விலை போகும் தேசப் பற்று....

தலை நகரிலிருந்து – பகுதி 27

தலைநகரில் இப்போதெல்லாம் வருடத்திற்கு ஒரு முறை நடக்கின்ற உலகப் புத்தகத் திருவிழா, இந்த வருடம் 15-23 ஃபிப்ரவரி வரை நடைபெற்றது.  முதல் விடுமுறை நாட்களான 15-16 அன்று பயணத்தில் இருந்ததனால் செல்ல முடியவில்லை.  வேலை நாட்களில், அதுவும் இரண்டு வார விடுமுறைக்குப் பிறகு, புத்தகத் திருவிழாவிற்குச் செல்வதென்பது கொஞ்சம் கடினம். ஆகவே கடைசி இரண்டு தினங்களான 22 அல்லது 23-ஆம் தேதி செல்லலாம் என நினைத்தேன். 

தலைநகரின் மற்ற பதிவர்களான ஷாஜஹான் மற்றும் முத்துலெட்சுமி ஆகியோர்களும் ஞாயிற்றுக் கிழமை வருவதாகச் சொல்லவே நானும் நண்பர் பத்மநாபனும் சென்ற ஞாயிற்றுக் கிழமை அன்று புத்தக்த் திருவிழா நடக்கும் பிரகதி மைதான் சென்றோம்.  நான் முதலில் சென்றுவிட மற்றவர்களுக்காகக் காத்திருந்தேன். மெட்ரோவில் சென்றதால் பிரகதி மைதான் ரயில் நிலையத்தின் இரண்டாம் நுழைவாயில் அருகே காத்திருப்பதாக முன்னரே நண்பர்களுக்குத் தெரிவித்திருந்தேன்.

அங்கே கண்ட காட்சி தான் தலைநகரிலிருந்து பகுதி 27 ஆக உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன். புத்தகத் திருவிழா பற்றிய கட்டுரைகளை விரிவாக நண்பர் ஷாஜஹான் அவரது புதியவன் பக்கம் வலைப்பூவில் வெளியிட்டு இருக்கிறார். அங்கே படிக்கலாம். நானும் மூன்று புத்தகங்கள் வாங்கினேன். அவை பற்றிய வாசிப்பனுபங்கள் பிறிதொரு சமயத்தில் பகிர்கிறேன்.  சரி இந்த கட்டுரைக்கு வருகிறேன்......

நண்பர்களுக்காக காத்திருந்தபோது, நூற்றுக் கணக்கில் புத்தகத் திருவிழாவிற்குச் செல்லும் மக்களைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தேன். இளைஞர்களும், குழந்தைகளும், பெரியவர்களும் என எல்லா வயது மக்களும் வந்து கொண்டிருந்தது புத்தகம் படிக்கும் வழக்கம் இன்றைக்கும் இருக்கிறது என மகிழ்ச்சி கொள்ள வைத்தது. வருகின்ற மக்களில் பலர் நடந்து கொண்டிருக்கும்போதே திடீரென நிற்கும்படி ஆனது.  என்ன காரணம் எனப் பார்த்தேன்.

பட உதவி: கூகிள்.

ஐந்து அல்லது ஆறு பெண்கள் – ஹரியானா மாநிலத்தினைச் சேர்ந்தவர்களாக இருக்கலாம் என ஒரு எண்ணம் – நாற்பது முதல் ஐம்பது வயது இருக்கலாம் – நல்ல உடல்நலத்தோடு, பலத்தோடு இருப்பவர்கள் – வருகின்ற பலரை நிறுத்தி, தங்களது கையிலிருக்கும் தேசியக் கொடியை ஆண்களின் சட்டையிலோ அல்லது பெண்களின் மேலாடையிலோ குண்டூசி கொண்டு குத்தி விட்டு காசு கேட்கிறார்கள். தேசப்பற்றை பறைசாற்ற அவர்கள் பாடுபடுகிறார்கள் என நினைத்து விடாதீர்கள் – அங்கே தான் இருக்கிறது சூட்சுமம்.

காகிதத்தில் அச்சடிக்கப்பட்ட அந்த தேசியக் கொடி எத்தனை ரூபாய் கொடுத்து வாங்கி இருப்பார்கள்?  கொடியை அணிவித்ததும், அதனை பெற்றுக் கொண்ட மக்களிடம் காசு கேட்பார்கள் – சில்லறையாகக் கொடுத்தால் ”உனக்கு தேசப்பற்று இல்லையா? அதிகம் கொடு” என்பார்கள். ஒரு குடும்பம் – தலைவன் தலைவி மற்றும் சிறு பெண் – தலைவனுக்கு கொடி அணிவிக்க, அவரும் 50 ரூபாய் எடுத்துக் கொடுத்தார். அவரிடம் கூட “உனக்கு தேசப் பற்று கொஞ்சம் கூட இல்லையே....  100 ரூபாய் கொடு” என்று வாய் கூசாது கேட்டார்.

பலர் இப்படி காசு கேட்டு மிரட்டிய பிறகு “உன் கொடியை நீயே வச்சுக்கோ” என்று கழற்றி கொடுத்தார்கள். ஒருவர் சட்டையிலிருந்து குத்தப்பட்ட கொடி கீழே விழ பலரின் கால்களில் பட்டு சின்னா பின்னமானது.

தில்லி வந்த புதிதில் புது தில்லி ரயில் நிலையத்தின் அஜ்மேரி கேட் பகுதியிலும் இதே போல பெண்கள், வருபவர்களின் சட்டையில் நமது தேசியக் கொடியை அணிவித்து காசு வசூலிப்பதைப் பார்த்திருக்கிறேன். முதன் முதலில் பார்த்த போது இந்தியாவின் தலைநகரில் தேசப் பற்று கொஞ்சம் அதிகம் போல என நினைத்தேன். பிறகு காசு வாங்குவதைப் பார்த்த பிறகு தான் இது இவர்களுக்கு கௌரவப் பிச்சை என்பது புரிந்தது.

தேசியக் கொடியை அணிந்து கொள்வதால் மட்டும் ஒருவருக்கு தேசப் பற்று வந்து விடும் என்பதில்லை.  என்றாலும் இந்த தேசப் பற்றினை அடாவடியாக வியாபாரமாக்க வேண்டாமே என்று தோன்றியது.

”தேசமே விலை போகும்போது தேசப் பற்று விலைபோவதைப் பற்றி ஏன் இத்தனை கவலை”...... 

மீண்டும் வேறொரு பகிர்வில் சந்திக்கும் வரை......

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.