மரணத்தை நேசிப்பவர்கள்

ஒரு நாள் பயணமாக இந்த சனிக்கிழமை அன்று இரவு தில்லியிலிருந்து சென்னை வந்திருந்தேன்.  இரவு தங்க கீழ்க்கட்டளை செல்வதாக முடிவு செய்திருந்தேன். அதற்காக பூங்கா ரயில் நிலையத்திலிருந்து மவுண்ட் ரயில் நிலையம் செல்வதற்காக காத்திருந்தேன். நடைமேடையில் எதிர்பக்கத்தில் அப்போது தான் மூன்று பேர் கொண்ட ஒரு குடும்பம் – தாய்க்கு 30 வயதிருக்கலாம், 10 வயது பெண் 5 வயது ஆண் குழந்தை மற்றும் மூட்டை முடிச்சுகளுடன் வந்து சேர்ந்தார்கள்.

 பட உதவி: கூகிள்

செங்கல்பட்டு வரை செல்லும் ஒரு தொடர் மின்வண்டி வந்ததும், அந்த பெண் குழந்தை, ”அம்மா வண்டி வந்துடுச்சு, வா கீழே இறங்கி சீக்கிரம் போகலாம் வா” எனச் சொல்ல, ஒரு முறை மறுத்த அம்மா, பெண் மீண்டும் சொல்லவே, மூன்று பேரும் கீழே குதித்து விட்டார்கள்.  அம்மா மட்டும் மூட்டை முடிச்சுகளுடன் மேலே ஏறிவிட, அந்தப் பெண்ணும், ஐந்து வயது மகனும் ரயில் பாதையில் நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.

அதற்குள் பீச் செல்லும் வண்டி அந்தப் பாதையில் வேகமாக வந்து கொண்டிருக்கிறது. நடைமேடையில் நின்று கொண்டிருந்த அனைவரும், ”சீக்கிரம், சீக்கிரம் மேலே ஏறு!” என கத்தியபடியே அந்த இடத்திற்கு ஓட, அம்மா தவிக்க, அந்த 10 வயது பெண், மேலே தாவி ஏற முடியாத தனது தம்பியை ஏற்றி விடுகிறார்.  அதற்குள் பீச் செல்லும் ரயில் வேகமாக முன்னேறி வந்து கொண்டிருக்கிறது – பெண்ணுக்கும் ரயிலுக்கும் 500 மீட்டர் இடைவெளி மட்டுமே…..

அனைவரும் வேகமாக முன்னேறி அந்த பெண்ணுக்கு கையை நீட்ட தட்டுத் தடுமாறி அந்தப் பெண் மேலே தாவி நடைமேடையில் ஏறி உட்காரவும் அந்த மின்சார தொடர்வண்டி அந்த இடத்தினைத் தாண்டி நிற்கவும் சரியாக இருந்தது.  சில நொடிகள் தாமதித்திருந்தால் கூட மரணம் சம்பவித்து இருக்கும் அபாயம். அனைவரும் அந்த தாயைத் திட்டிக்கொண்டிருக்க, அவரோ, குழந்தைகளை இழுத்துக் கொண்டு நிலையத்திலிருந்து நகரத் துவங்கிய ரயிலில் தாவிக் கொண்டிருந்தார்.

அப்படி என்ன அவசரமோ? இப்படிச் செய்வது ஆபத்தில் முடியலாம் என்ற எண்ணம் கூட இருப்பதில்லையே இவர்களுக்கு. :(

அடுத்த நாள் சென்னையில் நடந்த நண்பர் வீட்டு புது மனை புகுவிழா நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொண்டு மதியம் பல்லவனில் திருவரங்கம் நோக்கிச் செல்ல வேண்டும். 02.30 மணி அளவில் எழும்பூர் நோக்கி மீண்டும் மின்சார ரயில் பயணம். அங்கே பார்த்த இன்னுமொரு நபர் – அவரும் மரணத்தை நேசிப்பவர் தான்! தண்டவாளத்தினை தாண்டவில்லை – ஆனால் ரயில் வண்டிக்குள் உட்கார்ந்திருந்தார். வண்டிக்கு வெளியே காலை தொங்க விட்டபடி!

