நள்ளிரவுப் பிரசங்கமும் தொலைந்த தூக்கமும்.....

 நன்றி: www.brindhaavanam.wordpress.com

சமீபத்தில் தமிழகம் சென்றபோது கிடைத்த அனுபவம் இது. ஒரு வார விடுமுறையில் தமிழகம் வந்து சில வேலைகளை முடிக்க வேண்டியிருந்தது.  ஆகஸ்டு மாத கடைசியில் வந்து செம்டம்பர் மாத ஆரம்பத்தில் தில்லிக்குப் பயணம். சென்னையிலிருந்து அதிகாலை இண்டிகோவில் தில்லிக்குப் பயணம் – வீடு திரும்பி வேலைகளை முடித்து அலுவலகத்திற்குச் செல்ல வேண்டும்.  இப்படி அதிகாலை நேர விமானப் பயணம் எனில் திருச்சியில்/திருவரங்கத்தில் இருந்து இரவு புறப்படும் Classic பேருந்தில் பயணம் செய்வது வழக்கமாகிவிட்டது.

பொதுவாகவே இப்பேருந்தில் முன்பதிவு செய்யாவிடில் திருவரங்கத்திலிருந்து இடம் கிடைப்பதில்லை. திருச்சி மத்திய பேருந்து நிலையத்திலேயே அனைத்து இருக்கைகளும் நிரம்பிவிடுகின்றன. அதனால் நானும் நேரடியாக மத்தியப் பேருந்து நிலையத்திற்கே சென்றுவிடுவது வழக்கம். அன்றைக்கும் அப்படியே. பேருந்தின் நடுப்பகுதியில் நிறைய இருக்கைகள் இருக்க, நடத்துனர் பின்பக்க இருக்கைகள் மட்டுமே காலி இருப்பதாகச் சொன்னார்! கடைசி இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டேன். அப்படியே முன் இருக்கைகளில் பார்த்தால் ஒரு சில குடும்பங்களும், சில இளைஞர்களும் பேருந்தில் அமர்ந்திருந்தார்கள்.

மத்தியப் பேருந்து நிலையத்திலிருந்து பேருந்து திருவரங்கம் வந்து சேர்ந்தது. இன்னும் சிலர் அங்கிருந்து பேருந்தில் ஏறிக் கொண்டார்கள். அப்படியும் முன்புற இருக்கைகள் காலியாக இருக்கவே, நடத்துனர் என்னை அழைத்து “சார், நீங்க முன்னாடி வந்து உட்கார்ந்துக்கோங்க, இங்கே இரண்டு சீட்டு காலி” என்று சொல்ல நானும் முன்னாடி வந்து வசதியாக அமர்ந்து கொண்டேன்.  அங்கே தான் எனக்குப் பிரச்சனை ஆரம்பித்தது! எனக்கு பின்புற இருக்கையில் ஒரு பெண் அமர்ந்திருந்தார். பக்கத்தில் ஒரு மூதாட்டி. பெண்மணியின் கணவரும் அவர்களது மகனும் பக்கத்து இருக்கைகளில் அமர்ந்திருந்தார்கள்.

திருவரங்கத்திலிருந்து அவர்களைச் சேர்ந்த இன்னும் சிலரும் பேருந்தில் ஏறி இருந்தார்கள்.  அவர்கள் அனைவருமே ஒரு சாமியாரின் சீடர்கள் போலும். சாமியாரின் பிரதாபங்களைச் சொல்லி அவர்கள் மெய்சிலிர்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  பேருந்தில் கிட்டத்தட்ட 15 பேருக்கு மேல் அவர்கள் குழுவினர் என்பதால் நிறையவே அருமை பெருமைகளை பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவரே கடவுள் என்றும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். பேருந்தும் மிதமான வேகத்தில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தது. அனைத்து பயணிகளுக்கும் பயணச் சீட்டு கொடுத்து முடித்தபின் விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டு, ஒரு இரவு விளக்கு மட்டுமே எரிந்து கொண்டிருந்தது. 

