகு சாந்து. இப்போது உங்களுக்கு தெரிந்த பெண்களிடம் அதைப் பற்றி கேட்டீர்களேயானால் "இதுக்கெல்லாம் வீணா எதுக்கு கஷ்டப் படணும்? அட்டையிலிருந்து எடுத்தமா, நெத்தியில ஒட்டினோமா, போனோமான்னு இருக்கணும்" என்பார்கள்.

நல்ல வசதிதான். ஆனால் சிலருக்கு இந்த பொட்டின் பின்புறம் இருக்கும் பிசின் ஒத்துக் கொள்வதில்லை – அரிப்பு வந்து வெள்ளையாக, சிலருக்கு தழும்பாகவும் மாறி விடுகிறது என்பதும் உண்மை.

அதில் இருக்கிற இன்னொரு பிரச்சனை, பல வீடுகளில் நெற்றியிலிருந்து எடுத்த ஸ்டிக்கர் பொட்டினை கைக்கெட்டும் இடங்களில் எல்லாம் ஒட்டி விடுவது தான். பல நாட்களானாலும் அதை எடுப்பதில்லை. மேலும் மேலும் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பார்கள். எனக்குத் தெரிந்த நண்பரின் வீட்டில் குளியலறைச் சுவர் முழுவதும் விதவிதமான வண்ணங்களில், பலவித வடிவங்களில் ஸ்டிக்கர் பொட்டுகள். சுவர் நிரம்பியதும் கதவின் பின்புறம். பொட்டு வைத்து அலங்காரம்!

நான் கூட சில சமயம் இனி பொட்டு ஒட்ட இடமில்லையெனில் என்ன செய்வாரோ என்று நினைத்திருக்கிறேன். நல்ல வேளை அப்படி ஒரு நிலை வரவில்லை. திருந்தி விட்டாரோ என்று நினைத்து விடாதீர்கள் – வேறு பெரிய வீடு வாங்கிக் கொண்டு சென்று விட்டார் – புதியதாய் ஒரு இடம் கிடைத்து விட்டதே பொட்டு ஒட்ட!

நிறைவாக கல்லூரிக் காலத்தில் படித்த, தற்போது நினைவுக்கு வந்த ஒரு கவிதை! எழுதியது சத்தியமாய் நானில்லை. எழுதிய அந்த”யாரோ”விற்கு எனது நன்றி.

”பாத்ரூம் பைப்பே…. பக்கத்து சுவரே….

படிதாண்டா என் பத்தினிக் கதவே...

படுதா அணிந்த ஜன்னலே…

பளபளக்கும் கண்ணாடியே….

பலர் அமரும் சோஃபாவே….

நீங்கள் அனைவரும்

தீர்க்க சுமங்கலிகள்…

ஸ்டிக்கர் பொட்டைக் கழற்றி

எட்டிய இடமெல்லாம் ஒட்டி

மறந்து போன

என் பெண்ணின் கை வண்ணத்தால்….”