பக்கத்திலே ஒரு பொதிமூட்டை – ஆதிகாலத்தில் மூட்டை கட்டி தோளில் மாட்டிக்கொண்டு செல்வதை இப்போது கொஞ்சம் நவீனப்படுத்தி முதுகில் சுமக்க வசதியாக வந்துவிட்டதே – பலரும் இது போன்ற ஒரு பொதியை முதுகில் கட்டி அலைந்து கொண்டிருக்கிறோம் – என்னையும் சேர்த்து! அந்த மூட்டையில் ஒரு 7 UP குளிர்பான குப்பி – குப்பியில் இருந்தது குளிர்பானம் மட்டுமல்ல என்பது சிறிது நேரத்தில் புரிந்தது!

அவ்வப்போது அந்த குப்பியிலிருந்து கொஞ்சம் குடித்து முகத்தினை அஷ்டகோணலாக்கி, தனது முகத்தினை விகாரமாக ஆக்கிக் கொண்டார். கடிக்கவோ, பக்க உணவு எதுவும் இல்லாத காரணத்தினால் சப்புக் கொட்டிக் கொண்டார்! குப்பியில் கலந்திருந்த சோமபானம் வேலை செய்ய, மின்சார வண்டி பயணிக்கும்போது கடந்து செல்லும் மின்சார கம்பங்களை கையால் பிடிக்கவோ, காலால் உதைக்கவோ முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தார். 

அவ்வப்போது குடிப்பதும் தொடர்ந்தது! அவரது சேஷ்டையும் தான். எப்போது வேண்டுமானாலும் விழுந்து விடக் கூடிய வாய்ப்பு – பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த ஒரு பெரியவர் அவரிடம், “பார்த்துப்பா, கீழே விழுந்துடப் போறே” என்று சொல்ல, குப்பியிலிருந்து இன்னும் கொஞ்சம் சோமபானம் குடித்து “எல்லாம் எனக்குத் தெரியும் பெரிசு! உன் வேலையைப் பார்த்துகிட்டு கம்முனு குந்து!” என சில அடைமொழிகளோடு சொல்ல அவரும், கூட இருந்த மற்றவர்களும் ”கப்! சிப்!”

சேத்துப்பட்டு ரயில் நிலையத்தினை வண்டி தாண்டியதும் அவரது பாதி உடல் ரயிலின் வெளியே தொங்க, தடுமாறி மீண்டும் உள்ளே வந்தார் – “என்ன ஆனாலும், எவ்வளவு அடித்தாலும் நான் ஸ்டடியா இருப்பேன்” என்று குடிப்பதைத் தொடர்ந்தார் அந்த இளைஞர்.

அடுத்த ரயில் நிலையமான எழும்பூரில் நான் இறங்கிக் கொள்ள, அந்த குடிமகனுடன் வண்டி நிலையத்தினை விட்டு அகன்றது.  குடிமகன் ஒழுங்காக வீடு போய்ச் சேர்ந்தாரா இல்லை அவரது பூத உடல் வீடு சேர்ந்ததா என்பது அவருக்கே வெளிச்சம்!

எதற்காக இவர்கள் இப்படி இருக்கிறார்கள்? முதல் நிகழ்வில் அவசரத்தினால் மரணம் நேர இருந்தது – இரண்டாவதில் அலட்சியமான போக்கினால்! எதற்கு இவர்களைப் போன்றவர்கள் இப்படி இருக்கிறார்கள் எனப் புரியவில்லை. ஒரு வேளை இவர்கள் மரணத்தினை நேசிக்கிறார்களா? கேள்வி மட்டும் மனதில்…..  விடை கிடைக்காத கேள்விகள்…..

வேறொரு பகிர்வில் மீண்டும் சந்திப்போம்……

நட்புடன்

வெங்கட்

திருவரங்கத்திலிருந்து……