கறை நல்லது

சமீபத்தில் சென்னை வந்தபோது தில்லியிலிருந்து துரந்தோ வண்டியில் பயணம். அதில் தில்லியிலிருந்து சென்னை வரை தான்  டிக்கட் தருவார்கள்.  நடுநடுவே சில பெரிய ரயில் நிலையங்களில் நின்றாலும் அங்கு பயணிகள் ஏற முடியாது – நிறுத்துவது சுத்தம் செய்வதற்கும், தண்ணீர் பிடிப்பதற்கும், உணவுப் பொருட்களை ஏற்றுவதற்கும் தான்..

தில்லியிலிருந்து சென்னை வரும் துரந்தோ விரைவு வண்டி துக்ளாகாபாத் கூட தாண்டவில்லை –நின்றுவிட்டது. எல்லா IRCTC ஊழியர்களும் இறங்கி இஞ்சினை நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருந்தார்கள். “என்ன ஆயிற்று?” என்று கேட்ட எனக்கு ”எருமை மாட்டிடுடுச்சு” என்று வந்தது பதில். சரி வழக்கம்போல் நேரம் தவறிப் போகப் போகிறது என்ற நினைவுடனே அமர்ந்திருந்தேன். இரண்டு மணி நேரம் தாமதமாகத் தான் சென்னை வந்தது.

சமீபத்தில் IRCTC ஒப்பந்த ஊழியருடன்ஒரு நேர்காணல் பதிவில் மேலே சொன்னதுபோல் எழுதியிருந்தது உங்களுக்கு நினைவிலிருக்கலாம். அந்த பயணத்தின் போது மொத்தம் எட்டு பேர் பயணம் செய்யக்கூடிய இடத்தில் மூன்று பேர் தான் இருந்தோம். ஒரு லோயர் பர்த்தில் நான், மற்றொரு லோயர் பர்த்தில் ”வ” வுக்கும் ‘ப’வுக்கும் வித்தியாசம் தெரியாது என் பெயரை உடைத்தெறியும், எப்போதும் சத்தமாகவே பேசிய ஒரு வங்காளி மற்றும் சைட் லோயர் பர்த்தில் உத்திரப் பிரதேசத்தினைச் சேர்ந்த, ராமகிருஷ்ணா மிஷனில் இருக்கும் ஒரு மத்திய வயது இளைஞர் [இவர் பற்றி தனிப் பதிவு வந்தாலும் வரலாம் என இப்போதே வாசகர்கள் எச்சரிக்கப்படுகிறார்கள்!]

அதில் சொன்னது போல, வண்டி தாமதமாக சென்று கொண்டிருந்தது. எந்த தொந்தரவும் இல்லாது புத்தகங்கள் படிக்க நினைத்திருந்த எனக்கு விதி வங்காளி – அவரது பெயரை சௌகரியத்துக்காக சக்ரபோர்த்தி [Chakraborty] என வைத்துக் கொள்ளலாமா? – ரூபத்தில் வந்து சிரித்தது எனக்கு அப்போது தெரியவில்லை.

தில்லியில் ஆரம்பித்தது அவர் தொல்லை. அலுவலகத்திலிருந்து வீட்டுக்கு லேட்டா வந்த கணவனிடம் வாசலிலேயே நிறுத்தி வைத்து கேள்விகளால் துளைக்கும் மனைவி மாதிரி, கேள்விக் கணைகளைத் தொடுத்துக் கொண்டே வந்தார். ’வண்டி எப்ப சென்னை போய் சேரும்?, சென்னையிலிருந்து கட்படி [காட்பாடி-யைத் தான் இப்படிச் சொல்கிறார் என்பது புரிய இந்த மரமண்டைக்கு கொஞ்சம் நேரம் பிடித்தது தனிக் கதை!] போக என்ன வண்டி கிடைக்கும், ராத்திரி முழுக்க இருக்கும் வண்டிகள் என்னென்ன?, உங்க ஊர் ஏன் இப்படி குப்பையா இருக்கு? [என்னவோ அவர்களுடைய கொல்கத்தா ரொம்ப சுத்தம் மாதிரி!],  இந்த ரயில்வே டைம்டேபிள்-ல வண்டி போகும் விவரங்கள் எப்படிப் பார்க்கிறது? என பல கேள்விகள்.

