நானும் மரங்களும்…

மோகன்ஜி சமீபத்தில் ஒரு பதிவு எழுதி இருந்தார்.  அவரும் நானும் ஒரே பகுதியைச் சேர்ந்தவர் என்பதாலோ என்னவோ தெரியவில்லை, அவரின் பல பகிர்வுகள் என்னுடைய நெய்வேலி நினைவுகளைத் தூண்டி விடுகின்றன. அது போலவே ஒரு வருடமும் காய்க்காத பலா மரத்தின் கதையைச் சொல்ல தூண்டில் போட்டு இழுத்தது மோகன்ஜியின் அம்மா மரம்.

நெய்வேலியில் எங்கள் வீட்டில் இருந்த தோட்டத்தில் 6 மா, 2 பலா, 1 புளிய மரம், 1 அறிநெல்லிக்காய் , எலுமிச்சை, வாழை, பம்ப்ளிமாஸ், சாத்துக்குடி, சீதா போன்ற பழம் தரும் மரங்களும், மல்லி, நந்தியாவட்டை, டிசம்பர் பூ, சாமந்தி போன்ற பூச்செடிகள், இதோடு முருங்கை. கல்யாண முருங்கை, சவுண்டல், சவுக்கு என்று பல வகையான மரங்களும்  இருந்தது. 

மா வகைகளில், பங்கனப்பள்ளி, ஜலால் போன்ற வகைகளும், ஓட்டை மரம் என்று நாங்கள் அழைக்கும் ஒரு மா மரம் என்று விதவிதமாய் இருக்கும். இரண்டு பலா மரங்களில் ஒரு மரத்தில்தான் வருடா வருடம் காய் காய்க்கும். மற்றொன்றில் காய் காய்க்காமலேயே இருந்தது. 

எல்லா மரம்-செடிகளுக்கும் வாய்க்கால் மூலம் தண்ணீர் பாய்ச்சுவது, தோட்ட வேலை செய்வது என்று எங்களையும் ஈடுபடுத்துவார் அம்மா.  அப்போதெல்லாம் ”நீ ரொம்ப நல்ல மரம்.. எவ்வளோ பழம் கொடுக்கற, நிறைய உனக்குத் தண்ணீரும், உரமும் போடுறோம்” என்றெல்லாம் மரம் செடிகளோடு பேசுவோம்.

ஒரு நாள் என் கையில் ஒரு அருவாளைக் கொடுத்து, பலா மரத்தின் பக்கத்தில் அழைத்துச் சென்றார் என் அம்மா.

அந்த மரத்திடம் அம்மா சொல்லிக் கொடுத்து நான் பேசியது  “நானும் உன்னைப்  பார்த்துட்டே இருக்கேன், நிறைய தண்ணி ஊத்துறேன், உரம் போடறேன். ஆனாலும் நீ பழமே கொடுக்க மாட்டேங்கிற, உன்னை என்ன பண்ணலாம்? ...ம். இந்த வருஷம் பார்ப்பேன்… பழம் கொடுக்கலைன்னா உன்னை இந்த அருவாளாலே இப்படி வெட்டிடறேன் பாருன்னு” இரண்டு மூன்று இடங்களில் வெட்டினேன்!

எனக்கும் சகோதரிகளுக்கும் அதன் பிறகு தினமும் காலையில் எழுந்தவுடன் முதல் வேலையே அந்த பலா மரத்தை அண்ணாந்து பார்த்து ஏதாவது பூ வைத்திருக்கிறதா என்று பார்ப்பது தான். என்ன ஓர் ஆச்சரியம் – அந்த வருடம் அந்த மரத்தில் 10-15 பூக்கள் மலர்ந்து பிஞ்சாகி பின்னர் பெரிய காய்களானது.

பலாப் பிஞ்சுகள் வந்த அன்றே பார்த்து, மரத்தினை ஆரத் தழுவி, “அட உன்னை வெட்டிடலாம்னு சொல்லிட்டேனே, நீ நல்ல மரம், உன்னை இன்னும் கவனமா பார்த்துக்கிறேன்” என்று சொல்லவும் சொன்னார். 

தவறு செய்யும் குழந்தையை நல்வழிப்படுத்த அதட்டுவது போல காய்க்காத மரத்தோடும் பேச அதுவும் அதனை செவிமடுத்தது. அந்த வருடமே நிறைய சுவையான கனிகள் கொடுத்தது.  வயல்வெளியில் விதை விதைத்து அறுவடை செய்யும் அத்தனை தானியங்களும் அந்த விவசாயிக்குப் பிள்ளைகள் தானே.

மனிதனுக்குத் தான் ஆறறிவு என்றில்லை, மரங்களும் மிருகங்களும் நம்மை போலவே உணர்ச்சிகள் மிக்கவை என்பதை ஏனோ  நாம் உணர்ந்து கொள்ள தவறிவிடுகிறோம்.

மீண்டும் வேறு ஒரு பகிர்வில் சந்திக்கிறேன்.

வெங்கட்  

புது தில்லி.