பொங்கலும் பேருந்து பகல் கொள்ளையும்

விமானப் பயணத்தில் கிடைத்த அனுபவங்களை “விமானத்தில் அன்னியள்” பதிவில் ஏற்கனவே சொல்லி விட்டேன். இப்பதிவில் சென்னையிலிருந்து திருச்சி செல்லும் போது கிடைத்த அனுபவங்களைப் பார்க்கலாம்.....

விமான நிலையத்திலிருந்து வெளியே வந்து திரிசூலம் இரயில் நிலையத்தினை நோக்கி நடந்தேன். அங்கிருந்து இரயில் மூலம் தாம்பரம் வந்து சேர்ந்தேன். அங்கே உள்ள உணவகம் ஒன்றில் பொங்கலும் தோசையும் சாப்பிட்டு திருச்சி செல்லும் பேருந்திற்காகக் காத்திருந்தேன். ஒரு பேருந்தில் Express என்று எழுதி இருக்கவே சரி விரைவாக, By Pass வழியாகச் செல்லுமா என்று கேட்டுவிட்டு ஏறி அமர்ந்தேன். எல்லா இருக்கைகளும் நிரம்ப பேருந்தினை எடுத்தார்கள். ஏறி அமரும் போதே நடத்துனரிடம் எனது பெட்டியை முன் பக்கத்தில் வைக்கிறேன் என்று சொல்ல அவரும் சம்மதித்தார்.

பொங்கல் சமயம் என்பதால் பேருந்தில் நிறையவே கூட்டம். சில தனியார் பேருந்துகள் சென்னையிலிருந்து திருச்சி வரை செல்ல 1500 ரூபாய் கூட கேட்பதாக பேருந்தில் சிலர் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். நான் பயணித்தது அரசுப் பேருந்து என்பதால் 200 ரூபாய்க்குள் தான் கட்டணம் வசூலித்தார்கள். ஆனாலும் அந்த நடத்துனர் வேறு சில விதத்தில் மக்களை கஷ்டப் படுத்திக் கொண்டிருந்தார். முதலில் திருச்சி தவிர நடுவில் எங்கும் நிற்காது என்று சொன்னாலும், வரும் வழியிலுள்ள அனைத்து ஊர்களுக்குள்ளும் பேருந்து சென்று அங்கிருந்தும் மக்களை ஏற்கனவே நிரம்பி வழிந்த பேருந்தில் திணித்துக் கொண்டார்.

உட்கார இடம் கிடைக்காத பலர் இரு பக்க இருக்கைகளுக்கு இடையே உட்கார்ந்து கொண்டு பயணிக்க ஆரம்பித்தார்கள். எனது இருக்கைக்கு அருகே ஒரு குடும்பம் – கணவன், மனைவி மற்றும் ஒரு பெண் குழந்தை. வரிசையாக எதையோ உண்டபடியே வந்து கொண்டிருந்தார்கள். குழந்தைக்கு மசாலா வடை, ஹல்திராம் மூங்க் தால், பிஸ்கெட் என வரிசையாகக் கொடுத்துக் கொண்டே இருந்தார்கள். சாப்பிடுவது தவறாகத் தோன்றவில்லை. நடுநடுவே குழந்தையிடம் வாந்தி வருகிறதா என்று கேட்டது தான் கொஞ்சம் பீதியைக் கிளப்பியது.  அப்படி வாந்தி எடுத்தால் என் மீது தான் எடுத்திருக்க வேண்டியது....

அக்குடும்பம் நடுவே ஏதோ ஊரில் இறங்க, அங்கே அடுத்து ஒரு குடும்பம் ஆக்கிரமித்தது.  கணவன், மனைவி, ஏழு எட்டு வயது பெண் ஆகிய மூவரும் உட்கார்ந்து கொண்டார்கள். சிறிது நேரத்திலேயே அச்சிறுமி கிடைநிலைக்கு மாறி அம்மாவின் மடியில் தலை வைத்து படுத்துக் கொண்டார். சில நிமிடங்களில் நல்ல உறக்கம் போலும். அவரது காலால் என் காலில் உதைத்துக் கொண்டே வந்தார் அச்சிறுமி. உதை வாங்கிக் கொண்டே வந்தேன். சிறுமியின் அம்மா பார்த்தாலும் கண்டு கொள்ளவே இல்லை. இருக்கும் கொஞ்ச இடத்தில் உதை வாங்காமல் தப்புவது பெரும்பாடாக இருந்தது!

சிறிது நேரத்தில் சிறுமி முழித்துக் கொள்ள சாப்பாட்டுக் கடை ஆரம்பித்தது. வழியில் வரும் பனங்கிழங்கு, வறுத்த கடலை, வெள்ளரிப் பிஞ்சு என எதையும் விடவில்லை. அனைத்தும் வயிற்றுக்குள் சென்று கொண்டிருந்தது. நடுவே பையிலிருந்து சாப்பாட்டுப் பொட்டலங்கள் எடுத்து மூன்று பேரும் சாப்பிட்டார்கள். கைகளை சீட்டுக்கடியில் துடைத்துவிட்டு, கரும்பு தின்ன ஆரம்பித்தார்கள். கரும்புச் சக்கைகளையும் சீட்டுக்கடியில் போட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். இதில் பேருந்தில் சுத்தமே இல்லை என்று புகார் வேறு!

