டவுசர் பாண்டி ...

[மனச்சுரங்கத்திலிருந்து…]

நெய்வேலி நினைவுகளைப் பற்றி "மனச்சுரங்கத்திலிருந்து" பக்கங்களில் அவ்வப்போது பகிர்ந்து வருகிறேன். எங்கள் வீட்டிலிருந்த பல மரங்கள் பற்றியும் அதில் இருந்து கிடைத்த காய்-கனிகள் பற்றியெல்லாம் சில பதிவுகளில் எழுதியிருக்கிறேன்.  இந்தப் பகிர்வில் நாவல் பழம் பறிக்கப்போய் நடந்த அமர்க்களங்களைப் பற்றி சில சுவையான விவரங்களை உங்களுடன் பகிர்ந்துகொள்ளப் போகிறேன்.

எங்கள் வீட்டில் மூன்று பேர் – நான், அக்கா, தங்கை.  இடது பக்க வீட்டில் [வலப்பக்க வீட்டில் இருந்தது டிரைவரூட்டம்மா] ஒரு மலையாளி.  அவர்களுக்கு மூன்று குழந்தைகள் – பிரசாத், ஒரு அக்கா மற்றும் முரளி. அவர்களுக்கு பக்கத்து வீட்டில் ஒரே ஒரு அக்கா. ஆக மொத்தம் ஏழு பேர்.  எங்களோட எல்லா விஷமமும் அரங்கேறுவது எங்கள் தோட்டங்களில் தான். 

எங்கள் வீட்டிலும், முரளி வீட்டிலும் பல மரங்கள் இருந்தாலும், நாவல் பழ மரம் மட்டும் மூன்றாவதாக  இருக்கும் அக்கா வீட்டில் தான் இருந்தது.  ஒரு நாவல் பழ சீசனில் எங்கள் எழுவர் படை அந்த நாவல் மரத்தின் அருகே முற்றுகையிட்டது.  கீழே விழுந்திருந்த பழங்களை எல்லாம் எடுத்துப் பார்த்தால் ஆங்காங்கே அடிபட்டு தூசி படிந்திருந்தது. அவற்றை உண்ண மனசு இடம் தரவில்லை – எப்படித் தரும், மேலே மரம் முழுவதும் பெரிய பெரிய முழு நாவல் பழங்கள் எங்களை “வா, வா” என்று அழைக்கும் போது?

எங்கள் ஏழு பேரில் – “டவுசர் பாண்டி” யாக இருந்த நான், பிரசாத், முரளி மூன்று பேருமே மரம் ஏறுவது என்றும் நாவல் பழங்களைப் பறித்து ட்ரவுசர் பாக்கெட்டில் போட்டுக் கொண்டு கீழே இறங்கி வந்து எல்லோரும் பகிர்ந்து உண்ணுவது என்றும் எழுவர் படையில் – பெரும்பான்மையாக இருந்த மகளிர் அணி முடிவு செய்தது.   

சரி என்று நாங்கள் மூவரும் நாவல் மரத்தில் ஏறினோம். அணில், பறவைகள் கடிக்காமல் முழுமையாக இருந்த நாவல் பழங்களைப் பறித்து பாக்கெட்டில் போட்டுக் கொள்ள ஆரம்பித்தோம். இரண்டிரண்டு பாக்கெட்டுகள் நிரம்பி வழியும் அளவுக்கு எடுத்து கீழே இறங்க ஆயத்தமாகும்போது தான் அந்த எதிர்பாராத நிகழ்ச்சி... 

கீழே இருந்து அண்ணாந்து பார்த்தபடி எங்கள் மூவரையும் உற்சாகப்படுத்திக் கொண்டு இருந்த மகளிர் அணி திடீரென அலற ஆரம்பித்தது.  ”டேய் அங்க பாரு, மரத்துல பாம்பு…!” என அலறல் சத்தம் கேட்ட உடனே நானும் பிரசாத்தும் சரசரவென பாம்பை விட வேகமாக இறங்க ஆரம்பிக்க, முரளியோ "ஆ... பாம்பா?" என்று  பயத்தில் அலறியபடியே பூமியில் இருந்து பனிரெண்டு அடி மேலேயே இரண்டு கையையும் விட்டு அங்கிருந்து அப்படியே கீழே விழ அப்போது ஆரம்பித்தது பிரச்சனை.

கீழே விழுந்தாலும் முரளி எழுந்து எங்களுடன் ஓடி வர, அதற்குள் எங்கள் அம்மாக்கள் வீட்டிலிருந்து மகளிர் அணி போட்ட சத்தத்தில் ஓடி வர, பாம்பு விஷயம் தெரிந்தது மட்டுமல்லாது, முரளி கீழே விழுந்தது முதல் ஆதியோடு அந்தம் வரை எல்லா விஷயமும் கேட்டு – யார் யாரை அடிக்கிறோம் என்பது கூடத் தெரியாமல் அடித்துக் கொண்டு இருந்தார்கள்.  முரளி கீழே விழுந்ததில் கூட அவ்வளவு அடிபட்டிருக்காது – அவன் அம்மா அடித்ததில் தான் நிறைய அடிபட்டு இருக்குமோ என்று எங்களுக்கு தோன்றும் அளவுக்கு அடி... எங்களுக்கும் தான்.

இத்தனை நடந்தாலும், மகளிர் அணி காரியத்தில் கண்ணாய் இருந்தார்கள் – எங்களைப் பார்த்து ஜாடையாகக் கேட்டுக் கொண்டு இருந்தனர் – பாக்கெட்டில் இருக்கும் நாவல் பழம் பத்திரம் தானே!  நாங்களும் அடி வாங்கியபடியே பதில் கொடுத்துக் கொண்டு இருந்தோம்.  பத்திரமாக இருக்கு!

அடித்து ஓய்ந்த பின் அவரவர் உள்ளே செல்ல, மகளிர் அணி காரியத்தில் இறங்கிற்று. எல்லா நாவல் பழங்களையும் தண்ணீரில் சுத்தம் செய்து, உப்பு,மிளகாய்த்தூள் தூவி கலக்கி, ஏழு பங்கு பிரித்தனர். முரளிக்கு மட்டும் கொஞ்சம் அதிகம் -- பாவம், கீழே விழுந்ததால்! எல்லோருமாக நாவல் பழங்களைச் சுவைத்தோம்.

குப்புற விழுந்தாலும் நாவல் பழத்தை சுவைக்காமல் விடுவோமா என்ன... தில்லியில் நாவல் பழத்தை எப்போது பார்த்தாலும் அந்த நினைவுகள் வந்து கொண்டேயிருக்கும்.  உடனே பக்கத்து வீட்டு முரளியை அலைபேசியில் அழைத்து விடுவேன்.  ஏனெனில் முரளியும் தில்லியில் தான் தாமசம் கேட்டோ! [மலையாளம்…!]

மீண்டும் ”மனச்சுரங்கத்திலிருந்து…” பகுதியில் வேறொரு நினைவுடன் சந்திக்கிறேன்…

நட்புடன்

வெங்கட்.