கைநீட்டம்.....

சாலைக்காட்சிகள் பகுதி 12

தில்லியின் மத்தியில் இருக்கும் ஒரு குடியிருப்பு பகுதி. இந்த குடியிருப்பில் இருக்கும் அனைத்து வீடுகளில் குறைந்த பட்சம் ஒருவராவது வேலையில் இருப்பவர்கள் தான். குடும்பங்களும் தற்கால நிலைக்கு ஏற்ற மாதிரி சிறிய குடும்பங்கள் தான். ஆங்கிலத்தில் Nuclear Family என்று சொல்லக் கூடிய கணவன்-மனைவி, குழந்தைகள் மட்டுமே குடும்பத்தில்.  சில குடும்பங்களில் மட்டும் குடும்பத்தலைவர்/தலைவியின் அப்பா-அம்மா உடன் இருக்கிறார்கள். அனைத்து குடும்ப உறுப்பினர்களுக்கும் உணவுக்கோ உடைக்கோ குறையில்லை.

சில வருடங்களாக அப்படி ஒரு குடியிருப்பில் இருக்கிறேன். பக்கத்திலேயே இருக்கும் அலுவலகத்திற்குச் செல்ல பேருந்து மட்டுமே பயன்படுத்துவது வழக்கம். பேருந்திற்காக நிறுத்தத்தில் காத்திருக்கும் சமயங்களில் பல விதமான மனிதர்களையும் அவர்களது செயல்களையும் பார்த்தும், அதில் சில விஷயங்களை சாலைக் காட்சிகள் பகுதியில் பகிர்ந்து கொண்டிருப்பதும் நீங்கள் அறிந்திருக்கலாம். இன்றைய பகுதியும் அப்படி ஒரு சாலைக் காட்சி தான்.

பல நாட்களாக இப்படி பேருந்து நிறுத்த்ததில் காத்திருக்கும்போது ஒரு பெரியவரை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். வட இந்திய பெரியவர். வட இந்திய பாரம்பரிய மேலுடையான குர்தாவும், அரையில் கச்சம் வைத்துக் கட்டிய வேட்டியும் தான் அவருடைய உடை. அணிந்து இருக்கும் உடையும் மிகச் சுத்தமாக, நன்கு தோய்த்து இருக்கும். சுத்தமாக இருப்பார்.  கையில் ஒரு தடி – தள்ளாமையின் காரணமாக தளர்ந்து விட்ட கால்களுக்கு ஒரு துணை.

 படம்: இணையத்திலிருந்து...

நடந்து வரும்போது எதிரே யாரேனும் வந்துவிட்டால் அவர் முகத்தில் கொஞ்சம் பரவசம். வாயிலிருந்து எந்த வார்த்தையும் வெளி வராது. எதிரே வரும் நபரை நோக்கி கை மட்டும் தானாக நீளும்....  யாராவது ஒரு நாணயத்தினை நீட்டிய அவர் கைகளில் தந்துவிட்டால் தலையாட்டி மனதில் நன்றியோடு அங்கிருந்து நகர்ந்து விடுவார்.   அடுத்ததாய் பார்க்கும் நபரிடமும் அதே கை நீட்டம்....

நாளொன்றுக்கு இப்படி ஐந்து பத்து ரூபாய் கிடைத்துவிட்டால் அங்கிருந்து நகர்ந்து ஒரு தேநீர் அருந்திவிட்டு வீட்டுக்குச் சென்று விடுகிறார்.  வீட்டில் தனக்கு உடையும் உணவும் கிடைத்தாலும் அவருக்கு வேண்டிய எல்லா சமயத்திலும் தேநீரோ மற்ற உணவோ கிடைக்கவில்லை என்பதற்காக இப்படிச் செய்கிறாரா? உடையை பார்த்தால் பிச்சை எடுப்பவர் போல தெரியவில்லை.

ஏனோ மனதை அவரைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் நெருடும்.  சென்னையின் ஒரு முதியோர் இல்லத்தின் அருகில் மாலை வேளைகளில் உணவு கேட்டு நிற்கும் சில பெரியவர்களைப் பார்க்கும்போது மனதில் தோன்றிய வருத்தம் இங்கே இந்த பெரியவரைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் மட்டுமல்ல, அவரை நினைக்கும் போதெல்லாம். இவர் இப்படிச் செய்வது வீட்டினருக்கு தெரிந்தால் இவருக்கு இப்போது கிடைக்கும் உடையும், உணவும் கூட நின்றுவிடக் கூடும் என்று தோன்றும்.

யாரைக் குறை சொல்வது? பெரியவரையா இல்லை பெரியவரின் மகன்/மருமகளையா? 

மீண்டும் வேறொரு பதிவில் சந்திக்கும் வரை....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.