அட கிறுக்குப்பய புள்ள!

இரயில் பயணங்களில் – 2

சென்ற வாரத்தில் ஒரு வாரப் பயணமாக தமிழகம் வந்தேன்.  வழக்கம் போல வெள்ளி அன்று தலைநகர் தில்லியிலிருந்து சென்னை வரை ராஜதானி விரைவு வண்டியில் பயணச் சீட்டு முன்பதிவு செய்திருந்தேன். மாலை நான்கு மணிக்கு நிஜாமுதீன் ரயில் நிலையத்திலிருந்து புறப்பட்டு சனி இரவு 08.15 மணிக்கு சென்னை வந்து சேரும் ரயில் அது. அந்த 29 மணி நேர பயணத்தில் நான் சந்தித்த ஒரு வித்தியாசமான மனிதர் பற்றி இந்த இரயில் பயணங்களில் பகுதியில் பார்க்கலாம்!

ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் ஏதோ ஒரு விஷயத்தின் மீது மோகம் அதிகம் இருக்கும் – சிலருக்கு புத்தகம் மீது, சிலருக்கு எழுத்து மீது, பலருக்கு தொலைக்காட்சி மீது. ஒரு சிலருக்கு அலைபேசி மீது! இப்பயணத்தில் உடன் பயணித்த இளைஞருக்கு அலைபேசியில் பேசுவதில் – அதுவும் எல்லோருக்கும் கேட்கும்படி பேசுவதில் அலாதியான ஆனந்தம்!

இரயில் புறப்பட்ட நேரத்தில் பேச ஆரம்பித்தவர் தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டே இருந்தார் – வாய் தான் வலிக்காதோ, கேட்பவர் காது தான் வலிக்காதோ? காதலியிடம் ஒன்றுக்கும் உதவாத விஷயங்களை அவளுக்கு மட்டுமே கேட்கும் வகையில் பேசுவதை ஆங்கிலத்தில் Sweet Nothings என்று சொல்வதுண்டு. இந்த இளைஞரும் Sweet Nothings விஷயங்களை அனைவருக்கும் கேட்கும்படி உளறியபடியே வந்தார்.

நன்றி: கூகிள்....

மாதிரிக்கு சில!  - யாம் பெற்ற இன்பம் பெறுக இவ்வையகம்!

“அடியே, எனக்கு வர ஜனவரி மாசம் கல்யாணம் – யார் கூடன்னு கேக்க மாட்டியா? உன் கூட தாண்டி! அதுவரைக்கும் பேசிட்டே இருக்கலாம்! [அவரது அலைபேசி தொடர்பு தரும் நிறுவனத்திற்கு கொள்ளை லாபம் தான் இவரால்! இவருக்கென்றே சில சலுகைகள் தரலாம்!]

என்னடி பண்ணிட்டு இருக்கே! நீ ஒரு வேலையும் செய்ய மாட்டியா, எல்லாம் கேமு [இது யாரென்று தெரியவில்லை!] பண்ணிடறான்னா உனக்கு ஒரு வேலையும் இல்லையா? பாவாடை சட்டை தோய்க்க இவ்வளவு நேரமா? எங்க வீட்டுல எல்லா வேலையும் நானே செய்துடுவேன்! [மாட்டினாண்டா சேகரு! கல்யாணத்துக்கு அப்புறமும் இவன் தான் செய்யப்போறான்!]

நன்றி: கூகிள்....

அடுத்த அழைப்பில் – ஏண்டி சோறாக்கிட்டியா? சாப்பிட்டதுக்கு அப்புறம் மிஸ்டு கால் குடு! நான் கூப்பிடறேன். குளிக்கப் போறியா? சரி ஒண்ணு பண்ணு, என்னோட பேசிக்கிட்டே குளியேன்…..  நானும் பார்க்கறேன்! [அங்கிருந்து வெட்க வார்த்தைகள் பொழிந்தனவோ என்னமோ, இவன் முகத்திலும் வெட்க ரேகைகள்!]

அடுத்த அழைப்பில், “டி உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறவண்டி நானு! மாமா, மாமான்னு நூறு தடவை கூப்பிடுடுடி! ம். ரெடியா, ஒண்ணு, ரெண்டு!, மூணு!.......    [ஏண்டா இப்படி படுத்தற – அந்த பொண்ணை மட்டுமல்ல! எங்களையும் தான்!]

