தில்லி பேருந்தும் அருகில் அமர்ந்த பெண்ணும்

சென்ற வெள்ளிக்கிழமை அன்று நம்ம அடையார் அஜித், பதிவுலக “தல”, சென்னை பித்தன் ஐயா அவர்கள் ”அருகில் அமர அனுமதி கேட்ட பெண்!” என்ற தலைப்பில் அவரது அனுபவம் பற்றி எழுதி இருந்தார். அவரது பதிவில் இப்படி பின்னூட்டம் அளித்திருந்தேன்.

 

தில்லியில் இது போன்ற பல அனுபவங்கள்..... எனக்கு நடந்த அனுபவத்தினை தனிப்பதிவாக எழுதுகிறேன்! தில்லி வந்த புதிதில் நடந்த அந்த விஷயத்தினை இப்பதிவு நினைவுக்குக் கொண்டு வந்தது!

தில்லி வரும்வரை நெய்வேலியில் இருந்த எனக்கு வெளியுலக அனுபவம் அத்தனை இல்லை. பேருந்து பயணமும் வெளி ஊருக்குச் செல்லும்போது “பெரியார், சேரன், சோழன்” போன்ற தமிழக போக்குவரத்துத் துறையின் பேருந்துகளில் மட்டுமே. நெய்வேலியில் மிதிவண்டி பயணமே அதிகம். அதனால் பேருந்துகளில் செல்லும்போது நமது ஊரில் இரு இருக்கைகளில் ஒன்றில் ஒரு வயதான பெண்மணி அமர்ந்திருந்தால் கூட எந்த ஆணும் உட்கார்ந்து பார்த்ததில்லை.

 

பட உதவி: கூகிள்

தில்லி வந்த புதிதில் முதல் இரண்டு நாட்கள் என்னை தில்லியில் இருந்த குடும்ப நண்பர் ஆட்டோவில் அழைத்துச் சென்று அலுவலகத்தில் விட, பேருந்து பயணம் இல்லை. மூன்றாம் நாள் காலையில் கரோல் [B]பா[G]க் பகுதியில் உள்ள ஆர்ய சமாஜ் சாலையிலிருந்து புறப்படும் 89 நம்பர் பேருந்தில் ஏறி அமர்ந்தேன். பேருந்து கிளம்பி நான்கைந்து நிறுத்தங்கள் வருவதற்குள் என் பக்கத்து இருக்கை தவிர எல்லா இடங்களும் நிரம்பிவிட, அடுத்த நிறுத்தத்தில் ஏறிய ஒரு பெண்மணி சடாரென என் பக்கத்து காலி இருக்கையில் அமர, நான் ஷாக் அடித்தது போல எழுந்து விட்டேன்.

 

என்னை ஏதோ வேற்றுலக ஜந்து போல பார்த்த அந்தப் பெண்மணி ஹிந்தியில் ஏதோ சொல்ல, நான் ஹிந்தி புரியாததால்/தெரியாததால் ‘பேந்த பேந்த முழித்தேன்’. எனக்குப் புரியவில்லை என்பதால் கைகளால் சைகை காட்டி அமரச் சொன்னார். நுனி இருக்கையில் சன்னலோடு ஒட்டியபடி அமர்ந்திருந்தேன். மனதுக்குள் கிலி – எழுந்திருக்கும் வரை, எனக்கு இருந்த ஒல்லி தேகத்தில் ஜன்னல் வழியாக வெளியே போய்விடாது இருக்கவேண்டுமே, அவர் மீது தப்பித்தவறி என் கை பட்டு, அடிவாங்காது இருக்கணுமே என பலவித பயங்கள். 

