ஒரு பயணமும் அதன் நினைவுகளும்

உறவினர் வீட்டுத் திருமணத்திற்காக சென்னை செல்ல வேண்டியிருந்தது.  தில்லியிலிருந்து சென்னை செல்லும் துரந்தோ விரைவு வண்டியில் சனிக்கிழமை [10.12.2011] அன்று செல்வதற்காக  பயணச்சீட்டு பதிவு செய்து வைத்திருந்தேன்.  அன்று காலை சென்னையிலிருந்து தில்லி வந்து சேரவேண்டிய அதே வண்டி மெதுவாக மாலை 04.15 மணிக்கு வந்து சேர்ந்ததால், நான் செல்ல வேண்டிய வண்டி இரவு 09.45 மணி அளவில் சுமார் 6 மணி நேரம் தாமதமாகக் கிளம்பியது. 

துரந்தோ விரைவு வண்டி ”[D]தீ[D]தி” [அக்கா] என செல்லமாக அழைக்கப்படும் மம்தா பேனர்ஜி ரயில்வே துறை மந்திரியாக இருந்தபோது ஆரம்பிக்கப்பட்ட இந்த (விரைவு[!]) வண்டியில் சாதாரண பெட்டிகளும், குளிரூட்டப்பட்ட பெட்டிகளும் இருக்கின்றன.  உணவுக்கும் சேர்த்தே பயணிகளிடமிருந்து கட்டணம் வசூலிக்கின்றனர்.  அது என்ன பாரபட்சமோ தெரியவில்லை – சாதாரண பெட்டிகளில் வரும் சாப்பாட்டிற்கும் குளிரூட்டப்பட்ட பெட்டிகளில் வரும் சாப்பாட்டிற்கும் நிறைய வித்தியாசம்.

அதுவேனும் பரவாயில்லை – 25 ரூபாய் வாங்கிக் கொண்டு சாதாரண பெட்டிகளில் கொடுக்கும் படுக்கைகளில் –  அழுக்கான ஒரு தலையணையும் ஒரு சாதாரண படுக்கை விரிப்பும் மட்டுமே – கம்பளி கிடையாது.  ஆனால் குளிரூட்டப்பட்ட பெட்டிகளில் சலவை செய்யப்பட்ட இரண்டு படுக்கை விரிப்புகளும், சுத்தமான தலையணையும், ஒரு கம்பளியும் [சென்னை – தில்லி வந்த போது குளிரூட்டப்பட்ட பெட்டியில் தான் பயணம் செய்தேன்.  அதனால் இந்த இரண்டிலும் இருக்கும் வித்தியாசங்கள் புரிந்தது!]  ஏனிந்த பாரபட்சமோ தெரியவில்லை.  வட இந்தியாவில் தப்போது இருக்கும் அதீதமான குளிரில் சாதாரண பெட்டிகளில் தான் கம்பளியின் தேவை அதிகம் என்னும்போது இந்த பாரபட்சம் இன்னும் அதிகம் துக்கப்படுத்துகிறது. 

அதே போல சாதாரண பெட்டிகளில் ஒவ்வொரு 8 இருக்கைகளுக்கும் அலைபேசி/மடிக்கணினி மின்னூட்டல் செய்ய வசதிகள் இருக்கின்றன.  ஆனால் ஒன்று கூட வேலை செய்யவில்லை.  பானிபத் நகரில் வேலை செய்யும் என்னுடன் பயணித்த ஒரு தமிழ் மின்சாரவியலாளர் அதைத் திறந்து பார்த்தபோது அதற்கு மின்சார இணைப்பே இல்லை என்பது தெரிந்தது.  அதுவே குளிரூட்டப்பட்ட பெட்டிகளில் வேலை செய்கிறது.  எதற்கு இந்த தனி கவனிப்பு!

இன்னுமொன்றை  இந்த ரயில் பயணத்தின் போது அனுபவித்தேன்.  நீண்ட பயணம் என்பதால் அவரவர் தங்களது கை பேசியில் பாட்டு கேட்டபடி வந்தனர்.  சிலர் பரவாயில்லை காதில் ’ஹியரிங் எய்ட்’ போல மாட்டியபடி கேட்டனர்.  ஆனால் நான் சொல்ல வந்தது அவர்களைப் பற்றி அல்ல.  சத்தமாக பாட்டு கேட்டபடி வந்த சிலரைப் பற்றியே.  இரவு 09.30 மணிக்கு மேல் தான் வண்டி கிளம்பியது என எல்லோரும் நொந்து கொண்டிருக்க, ஒருவருக்கு என்ன கவலையோ[!] தெரியவில்லை – அவர் கேட்ட பாட்டு அப்படி – என்ன பாட்டுன்னு கேட்கறீங்களா? இரவு 11.30 அளவில் அவர் சத்தமாக வைத்து கேட்ட பாட்டு – கேப்டனின் “ஒரு மூணு முடிச்சால முட்டாளா ஆனேன் கேளு கேளு தம்பி!”.  கொடுமைடா சாமி!