மற்றுமொரு அழைப்பில் – அடியே, என்ன பண்ணிட்டு இருக்கே! நான் இங்கே டீயும் சமோசாவும் சாப்பிடறேன்….  உனக்கு வேணுமா? நீ காப்பி குடிக்கறயா? என்னை விட்டுட்டு குடிக்க எப்படி மனசு வருது உனக்கு! [டேய் நீ இங்கே டீயும் சமோசாவும் அவள விட்டுட்டு தானேடா சாப்பிடற? ஏண்டா உனக்கு இந்த கொலைவெறி!]

இதற்கு நடுவே அவரது அலைபேசியில் Balance குறைந்து விட அவரது அப்பாவிடம் “அப்பா balance இல்லை! 200 ரூபாய் ஏத்திவிடு! [recharge செய்வதை ஏத்திவிடு என்று ஏன் குறிப்பிடுகிறார்கள் என்பது புரியாத புதிர்!].  அவரது அப்பா “போடா உனக்கு வேற வேலை இல்லை! என்னால முடியாது!” என்று சொல்லி விட்டார் போலும். சரி நான் வேற யார்கிட்டயாவது சொல்லி ஏத்திக்கிறேன் என்று சொல்லி விட்டார்.

எதிரில் இருந்த சக பயணியிடம், “சார் உங்க ஃபோன்ல balance இருந்தா குடுங்க, நான் ஒரு கால் பண்ணிக்கறேன்!” என்று கேட்க அவரது முகத்தில் பய ரேகைகள்! ”நம்ம பேலன்ஸும் காலி பண்ணிடுவானோ!” என்ற எண்ணத்துடன் “பேலன்ஸ் இல்லை தம்பி!” என்று சொல்லி விட்டு கண்களை மூடி தூங்குவது போல நடிக்க ஆரம்பித்தார்!

வைத்திருந்த இரண்டாவது அலைபேசியிலிருந்து அடுத்து ஒருவருக்கு அழைப்பு விடுத்தார் – “டேய், என்னோட நம்பருக்கு ஒரு இருநூறு ரூபாய்க்கு ஏத்திவிடு! அப்பறம் ராத்திரி பத்து மணிக்கு மேலே KPN AC பஸ்ஸுல திருச்சிக்கு ஒரு டிக்கட் போட்டுடு! எவ்வளவு ஆனாலும் பரவாயில்ல! AC பஸ்ஸுல போடு!  காசு எங்கடா போயிடும்! நான் வந்து தரேன்!”

கேட்டுக்கொண்டிருந்த சக பயணிகள் அனைவருக்கும் ஒரு ஆசை! அந்தப் பயபுள்ள recharge பண்ணாம இருக்கணுமே! சிலர் ஆண்டவனை வேண்டிக்கொண்டது மாதிரி இருந்தது!   எப்பவுமே நாம ஆசைப்படறது நடக்காது! அடுத்த சில நொடிகளில் அவரது அலைபேசியில் “YOU HAVE A SMS…….” என்று ஒரு பெண் குரல் அலறியது! எடுத்துப்பார்த்த அவரும் மகிழ்ச்சியாக அழைத்து “ஏறிடுச்சுடா!” என்றார். 

அடுத்து என்ன? அடுத்த அழைப்பு தான்….. “டி என்ன பண்ணிட்டு இருக்கே!”

தூங்கிய சில மணி நேரங்கள் தவிர்த்து அலைபேசியில் தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டிருக்க அவருக்கு முடிகிறது….  கேட்கத்தான் எங்களால் முடியவில்லை! சக பயணிகளுக்கு தொந்தரவு தருகிறோமே என்ற எண்ணம் இல்லாது எப்படித் தான் இப்படி நடந்து கொள்ள முடிகிறதோ இவர்களால்!  பொது இடங்களில் எப்படி பேசுவது என்ற சராசரி அறிவு கூட இல்லாத இம்மாதிரி நபர்களை யார் திருத்துவது!

ஓரிரு முறை ”கொஞ்சம் மெதுவா பேசுப்பா” என்று சொன்னாலும் அவரது வேலையில் மும்மரமாய் இருந்த இம்மாதிரி நபர்களை திருத்த வழி?

கிறுக்குப் பயபுள்ள என்று மனது நிறைய திட்டினேன்.  நல்ல வேளை First Aid Kit Train Superintendent இடம் இருந்தது! அப்பெட்டியிலிருந்து பஞ்சு வாங்கி வந்து காதில் வைத்து அடைத்துக் கொண்டேன்.

பயணத்தில் சந்தித்த வேறு சில மனிதர்கள், சுவையான சம்பவங்களை பிறிதொரு பதிவில் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்!

மீண்டும் சந்திப்போம்!

நட்புடன்

வெங்கட்

திருவரங்கத்திலிருந்து…….