எனக்கு இன்னும் கல்யாணம் ஆகல....

சில மாதங்களுக்கு முன்னர் அலுவலகத்தில் வேலைகளில் மூழ்கி இருந்த நேரம். ஒவ்வொரு நாளும் காலை 09.00 மணிக்குச் சென்றால் இரவு ஏழரை, எட்டு எனவும், சனி, ஞாயிறு விடுமுறைகளில் கூட அலுவலகம் செல்லுமளவு பணிச்சுமை. இதன் நடுவே வரும் பல தொலைபேசி அழைப்புகள் – அழைப்புகளை சமாளிப்பதற்கே இரண்டு ஆட்கள் தேவைப்படும் அளவிற்கு அழைப்புகளின் எண்ணிக்கை அதிகமாக இருந்தது.

ஒரு சிலர் அலுவலகத்திற்கு நேராகவே வந்து சந்திக்க ஆரம்பித்தார்கள். பொதுவாகவே எங்கள் அலுவலகத்திற்கு வருபவர்கள் எண்ணிக்கை மிகவும் குறைவு. ஆனாலும் இந்த காலகட்டத்தில் சில காரணங்களுக்காக வெளியிலிருந்து வந்தவர்கள் அதிகமாக இருந்தார்கள்.  அப்படி வந்தவர்களில் ஒருவர் - ஒரு மூதாட்டி.

வரவேற்பறையிலிருந்து அவர் வந்த தகவல் சொல்லி, உள்ளே அனுப்பவா வேண்டாமா என்று கேட்க, வந்த விஷயம் கேட்டு பின் உள்ளே வர அனுமதிக்கச் சொன்னேன். 65 வயது மதிக்கத்தக்க மூதாட்டி. ஏதோ தீ விபத்தில் சிக்கி தனது முகத்தில் சில தீக்காயங்களின் தழும்புகளுடன் இருந்தார்.

உள்ளே நடந்து வந்ததில் மேல்மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க, அவரை அமரச் செய்து கொஞ்சம் ஆஸ்வாசப்படுத்திக் கொள்ளச் செய்தோம். குடிக்க நீர் கொடுத்து, தேநீர் சாப்பிடுகிறாரா எனக் கேட்டு அவர் வேண்டாமெனச் சொன்ன பிறகு அவரிடம் எதற்காக வந்திருக்கிறார் எனக் கேட்க, நாங்கள் அவருக்கு அனுப்பியிருந்த ஒரு கடிதத்தைக் காண்பித்து அதில் தவறு இருப்பதாகச் சொன்னார். பொதுவாகவே எந்தக் கடிதமாக இருந்தாலும் மூன்று நான்கு பேர் பார்த்து பிறகு தான் பெறுநருக்கு அனுப்புவது வழக்கம். இதில் தவறெங்கே? என யோசித்து அவரிடமிருந்து கடிதத்தினை வாங்கிப் பார்த்தேன்.

எல்லாம் சரியாகத் தான் இருந்தது. அவரிடம் என்ன தவறு என்று கேட்டேன். முதலிலேயே ஒன்றைச் சொல்லிவிடுகிறேன். அவர் கொல்கத்தாவிலிருந்து வந்திருந்தார்.  முழுவதும் பெங்காலி மொழியில் தான் பேசினார்.  அவர் பேசிய பெங்காலி மொழியினை நான் ஒரு மாதிரி புரிந்து கொண்டு ஆங்கிலத்தில் பதில் அளித்தேன். என்ன பிரச்சனை என்று கேட்க அப்போது சொன்னார், எனது பெயருக்கு முன்னர் நீங்கள் அனுப்பிய கடிதத்தில் Ms. என்று எழுதி இருக்கிறது, நீங்கள் Miss என்று தான் எழுதி இருக்க வேண்டும் என்றார்.

அவருக்கு பதில் சொல்லும் விதமாக, இப்போதெல்லாம் ஆங்கிலத்தில் ஒரு பெண்மணி மணம் ஆனவரா இல்லையா என்று தெரியாத போது பொதுவாக Ms. என்ற சொல்லை முன்னர் போடுவது வழக்கம் என்று சொல்ல, அவர் அழ ஆரம்பித்து விட்டார். “எனக்கு இன்னும் திருமணம் ஆகவில்லை. அதனால் நீங்கள் என் பெயருக்கு முன்னால் நான் சொன்ன படி Miss என்று தான் எழுதி இருக்கவேண்டும். இப்படி நீங்கள் எழுதியது எனது மனதை நோகடித்து விட்டது” என்று சொன்னபடி கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டிருந்தார்.

நாங்கள் ஆங்கிலத்தில் என்ன சொன்னாலும் அவருக்கு மனதில் ஏறவில்லை. அவர் அழுதுகொண்டே பேசிய பெங்காலி எங்களுக்குப் புரியவில்லை. கொஞ்ச நேரம் அவரிடம் ஒன்றும் சொல்லாது இருந்தோம். பிறகு அலுவலகத்தில் மற்றொரு பிரிவில் இருக்கும் பெங்காலி ஒருவரை அழைத்து அந்த மூதாட்டியிடம் அவரது மொழியில் பேசி சமாதானப் படுத்தச் சொன்னோம். அதற்குள் அவர் கேட்டபடியே அவர் பெயருக்கு முன்னர் Miss என்பதைச் சேர்த்து வேறொரு கடிதம் கொடுத்தோம்.

கொல்கத்தாவிலிருந்து இந்த விஷயத்திற்காகவே தில்லி வந்தாரா இல்லை வேறு வேலையாக வந்தாரா எனத் தெரியாது. இருந்தாலும், கல்யாணம் ஆகவில்லை என்பதில் அவருக்கு இருக்கும் வருத்தம்,  அதுவும் இத்தனை வருடங்களுக்குப் பிறகும் தொடரும் வருத்தம்.  என்ன வார்த்தைகள் சொல்லி அவரைத் தேற்றுவது என்பது எங்களில் யாருக்கும் புரியவில்லை.

ஒரு சிலர் திருமணம் ஆனபின், தனக்கு வாய்த்த துணை சரியில்லை என வருத்தப்பட, திருமணம் ஆகாதவர்களுக்கு இப்படி ஒரு வருத்தம். என்ன சொல்வது.  அன்றைய தினம் முழுவதும் அந்த மூதாட்டியும் அவர் அழுகையும் எனது மனதை விட்டு அகலவில்லை. இந்த நிகழ்வு பற்றி முன்னரே பதிவு எழுத நினைத்தாலும் ஏனோ எழுத மனம் வரவில்லை.  நேற்று அருணா செல்வம் எழுதிய ஒரு பதிவினை படித்ததும், இந்த மூதாட்டி நினைவுக்கு வர இன்று உங்களுடன் பகிர்ந்து கொண்டேன்.

விதம் விதமான மனிதர்கள், ஒவ்வொருக்கும் ஒவ்வொரு கவலைகள்;  வாழ்க்கைப் பயணம் தொடர்ந்து கொண்டே தான் இருக்கிறது. 

மீண்டும் வேறொரு பகிர்வில் சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.