நானும் பொறுமையா அவரது எல்லாக் கேள்விகளுக்கும் பதில் சொல்லிக் கொண்டே வந்தேன்.  என்னிடம் கேள்வி கேட்ட நேரம் போக, மீதி நேரமெல்லாம், அவரது அலைபேசியில், எல்லா வங்காளிகளின் வழமை போல, சக்ரபோர்த்தியும் சத்தமாக வங்காள மொழியில் பேசியபடி வந்தார்.  சிலச் சில வார்த்தைகள் புரிவதால் அவரது மனைவியிடம் திட்டு வாங்கி சமாளிக்கிறார் என்பது மட்டும் புரிந்தது!

ராத்திரி தூங்கற நேரமும், சாப்பிடற நேரமும் தவிர, எல்லா நேரமும் என்னை படிக்க விடாமல் கேள்வி மேல கேள்வி கேட்டது மட்டுமில்லாது, திடீர்னு "நான் ஷூ கழட்டி உள்ள வைச்சுட்டேன், பாத்ரூம் போக உங்க செருப்பு போட்டுட்டுப் போகவா?"ன்னு கேட்டுட்டு பதிலுக்குக் காத்திருக்காமல் என் செருப்பைப் போட்டுகிட்டு போனவரை  அதிர்ச்சியோடு பார்த்துட்டுத்தான் இருக்க முடிந்தது!  அவர் திரும்பி வந்தபின்  செருப்பை என் காலை விட்டு கழட்டவேயில்லை நான் – ஒவ்வொரு முறையும் என் செருப்பைப் போட்டுப்பாரோன்னு!  ஆனா, அவர் என்னை ஏளனமாப்  பார்த்துட்டு, பக்கத்து ராமகிருஷ்ணா மிஷன் ஆளோட செருப்பை போட்டுகிட்டுப் போனார்.

இவர் தொல்லையிலிருந்து தப்பிக்க வேறு வழியில்லாது, படிக்கவும் முடியாது தூங்கலாம் என படுத்தேன்.  எப்ப தூங்கணும்னு நினைக்கிறோமோ அப்ப தூக்கம் வரவே வராது!  கண்ணை இறுக்கமா மூடி எப்படியோ தூங்கினேன்.  எவ்வளவு நேரம் தூங்கி இருப்பேன்னு தெரியல! திடீர்னு என் மேல மழைச்சாரல் அடிக்கற மாதிரி உணர்வு. ஜன்னல் திறந்திருந்ததால, ஏதோ மழைதான் பெய்யுதோன்னு நினைச்சா தண்ணீர் மாதிரியும் தெரியல! கொஞ்சமா மூக்கடைப்பு இருந்ததால, வாயை லேசா திறந்தே தூங்கிட்டேன் போல!  சாரல் நாக்குலயும் பட்டுச்சு – டேஸ்ட் பார்த்தா கோக் டேஸ்ட்!

என்னடா கோக் மழைதான் பெய்யுதோன்னு எழுந்தா, நம்ம சக்ரபோர்த்தி அண்ணன் கோக் பாட்டிலும் கையுமா இருக்கார்! கோக் பாட்டில் வாங்கினவர், அதை ஒரு குலுக்குக் குலுக்கி மூடியைத் திறந்திருக்கார்! – அது அப்படியே மடை திறந்த வெள்ளம் போல பொங்கி தூங்கிட்டு இருந்த என் மேலே மழையாகவும் வாய்க்குள் துளியாகவும் விழுந்துருக்கு! கோபத்துடன் நான் சக்ரபோர்த்தியை எரித்து விடுவது போல் பார்க்க, அவரோ ‘கருமமமே கண்ணாயினார்’ மாதிரி அவர் சட்டையில் விழுந்த கோக்கை தனது கைலி கொண்டு துடைத்துக் கொண்டிருந்தார்.  நான் எழுந்து போய் முகத்தினை கழுவிக்கொண்டு வந்தால் இன்னமும் துடைக்கும் படலம் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது!

அப்போது அவர் கேட்ட கேள்வி தான் எல்லாக் கேள்விகளுக்கும் ஹைலைட்டே!  அப்படி என்னதாங்க கேள்வி கேட்டுட்டாருன்னு கேட்கறீங்களா? 

“சட்டையில் பட்ட கோக் கறை போகுமா?”

சிரிக்கறதா, அழறதான்னு தெரியல எனக்கு. சர்ஃப் எக்ஸெல் சோப் பவுடர் விளம்பரத்தில் வர குட்டிப் பையன் மாதிரி சக்ரபோர்த்திக்கு பதில் இப்படிச் சொன்னேன்!

"கறை நல்லது"!

மீண்டும் வேறொரு பதிவில் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை...

நட்புடன்,

வெங்கட்

புது தில்லி.