சாப்பாட்டுராமி...

 பட உதவி: கூகிள்....

பொதுவா நிறைய சாப்பிடுபவர்களை சாப்பாட்டு ராமன் என்று அழைப்பது வழக்கம் – அது என்னவோ ஆண்கள் மட்டுமே நிறைய சாப்பிட மாதிரி இருக்கே, பெண்கள் நிறைய சாப்பிட மாட்டார்களா? என்று ஒரு கேள்வி சில சமயங்களில் ஆண்களின் மனதில் தோன்றி இருக்கக் கூடும் இல்லையா? ஒரு பெண்ணைக் கூட சாப்பாட்டு ராமி என்று சொல்லி கேள்விப் பட்டதுண்டா?

சமீபத்திய ஒரு பயணத்தில், சென்னையிலிருந்து திருவரங்கம் சென்று கொண்டிருந்தேன். நான் பயணித்தது பல்லவன் விரைவு ரயிலில் – அதுவும் PC1 எனும் பெட்டியில் – அந்த பெட்டியில் பாதியில் உணவகமும் மீதியில் பயணிகள் இருக்கைகளும் இருக்கும். இந்த பெட்டியில் எப்போதும் ஏதாவது ஒரு உணவின் வாசனையோ/நாற்றமோ வந்து கொண்டிருக்கும் – கூடவே சமையலறைக்கே உரிய எண்ணை புகையும்! அந்த பெட்டியில் ஒரு ஜன்னலோர இருக்கையில் கையில் புத்தகத்தோடு நான் அமர்ந்திருந்தேன். ஆனால் படிக்க முடியவில்லை – அதை விட சுவாரஸ்யமான காட்சிகள் இருக்க எங்கே படிப்பது!

எனது எதிர் இருக்கைகளில் ஒரு குடும்பம் – கணவன், மனைவி, ஒரு மகன் மற்றும் ஒரு மகள். பார்க்கும்போதே நல்ல ஆரோக்யமான குடும்பம் என்று தெரிந்து கொள்ளும்படியான உருவம் – ஹிந்தியில் இப்படி இருப்பவர்களை “அட்டா [G]கட்டா” வா இருக்காங்க என்று சொல்வார்கள்.  உள்ளே வரும்போது அவர்களது உடமைகள் தவிர ஒரு கட்டை பை நிறைய நொறுக்குத்தீனி எடுத்து வந்தார்கள் –ஐந்து, ஆறு மணி நேர பயணத்தில் பொழுது போக வேண்டாமா?

எழும்பூரிலிருந்து தாம்பரம் கூட தாண்டியிருக்காது வண்டி – அவர்களின் உணவு வேட்டை ஆரம்பித்தது. சின்னப் பெண் பையிலிருந்து குர்குரே போன்ற எதையோ எடுத்தார், உடனே அவளது அண்ணன் இன்னுமொரு நொறுக்ஸ் எடுத்தார் – உடனே அம்மா பாய்ந்து வந்து, “டேய், அது எனக்கு வாங்கி வைச்ச Flavor.  உன்னோடது ப்ளைன் தான்... அது சாப்பிடு என்னோடது எடுக்காதே” என்று கையிலிருந்து பிடுங்கி தன் மடியில் வைத்துக் கொண்டார்.

ஐந்து நிமிடங்களில் மூன்று பாக்கெட்டுகள் காலி.... அடுத்து கொஞ்சம் குளிர்பானம். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உணவகத்திலிருந்து, உணவு வகைகளின் உலா ஆரம்பித்திருந்தது – மசால் வடை, பருப்பு வடை, உளுந்து வடை, மிளகாய் பஜ்ஜி, வாழைக்காய் பஜ்ஜி, தோசை, பொங்கல், கேசரி, போளி, ப்ரெட் ஆம்லெட் என எத்தனை எத்தனை விதமான உணவுப் பொருட்களின் உலா தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. ஒவ்வொரு பொருள் வரும்போதும், அம்மா தனது பிள்ளைகளிடம் அந்தந்த உணவினை சாப்பிடுகிறாயா என்று கேட்பதும், அப்பா எதுக்கு என்று கேட்பதும், சில பொருட்களை அம்மா ஒரு முறைப்புடன் வாங்குவதும் தொடர்ந்தது.

