மாமாவும் பாசமான மனைவியும்…

புதுதில்லி 2 திருச்சி பதிவின் முடிவில் சொன்னதுபோல் ”ரயில் பயணம் சுகமானதோர் அனுபவமாக இருப்பது நம்முடன் பயணிக்கும் சக பயணிகளைப் பொறுத்திருக்கிறது”.  என்ன தான் சில பயணிகளால் வெறுப்பு ஏற்பட்டாலும் வேறு சில பயணிகளைக் கவனித்ததில் சற்றே சுவாரசியமும்.

மாமாவும் பாசமான மனைவியும்: இளம் வயது கணவன் மனைவி. கருவுற்றிருக்கும் பாசமான மனைவியை பிரசவத்திற்காக அவரது வீட்டில் விடச்செல்லும் கணவன்.  “காலை நீட்டி உட்கார்ந்துக்க, சாப்பிடு, குடிக்க ஏதும் வேணுமா” என்று தொடர்ந்து கேட்டுக்கொண்டே வந்தவர்.  “முகத்தில் கொஞ்சம் சுணக்கம் கண்டாலும் “என்ன பண்ணுது?” என்று பதறுபவர். 

இவரது பாசத்திற்குச் சற்றும் குறைவில்லாத மனைவி. “மாமா, மாமா..” என வார்த்தைக்கு வார்த்தை மாமாவினை அழைக்கும் பாசக்கார மனைவி.  ”மாமா, உன்னை மட்டும் கல்யாணம் கட்டலன்னா, நான் டில்லிக்கு வந்திருக்கமாட்டேன்… புதுப்புது இடங்கள்லாம் பார்த்துருக்கவும் மாட்டேன்” என்றும், ”மாமா ட்ரையின்ல ஏசி கோச் எப்படி இருக்கும், நம்ம ஊர்ல இருக்கற பாசஞ்சர் ட்ரையின்லயும் இதே மாதிரி தான் சீட் இருக்குமா? என்று பேச்சு/கேள்வி.

சைட் லோயர், சைட் அப்பர் இருக்கைகள் தான் அவர்களுக்குக் கிடைத்திருக்கிறது.  சாதாரணமாக இருப்பவர்களாலேயே வசதியாகப் படுத்து வர முடியாத இந்த படுக்கையில் கருவுற்ற இப்பெண் நீண்ட பயணத்தில் நிச்சயம் நிறைய கஷ்டப்பட்டே வந்திருப்பார்.  ரயில்வே இன்னும் நிறைய முன்னேற வேண்டும்.  எப்போது என்பது தான் பெரிய கேள்விக்குறி.

அந்த இளைஞன், எமர்ஜென்சி விண்டோவினை மேலே ஏற்ற, அது கீழே விழ, திரும்பவும் மேலே ஏற்ற முயற்சிக்க தொடர்ந்தது விளையாட்டு.  ”வேண்டாம் மாமா விட்டுடு, பரவாயில்லை என மனைவி சொல்ல, விடாது முயற்சி செய்து, சற்றே வெற்றியடைந்தது போல இருக்க, “தடாலென” விழுந்தது எமர்ஜென்சி விண்டோ கம்பிகள்.  “மாமா கைல விழுந்ததா? பார்த்து மாமா, வேண்டாம்னு சொன்னேனே கேட்டியா, எரும்மாடு!” என்று பாசமாய் சொன்னார். எருமை என்று சொன்னவுடனே நான் சிரிக்க, “பாருங்கண்ணே, எத்தனை தடவை சொன்னேன் கேட்டாதானே?” என என்னிடமும் ஒரு முறையீடு…

சாப்பாடும் ”மதுர” பெண்களும்:

பொதுவாகவே ரயிலில் உணவு வகைகள் மகாமட்டமாக இருக்கும்.  அதுவும் இந்த ரயிலில் தந்த உணவு மிக மிக மோசம்.  40 ரூபாய் கொடுத்து ஒரு “தாலி” [தட்டுதான் இவர்களுக்குத் தாலி!] வாங்கினால் கேரள பப்படம் அளவில் இருக்கும் இரு மொட மொட சப்பாத்திகள், ஒரு அலுமினிய ஃபாயில் கிண்ணத்தில் அரைவேக்காடு சாதம் [இதை அரிசி என்று சொல்வது மேல்], இன்னொரு கிண்ணத்தில் உருளை-பட்டாணி சப்ஜி, மற்றொரு கிண்ணத்தில் வெறும் உப்பு போட்டு வேகவைத்த பருப்பு – இதற்கு ”[D]தால்” என்று பெயர்!, ஒரு ஆச்சி ஊறுகாய் பாக்கெட், ஒரு சிறிய பாக்கெட் உப்பு, ஒரு கப் “தயிர்” எனப் பெயர்படைத்த மோர், ஒரு கப் தண்ணீர் தருகிறார்கள்.  இதே தான் இரவிற்கும். 

கவி காளமேகம் அவர்களின் ஒரு சுவையான பாடல் நினைவுக்கு வந்தது இந்த தயிர் எனும் மோர் பார்த்து –

கார் என்று பேர் படைத்தாய் ககனத்துரும்போது!

நீர் என்று பேர் படைத்தாய் நெடுந்தரையில் வீழ்ந்ததன் பின்!!

வார் சடை மென்கூந்தல் பால் ஆய்சியர்கை வந்ததன் பின்

மோர் என்று பேர் படைத்தாய் முப்பேரும் பெற்றாயே!!!

இருபது ரூபாய்க்குத் தரும் பொங்கல் வடை இதை விட மோசம்.  அரிசியை அப்படியே வேகவைத்து உப்பு போட்டு கொடுத்துவிட்டார்கள் போல!  பொங்கல் என்றால் அதில் பருப்பும், மிளகும், சேர்க்கவேண்டும் என இவர்களுக்கு யாராவது சொல்லிக் கொடுத்தால் புண்ணியம் சேரும் அவங்களுக்கு! 

இப்படி ஒரு மட்டமான உணவினை சாப்பிடுவதை விட சாப்பிடாமல் இருப்பது ”மேல்” என நினைத்தோ என்னமோ, பக்கத்து “bay”-வில் இருந்த இரு மதுரப் பெண்கள் முழுப்பயணத்திலும் உணவே சாப்பிடவில்லை ஒன்றுமே சாப்பிடாது, தேநீர்-காபி கூட அருந்தாது வந்தார்கள்.  உணவு கொடுத்த சிப்பந்தியே “என்ன ஒண்ணுமே சாப்பிட மாட்டீங்கறங்களே” என்று கேட்டு விட்டார் – அவ்வளவு கொலை பட்டினி.  பசிக்காம இருந்தா நாங்கூட அப்படி இருந்துருப்பேன்…

எல்லாவிதத்திலும் முன்னேற வேண்டும் ரயில்வே துறை.  காசு அதிகமாக வாங்கி நல்ல உணவு தந்தால் நிச்சயம் வரவேற்பிருக்கும்.  செய்வார்களா?

பிறிதொரு பகிர்வுடன் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.