பயணிகள் ஒவ்வொருவராக உறக்கத்தின் பிடியில் அகப்பட்டுக் கொண்டனர். அப்போது தான் பின்னிருக்கையில் இருந்த மூதாட்டி, பெண்ணிடம், “ஏதோ சாமியார் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தீர்களே, யார் அவர்? அவர் உலகத்திற்கு சொல்ல வரும் கருத்து என்ன?” என்று கேட்க, பெண்மணி பிரசங்கத்தினை ஆரம்பித்து விட்டார். தொடர்ந்து அந்த சாமியாரின் பிரதாபங்கள், உலகுக்கு அவர் செய்யப்போகும் நல்ல விஷயங்கள், இறைவனே அவர் தான், என்றெல்லாம் பலவற்றையும் உரத்த குரலில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

கொஞ்சம் பின் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தால் கூட அவரது பிரசங்கம் எனக்குக் கேட்டிருக்காது. முன் இருக்கையிலேயே அமர்ந்திருந்ததால் அந்த பிரசங்கத்தினை எனக்குப் பிடிக்கிறதோ இல்லையோ கேட்டாக வேண்டிய சந்தர்ப்பம்.  நேரமோ நடுநிசியை நோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.  பேருந்துப் பயணம் முடியும் வரை கொஞ்சமாவது உறங்கினால் தான் அடுத்த நாள் அலுவலகத்தில் போய் சுறுசுறுப்பாக வேலை செய்ய முடியும்.  பேச்சு எப்போது நிற்கும், எப்போது உறங்கலாம் என நினைத்தபடியே இரண்டு மூன்று முறை திரும்பிப் பார்த்தேன்.

என்னைத் தவிர வேறு யாருக்கும் இந்தப் பிரசங்கம் பற்றிய கவலையில்லை. அனைவரும் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தார்கள். எனக்கோ இப்படி யாராவது பேசிக் கொண்டிருந்தால் சுலபத்தில் உறக்கம் வருவதில்லை. கண்களை மூடியபடி கொஞ்சம் இருக்கலாம் என்றால் காதில் வந்து விழும் சம்பாஷணைகள் தொல்லை கொடுத்தபடியே இருந்தது.  தூங்க முடியாததால் கோபமும் வர, மீண்டும் திரும்பி கொஞ்சம் முறைத்தேன்.  அந்த மங்கலான ஒளியில் நான் முறைத்தது அவர்களுக்கு தெரியவா போகிறது! பிரசங்கம் தொடர்ந்தது.

கேள்வி கேட்ட பெண்மணிக்கே “ஏண்டா இந்த கேள்வி கேட்டோம்?” என்ற எண்ணம் வந்திருக்கும். ஒரு கேள்விக்கே இத்தனை நீண்ட பிரசங்கம் என்றால், கொஞ்சம் சந்தேகமோ, இல்லை துணைக்கேள்விகளோ கேட்டிருந்தால் என்னாவது.  ஒரு மணி நேரத்திற்கும் மேலாக அலுப்பில்லாது அப்பெண்மணி பிரசங்கத்தினை நடத்திக் கொண்டிருந்தார். காதுகளின் ஓரத்தில் எனக்கு ரத்தமே வந்த உணர்வு! ”நாராயணா, இந்த கொசுத்தொல்லை தாங்க முடியலடா....” என்று சத்தமாகவே புலம்ப, கேள்வி கேட்ட பெண்மணிக்கு உரைத்தது. ”சரிம்மா. தூக்கம் வருது” என்று சொல்லி விட்டார். பிரசங்கம் முடிந்தது. நானும் நித்திரா தேவியின் பிடியில் வீழ்ந்தேன்.

இப்படித்தான் சிலர் பொது இடங்களில் அடுத்தவர்களின் சௌகரியம் குறித்து யோசிப்பதே இல்லை. ஒருவருக்குப் பிடித்த விஷயம் மற்றவர்களுக்கும் பிடித்திருக்க வேண்டும் என்ற அவசியமில்லை. தங்களுக்குப் பிடித்ததை மற்றவர்கள் மேல் திணிக்க வேண்டியதும் இல்லை. இதையெல்லாம் எப்போது தான் புரிந்து கொள்வார்களோ... 

மேலும் ஒரு விஷயமும் தோன்றுகிறது! எனக்குன்னு ஏன் இப்படியெல்லாம் நடக்குது?  எல்லாப் பயணத்திலும் இப்படி ஏதாவது ஒன்று வந்து மாட்டி விடுகிறது! இவர் தவிர இன்னுமொருவரும் தனது பிரதாபங்களை அள்ளி விட்டுக் கொண்டிருந்தார் – தான் சினிமாவில் கதாசிரியர் ஆக முயற்சித்துக் கொண்டிருப்பதைப் பற்றி!  அது வேறு கதை! அதையே ஒரு சினிமா எடுக்கலாம்!

பொது இடங்களில் எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும், அடுத்தவர்களுக்கு தொல்லை தரக்கூடாது எனும் மிகச் சாதாரண விஷயங்களைக் கூட இன்னும் புரிந்து கொள்ளாமல் இருக்கிறார்கள் பலரும். 

வேறு ஒரு பதிவுடன் நாளை சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்