குழந்தைகளை சாப்பிடுகிறாயா எனக் கேட்டாலும் அத்தனையையும் அவர் சாப்பிட்டு விட்டு தான் குழந்தைகளுக்குக் கொடுத்தார். மகனிடம் கொடுப்பதற்கு முன் பாதியைச் சாப்பிட்டு தான் கொடுத்தார். மகளோ, முழுவதும் எடுத்துக் கொண்டுவிட, அவரிடம் “ஏய், நீயே சாப்பிடறயே, அம்மாக்கு! அண்ணன் பாரு எனக்குக் கொடுத்தான், நீ குடுக்க மாட்ட!” என்று சொல்வதோடு மகளின் கையிலிருந்து பிடுங்கி விடுவார் போல இருந்தது. ப்ரெட் ஆம்லெட் சாப்பிடும் போது இந்த போட்டியில் சில துண்டுகள் மற்றவர்களின் மேலும் விழுந்தது!

பொதுவாகவே இந்த ப்ரெட் ஆம்லெட் என்பது இரண்டு ப்ரெட் ஸ்லைஸ்களுக்கு நடுவே ஆம்லெட் வைத்து சாப்பிட வேண்டும்.  ஆனால் இவர்கள் இரண்டு ஸ்லைஸ்களை வைத்து அதன் மேல் ஆம்லெட் வைத்து சாப்பிட, ஆம்லெட் துண்டுகள் அங்கும் இங்கும் இறைந்தபடி இருந்தது! இதில் இழுபறி போட்டி வேறு – சக பயணிகள் வாயைத் திறந்து வைத்துக் கொண்டிருந்தால் நிச்சயம் சில துண்டுகள் அவர்கள் வாயிலும் தானாகவே வந்து விழுந்திருக்கக் கூடும்!

இப்படி உணவு மட்டுமே உண்டு காலத்தினை ஓட்ட முடியுமா? அதற்கு மேலே திரவ உணவும் வேண்டுமே எனத் தோன்றும்போது வண்டியில் வரும் தேநீரை “ஏங்க, ஒரு கப் வாங்கி நம்ம இரண்டு பேரும் குடிக்கலாமா?” என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தார் கணவனிடம். இந்த தேநீர் பற்றி சொல்லியே ஆக வேண்டும் – திருச்சி காவிரி ஆற்றில் தண்ணீர் ஓடுகிறதோ இல்லையோ, இந்த தேநீரில் தண்ணீர் கரை புரண்டு ஓடும் – பால் என்ற ஒன்று இதில் சேர்த்திருப்பார்களோ என்று எண்ணத் தோன்றும்!

இதற்கிடையில் வண்டி விழுப்புரத்தினை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. அப்போது அந்த பெண் தனது கணவரிடம் கட்டளை இட்டுக் கொண்டிருந்தார் – “நீங்க என்ன வாங்கித் தரீங்களோ இல்லையோ, விழுப்புரத்தில் வண்டி நின்றதும் அங்கே கிச்சடி வாங்கித் தரணும்! போன தடவையே வாங்கித் தரலை” என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்! அவரும் கடமை உணர்வோடு விழுப்புரம் ரயில் நிலையத்தில் தொன்னைகளில் உப்புமா/கிச்சடி, கைக்கு ஒன்றாக வாங்கி வந்தார். மீண்டும் ஒரு ஓட்டம் ஓடி இன்னும் இரண்டு தொன்னைகள் வாங்கி வருவதற்குள் முதல் இரண்டு தொன்னை கிச்சடிகள் கபளீகரம் ஆகிவிட்டன!

இப்படியாக சென்னை எழும்பூரிலிருந்து திருவரங்கம் வரை வரும் அத்தனை உணவு வகைகளையும் வாங்கிச் சாப்பிட்டபடியே இருந்தார்கள். உணவகத்திலிருந்து வெளிவரும் அத்தனை விற்பனையாளர்களும் இவர்களிடம் உணவுப் பொருட்களை காண்பித்து “சாப்பிடுங்க!” என்று சொல்லும் அளவுக்கு பிரபலமாகி விட்டார்கள் இந்த பயணத்தில்!

இறங்குவதற்கு முன் – அப்பா கேரக்டர் சொன்னார் – ”வண்டியிலேயே நிறைய சாப்பிட்டாச்சு.... வீட்டுக்குப் போய் தூங்க வேண்டியது தான்!” உடனே அம்மா கேரக்டர் சொன்னது தான் ஃபினிஷிங் பஞ்ச் – “என்னத்த சாப்பிட்டோம்..... ஒண்ணுமே சாப்பிடல! போகும்போது இட்லி மாவு வாங்கிக்கலாம் – ஆளுக்கு ஐந்து இட்லி சாப்பிட்டு படுக்கணும்! இல்லைன்னா நடு ராத்திரி பசிக்கும்!”

இவரை ஏன் சாப்பாட்டு ராமி எனச் சொல்லக் கூடாது என்று எனக்குத் தோன்றியது – உங்களுக்கு?

மீண்டும் வேறொரு பதிவில் சந்திக்கும் வரை...... 

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.