ஒற்றைக்கண்.....

 பட உதவி: இணையம்

எனக்கு அப்பாவைக் கண்டாலே பிடிக்காது. அவரும் அவருடைய ஒற்றைக் கண்ணும்! சே.... என்ன ஒரு அசிங்கம்.....

நான் படித்த பள்ளியில் ஆசிரியர்களுக்கும், மாணவர்களுக்கும் சமைத்துக் கொடுக்கும் பணியில் தான் அவர் இருந்தார். அவரை எனது அப்பா என்று சொல்லிக் கொள்ளவே எனக்கு வெட்கம். ஒரு நாள் நான் வகுப்பறையில் இருந்த போது அங்கே வந்து என்னைப் பார்த்து பேச முயன்றார். நான் அவர் யாரோ தெரியாத மனிதர் போல இருந்து விட்டேன். ஆனாலும் சில மாணவர்களுக்கு அவர் தான் எனது அப்பா என்பது தெரிந்துவிட, அவர்கள் என்னை கிண்டல் செய்தார்கள்.

எனக்கு அவர் மீது பயங்கரமான கோபம் – ”உங்களால எனக்கு பயங்கர அவமானம். எல்லாரும் என்ன கிண்டல் பண்றாங்க! நீங்க ஏன் தான் இன்னும் உயிரோடு இருக்கீங்களோ?” என்று கேட்டுவிட்டு, அந்த கேள்வி அவரை என்ன செய்திருக்கும் என்ற எண்ணம் கூட இல்லாது அங்கிருந்து அகன்றேன். விரைவில் நன்கு படித்து பட்டம் பெற்று இவரிடமிருந்து விலகி கண்காணாத இடத்திற்குச் சென்றுவிட வேண்டும் என்ற வெறி எனக்கு உண்டானது.

வெறியுடன் படித்து தேர்வில் நல்ல மதிப்பெண்கள் பெற்றதால் வெளிநாட்டில் உதவித் தொகையுடன் படிக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. இனிமேல் நிம்மதி என்ற எண்ணத்துடன் வெளிநாட்டிற்குச் சென்று மேல்படிப்பு படித்து அங்கேயே வேலை தேடிக்கொண்டேன். திருமணமும் புரிந்து குழந்தைகள் பெற்றுக் கொண்டேன். அப்பாவினைப் பற்றிய எண்ணம் வரவேயில்லை – எனது குழந்தைகளைக் கூட அவருக்குக் காட்டக் கூடாது என்று இருந்து விட்டேன்.

ஒரு நாள் திடீரென எனது வீட்டின் வாயிலில் ஒற்றைக் கண்ணுடன் அப்பா – அவரைப் பார்த்தவுடன் எனது குழந்தைகளுக்கு பயம் வந்துவிட, “என்ன தைரியம் இருந்தால், அழைக்காமலே வந்து, என் குழந்தைகளை பயமுறுத்துவீர்கள்?, உடனே இங்கிருந்து விலகிச் செல்லுங்கள்” என்று கத்தினேன். அப்போது கூட, ஒன்றும் சொல்லாது, “ஓ என்னை மன்னித்து விடுங்கள், நான் தப்பான முகவரிக்கு வந்து விட்டேன் போல!” என்று சொல்லி அங்கிருந்து விலகினார்.  

சில மாதங்களுக்குப் பிறகு எனக்கு ஒரு கடிதம் வந்தது. என் பள்ளி மாணவர்கள் அனைவரும் சந்திக்க பள்ளிக்கு வரப்போவதாகவும், என்னையும் வரச் சொல்லியும் அழைத்து இருந்தார்கள். என்னுடைய மனைவியிடம் அலுவலகப் பணி இருப்பதாக பொய் சொல்லி எனது ஊருக்குச் சென்றேன். அங்கே அனைவரையும் சந்தித்த பிறகு எனது அப்பா தங்கியிருந்த குடிசைக்குச் சென்றேன்!

பக்கத்து வீட்டில் இருந்தவர்கள், அப்பா இறந்து விட்டதாகவும், எப்போதாவது நான் வந்தால் என்னிடம் தரச் சொல்லி ஒரு கடிதம் தந்ததாகவும் சொன்னதோடு, அப்பா எழுதிய கடிதத்தினையும் என்னிடம் தந்தார்கள். அப்பா இறந்து போனதைக் கேட்ட போது கூட என் கண்களிலிருந்து ஒரு சொட்டு கண்ணீர் கூட வரவில்லை. அப்பாவின் கடிதத்தினை படிக்க ஆரம்பித்தேன்.

“அன்புள்ள மகனுக்கு,

நான் எப்போதும் உன் நினைவாகவே இருக்கிறேன். சமீபத்தில் உன் வீட்டிற்கு வந்து உன் குழந்தைகளை பயமுறுத்தி விட்டேன். என்னை மன்னித்து விடு. நீ உன் பள்ளிக்கு மீண்டும் வரப்போவதாக தெரிந்து மனதில் மகிழ்ச்சி. ஆனாலும் எனது படுக்கையிலிருந்து எழுந்து கொள்ளக் கூட முடியாத நிலையில் தான் நான் இருக்கிறேன்.

சிறு வயதில் என்னுடைய தோற்றத்தினால் உன்னை பல விதங்களில் நான் சங்கடப் படுத்தி இருந்தால் என்னை மன்னித்து விடு. இது வரை உனக்கு தெரியாத ஒரு விஷயத்தினை இப்போது சொல்ல வேண்டும். உன் சிறு வயதில் ஒரு பயணத்தின் போது விபத்து ஏற்பட்டது. அதில் நீ ஒரு கண்ணை இழந்து விட்டாய். ஒரு கண்ணோடு உன் வாழ்நாள் முழுவதும் நீ கஷ்டப்படுவாய் என்பதை அப்பா எனும் நிலையில் என்னால் நினைத்துக் கூட பார்க்க இயலவில்லை. அதனால் என்னுடைய கண்களில் ஒன்றை உனக்கு பொருத்தி விடச் சொல்லி மருத்துவர்களிடம் சொல்லி விட்டேன்.

என் கண் மூலம் நீ இந்த உலகினைப் பார்க்க முடியும் என்ற மகிழ்ச்சியுடன் எனது வாழ்நாளினை கழித்து விட்டேன்.  உன் மகிழ்ச்சி மட்டுமே எனக்கு முக்கியம்.  மேலும் பல சந்தோஷ அலைகள் உன் வாழ்வில் வீசட்டும்....”

என்றைக்கும் உன் வாழ்வில் மகிழ்ச்சியும் ஆனந்தமும் நிலவட்டும்....

அப்பா...”

டிஸ்கி:  நாளைக்கு தந்தையர் தினம் – ஒவ்வொரு வருடமும் ஜூன் மாதத்தின் மூன்றாம் ஞாயிற்றுக் கிழமை அன்று தந்தையர் தினம் கொண்டாடப் படுகிறது. இந்த தினத்திற்கென ஒரு பதிவு எழுத நினைத்திருந்தேன். சமீபத்தில் வந்த ஒரு மின்னஞ்சலில் ஆங்கிலத்தில் Dad and Me என்று வந்த்தை இங்கே தமிழில் உங்களுடன் பகிர்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்.......