என் இனிய நெய்வேலி!

'மனச் சுரங்கத்திலிருந்து' என்ற அடையாளத்தோடு நான் பிறந்த நகரமான நெய்வேலி நினைவுகளை அவ்வப்போது எழுதி வந்திருக்கிறேன்.   ஊரின் சிறப்புகள், நினைவுகள் பற்றி சில காலமாய் எழுத வில்லையே என்று எனக்குள் அவ்வப்போது பட்சி ஒன்று சொல்லிக்கொண்டே இருந்தது. இதோ நெய்வேலி பற்றிய பதிவுடன் வந்துவிட்டேன்.

சுதந்திர இந்தியாவில் பெரிய தொழிற்சாலைகள் யாவும்  பெரும்பாலும் வடக்கிலேயே அமைக்கப்பட்டு வந்த காலம்.  தமிழ்நாட்டில் கனரகத் தொழிற்சாலைகள் அமைக்கப்படவில்லை.  அப்போது ஆரம்பித்ததுதான்   ’வடக்கு வாழ்கிறது! தெற்கு தேய்கிறது’ என்ற கோஷம்!  தமிழகத்தின் முதலமைச்சராக இருந்த கர்மவீரர் காமராஜர் முயற்சியினால் பல தொழிற்சாலைகள் தமிழகத்தில் அமைக்கப்பட்டன.

 

 

பெரம்பூர் ரெயில் பெட்டி தொழிற்சாலை, சென்னை கிண்டி இந்துஸ்தான் டெலிபிரிண்டர் தொழிற்சாலை, நீலகிரியில் ஃபிலிம் தொழிற்சாலைன்னு  பல தொழிற்சாலைகள் ஆரம்பிக்கப்பட்டன. 1956-ஆம் ஆண்டு அப்போதைய தென்னாற்காடு மாவட்டத்தின் [தற்போதைய கடலூர் மாவட்டம்] நெய்வேலி நகரில் பழுப்பு நிலக்கரி கிடைக்கும் என்று தெரியவந்ததும், பெருந்தலைவர் காமராஜர் முயற்சியில் ரூபாய் 160 கோடி மதிப்பில் நெய்வேலி நிலக்கரி நிறுவனம் ஆரம்பிக்கப்பட்டது.  ஆரம்பித்த காலத்தில் 25 மெகாவாட் உற்பத்தி திறன் கொண்டதாக இருந்த இந்த நிறுவனம் இப்போது பெரிய ஆலமரமாக வளர்ந்திருக்கிறது.

நெய்வேலி ஆரம்பித்தது பற்றி  அவ்வூர் பேருந்து நிலையத்தில் பிச்சை எடுத்த ஒருவர் பாடிய பாட்டென என் அம்மா சொன்ன பாடல் கீழே:-

கடலூருக்கு நேர் மேற்கு நெய்வேலிதாங்க!

அங்கே நிலக்கரியின் வேலை ரொம்ப பிரமாதம் தாங்க!

ஆதியிலே ஜெம்புலிங்க முதலியார்தாங்க

அங்கே நிலத்தில் ஒரு கிணறு வெட்ட கரியைக் கண்டாங்க!

முதல் நான்கு அடி மட்டுமே கேட்ட நிலையில் பேருந்து அங்கிருந்து நகர்ந்துவிட அவர் பாடிய முழு பாடலும் கேட்க முடியவில்லையே என்ற வருத்தம் அம்மாவுக்கு இன்னமும் உண்டு – நாற்பது வருடங்கள் கடந்த பின்பும்! அந்த வருத்தம் எனக்கும் – தெரிந்திருந்தால் முழுப் பாடலையும் உங்களுடன் பகிர்ந்திருக்கலாமே என்று... நெய்வேலி மேல் கொண்ட காதலினால் பாடலின் இந்த நான்கு வரிகளும் பசுமரத்தாணி போல இன்னமும் அம்மாவின் நினைவிலிருக்கிறது!

சுத்தமான காற்று, நிறைய மரங்கள் [தானே புயலில் பல மரங்கள் விழுந்தது என்னை மனதளவில் மிகவும் பாதித்தது!], வேலை பார்க்கும் தொழிலாளிகளின் பிள்ளைகள் படிக்க நல்ல பள்ளிகள், மருத்துவமனை, கல்லூரி, எல்லா மதங்கள் சார்ந்தவர்களின் வழிபாட்டுத் தலங்கள், பொழுது போக்கிற்கு திரையரங்கம், விளையாட்டு அரங்கம் என்று ஒரு நல்ல ஊர். 

மின்சாரம் ஒரு யூனிட் வெறும் 11 பைசா தான் [1991 வரை!].  இருபத்தி நான்கு மணி நேரமும் தடையில்லாத மின்சாரம்ன்னு  இருந்த இடத்தை விட்டு இப்போது திருச்சியில் எனது பெற்றோர்கள் நாள் ஒன்றுக்கு 15 மணி நேரம் மின்வெட்டில் அவஸ்தைப் படுகிறார்கள். நெய்வேலியிலே கடைசி வரை இருக்க முடியாதே! 

சென்னையில் மோசமான தண்ணீர் கஷ்டம் வந்தபோது ரயில் மூலம் தண்ணீர் அனுப்பிய நல்லெண்ணம் கொண்ட ஊர். தொட்டி முழுவதும் உள்ள நீரை பக்கெட் பக்கெட்டாக குளித்த எங்களுக்கு சிறிய mug-ல் குளிக்கப்  பழகுவது கஷ்டமாகவே இருந்தது! தோட்டம், மரங்கள், பூச்செடிகள் என்று பசுமையான சூழலில் வளர்ந்து விட்டு இங்கே கான்க்ரீட் காடுகளில் தான் மீதி நாட்களைக் கழிக்க வேண்டும் என்று எண்ணும்போது மனதில் சொல்ல முடியாத வலி!

ஆனாலும் இதுவும் கடந்து போகும் என்றே, பழைய நினைவுகளுடன் காலத்தினைக் கடத்த வேண்டியிருக்கிறது.  என் நண்பர் ஒருவர் ”நெய்வேலியில் அப்படி என்னதாண்டா இருக்கு!” என்று கேட்கும்போது அத்தனை கோபம் வரும் எனக்கு! ‘எங்க ஊர் மாதிரி வரவே வராது’ என்று அடித்துச் [அவரைத்தாங்க!] சொல்வேன்.

தில்லி வந்து சில வருடங்கள் வரை [அதாவது அப்பா அங்கே வேலையிலிருந்த 1996 வரை] அங்கு தொடர்ந்து செல்ல முடிந்தது.  இப்போது முடிவதில்லை – ஒரு வேளை சென்றால் இப்போதைய நெய்வேலி எப்படி இருக்குமோ என்ற பயம் எல்லாம் இல்லை!  - நேரமும் சூழ்நிலைகளும் வாய்க்கவில்லை.   சில வருடங்களுக்கு முன் பங்குனி உத்திரத்தின் போது சென்று வந்தேன். அந்த பயணத்தின் போது நான் சைக்கிளில் நண்பர்களோடு பயணம் செய்த அத்தனை தெருக்களையும், ஆசையாக  சுற்றி வந்தேன்!  இன்னமும் ஆசை இருக்கிறது. நெய்வேலி பயணம் எப்போது வாய்க்கும்  என்பது தான் புரியாத புதிராக இருக்கிறது.    

மீண்டும் அடுத்த பகிர்வுடன் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை அந்த இனிய நினைவுகளை அசை போட்டபடியே இருப்பேன்...

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.