 

 பட உதவி: கூகிள்

நான் இறங்க வேண்டிய நிறுத்தம் கடைசி நிறுத்தம் என்பதால் ஒரு வழியாக இறங்கி, ‘தப்பித்தேன் பிழைத்தேன்’ என அலுவலகம் நோக்கி ஓடினேன். அதே நிறுத்தத்தில் இறங்கிய அந்த பெண்மணி என்னிடம் மீண்டும் ஹிந்தியில் ஏதோ சொன்னார் – ஹிந்தியில் ‘நான் ஒண்ணும் உன்ன கடிச்சு தின்னுட மாட்டேன்!” என்று சொல்லியிருக்கலாம்! தமிழ் நண்பர்களோடு பேசிய பிறகுதான் இங்கே இப்படி தெரியாத ஆணும் பெண்ணும் ஒரே இருக்கையில் அமர்ந்து பயணம் செய்வது ரொம்ப சாதாரணம் என்பது புரிந்தது.

 

சில மாதங்களுக்குப் பின்னர் அதே மாதிரி ஒரு பேருந்து பயணத்தின் போது நானும் நண்பர் ஒருவரும் பேருந்தில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தபோது பேருந்தில் பயங்கர கூட்டம். பேச்சு ஸ்வாரசியத்தில் பேருந்தில் என்ன நடக்கிறது என்பதை கவனிக்கவேயில்லை. அப்போது பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்த பெண் என்னிடம் ”கொஞ்சம் இடம் கொடுங்க, உங்களுக்கு இடையில் நான் உட்கார்ந்து கொள்கிறேன்” என்றார். 

 

இதுவும் இங்கே சகஜம் என்று தெரிந்ததாலும், ‘பரவாயில்லை, நான் எழுந்து கொள்கிறேன் நீங்க சௌகரியமா உட்கார்ந்துக்கோங்க!” என இருக்கையிலிருந்து எழ, “இல்லை நான் ஓரத்தில் உட்கார முடியாது, நடுவில் தான் உட்காருவேன்” என அடம் பிடித்தார். சரி என அவரை எங்களுக்கு நடுவே அமர வைத்தோம். அதற்கான காரணம் சில நொடிகளிலேயே எங்களுக்குப் புரிந்தது. எங்கள் இருக்கையின் அருகே இருந்த ஒரு ஆள் அந்தப் பெண்மணியை ரொம்பவே தொந்தரவு செய்திருக்கிறார்! அது முடியாதபடி எங்களுக்கு நடுவே உட்கார்ந்துவிட்டதால், எங்களை முறைத்து நான்கைந்து வசவுகளை முணுமுணுத்து நகர்ந்தார். 

 

 பட உதவி: கூகிள்

அடுத்த நிறுத்தத்தில் அந்த சில்மிஷ சிங்கம் இறங்க, அந்தப் பெண்மணி வாய் திறந்தார். ”அந்த ஆள் ரொம்பவே தொந்தரவு செய்ததால் தான் நடுவில் உட்கார்ந்தேன்” எனச் சொல்ல, நாங்கள் ”அப்போதே தெரிந்திருந்தால் அவருக்கு நாலு போட்டிருக்கலாமே, ஏன் சொல்லவில்லை” என கடிந்து கொண்டோம். ”தினம் தினம் அலுவலகம் சென்று வரும்போது பலப் பல பேர்வழிகள் இப்படித்தான் இருக்கிறார்கள், எத்தனை பேரிடம் தான் சண்டை போடுவது, எங்கள் தலைவிதி...” என்று சொல்லிக் கொண்டே அடுத்த நிறுத்தத்தில் இறங்குவதற்கு ஆயத்தமானார்.

 

இப்படி பல ஆண்கள் இருக்க, சில பெண்கள் வேண்டுமென்றே சண்டை போடுவதையும் கவனித்திருக்கிறேன்.  பேருந்து அனுபவங்களை வைத்தே பல பதிவுகள் எழுதலாம் போல இருக்கிறது. ஆனாலும் தில்லி வந்த புதிதில் எனக்குக் கிடைத்த இந்த அனுபவங்களை சென்னை பித்தன் ஐயாவின் பதிவு நினைவூட்டியதால் இங்கே பகிர்ந்து கொண்டேன். 

 

மீண்டும் வேறொரு பகிர்வுடன் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை.....

 

நட்புடன்

 

வெங்கட்.

புது தில்லி.