சுத்தம் என்றால் என்னவென்று இந்தத் துறைக்கு யாரேனும் சொல்லித்தரவேண்டும். பயணம் செய்யும் நபர்களை விட எலிகளும், கரப்பான் பூச்சிகளும் அதிகமாகவே இருக்கின்றன!  ஒரு வேளை அவைகளும்  மாதாந்திர பயணச் சீட்டுகள் வாங்கி வைத்திருக்கின்றனவோ என்னவோ…

இப்படியாக பயணம் செய்து, 6 மணி நேரம் தாமதமாகக் கிளம்பியதன் விளைவு அதை அப்படியே பராமரித்து சென்னையில் அகால வேளையில் அதாவது இரவு 02.50 மணிக்கு கொண்டு தள்ளியது துரந்தோ!  இறங்கிய உடன் கேட்ட பாட்டு – ”ஆறிலும் சாவு நூறிலும் சாவு தாயகம் காப்பது கடமையடா!”  பாடியவர் – வண்டியிலிருந்து பெட்டிகளை இறக்கிக் கொண்டு இருந்த ஒரு கூலி!  ஆஹா என்ன ஒரு பாடல்…  சரியாக சேர்ந்திருந்தால் திருச்சி செல்ல மலைக்கோட்டை விரைவு வண்டி பிடித்திருக்க முடியும்.  சேராததால், அதில் பதிவு செய்யப்பட்ட பயணச்சீட்டுகளை இரத்து செய்துவிட்டு பேருந்து மூலம் பயணம் செய்ய வேண்டியதாயிற்று.

கோயம்பேடு பேருந்து நிலையத்தில் இருந்து 08.00 மணிக்கு புறப்பட்ட குளிரூட்டப்பட்ட பேருந்தில் திருச்சிக்குப் புறப்பட்டேன்.  துரந்தோவில் தான் சுத்தம் இல்லையென்றால் கோயம்பேடும் அப்படியே!  அங்கிருந்த பொதுக் கழிப்பறை – மூக்கை மொத்தமாக அடைத்துக் கொண்டோ அல்லது அறுத்து எறிந்துவிட்டோ தான் பயன்படுத்த வேண்டும்…

சமீபத்திய பயணச்சீட்டுகள் விலையேற்றமோ என்ன காரணமோ தெரியவில்லை – பேருந்தில் மொத்தமாகவே 10-12 பயணிகள் தான் – அதுவும் கோயம்பேடு நிலையத்திலிருந்து திருச்சி சென்றது நான் மட்டுமே – மற்றவர்கள் வழியில் இறங்குபவர்கள்…  பேருந்து பயணத்தில் ரசித்த ஒரு விஷயம் – புதியதாய் [எனக்கு!] இருக்கும் நெடுஞ்சாலையில் நடுவே இருக்கும் பூச்செடிகள்….  கண்ணுக்குக் குளிர்ச்சியாய் இருந்ததை ரசித்தேன். 

இந்த பயணத்தில் எனக்குப் பிடித்த விஷயம் திருச்சியிலும் சென்னையிலும் சில வலைப்பதிவர்களை சந்திக்க முடிந்ததுதான்.  திருச்சியில் திரு ரிஷபன், திரு ஆரண்யநிவாஸ் ஆர். ராமமூர்த்தி மற்றும் திரு வை. கோபாலகிருஷ்ணன் ஆகியோரையும் சென்னையில் திரு மோகன் குமார் மற்றும் திரு ஆர்.வி.எஸ். அவர்களையும் சந்தித்து அவர்களுடன் பேசியதில் எனக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி.  இன்னும் சில பதிவர்களை சந்திக்க நினைத்திருந்தும் நேரப் பற்றாக்குறையின் காரணமாக முடியவில்லை.  அடுத்த பயணத்தின் போது பார்க்கலாம்!

மீண்டும் சந்திப்போம்….

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.