நடுவே விக்ரவாண்டியில் சாப்பாட்டுக்கு ஒரு இடத்தில் நிறுத்தினார்கள். உணவகத்தின் பெயர் ஹில்டா! அங்கே கிடைத்த உணவினைப் பார்க்கும் போதே சாப்பிடத் தோன்றவில்லை.  சென்னையில் சாப்பிட்டதே போதும் என்று தோன்றிவிட, அங்கே ஒரு இளநீர் மட்டும் குடித்தேன். மீண்டும் பேருந்து புறப்பட அவஸ்தைகள் ஆரம்பித்தது.  

நடத்துனர் எப்படியாவது அன்றைய Collection தொகையை அதிகரிக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தார். பொதுவாக சாக்கு மூட்டையோ, அல்லது அட்டைப் பெட்டியோ கொண்டு வந்தால் அதற்கு Luggage என அரை டிக்கெட் வசூலிப்பதைப் பார்த்திருக்கிறேன். இவர் என்னடா என்றால் சிறிய பை தவிர, பெட்டிகளுக்கும் Luggage போட வேண்டும் என அனைவரிடமும் வசூலித்துக் கொண்டிருந்தார். நான் பெட்டியை வைக்கும் போது ஒன்றுமே சொல்லவில்லையே எனவும் தோன்றியது. எத்தனையோ மாநிலங்களில் பயணித்திருக்கிறேன். எங்குமே இப்படி ஒரு விஷயம் பார்த்ததில்லை.  ஏன் விமானத்தில் கூட 15 கிலோ வரை கொண்டு வர அனுமதி உண்டு.

விக்கிரவாண்டியில் நிறுத்தியது தவிர, சின்னச் சின்ன ஊர்களிலும் பேருந்தினை நிறுத்தி பயணிகளை அழைத்துக் கொண்டு வந்தது பேருந்து. எப்படியும் வசூலை அதிகரிக்க வேண்டும் என்று பேசிக் கொண்டார்கள். மீண்டும் தேநீருக்காக பெரம்பலூர் பேருந்து நிலையத்தில் 10 நிமிடத்திற்கு பேருந்தினை நிறுத்தி பயணிகளை கூவிக்கூவி அழைத்துக் கொண்டிருந்தார்.  பேருந்து நிலையத்தில் இருக்கும் கழிவறையிலிருந்து பயங்கர துர்நாற்றம் வந்து கொண்டிருந்தது. இத்தனைக்கும் ஐந்து ரூபாய் வசூலிக்கிறார்களே – கொஞ்சமாவது சுத்தம் செய்து வைப்பதில்லையே என்று பெருங்கோபம் வந்தது.

இப்படியாக திருச்சி அருகே வந்து கொண்டிருந்தபோது சமயபுரம் தாண்டியதும் எனது பெட்டியை எடுக்க முன்னே சென்ற போது நடத்துனர் என்னிடம், “இது உங்க பெட்டியா? இதற்கு ஏன் Luggage வாங்கவில்லை?” என்று கேட்க, “வைக்கும்போது நான் உங்களிடமும், ஓட்டுனரிடமும் சொல்லிவிட்டு தானே வைத்தேன், அப்போது என்னிடம் ஒன்றும் கேட்கவில்லையே?” என்று சொல்ல, ”Checking வந்திருந்தால் நாங்க தான் மாட்டி இருப்போம்” என்று புலம்ப ஆரம்பித்தார். சமயபுரம் Toll Gate-ல் நான் இறங்கிக் கொள்ள வண்டி நகர்ந்த பின்னும் புலம்பியபடியே உள்ளே சென்றார்.

எனக்குத் தெரிந்து பயணிகள் கொண்டு வரும் Suitcase-க்கு Luggage கேட்கும் ஒரே ஊர் நமது ஊராகத் தான் இருக்கவேண்டும். வடக்கிலும், வேறு சில மாநிலங்களிலும் பல முறை பேருந்துகளில் பயணித்திருக்கிறேன். எங்கேயும் இப்படி Suitcase-க்கு Luggage Charges கேட்டதில்லை. என்னுடைய Suitcase-உம் அப்படி ஒன்றும் மிகப்பெரிய பெட்டி அல்ல, Normal-ஆன அளவு கொண்ட பெட்டி தான். தங்களது Collection-ஐ அதிகமாகக் காட்ட வேண்டும் என்பதற்காக இப்படியெல்லாம் நடந்து கொள்கிறார்களே என்று நினைத்தபடியே வீடு வந்து சேர்ந்தேன்.

ஒவ்வொரு பயணத்திலும் இப்படி சில அனுபவங்கள் கிடைத்தாலும் பயணம் செய்வது மட்டும் தொடர்ந்து கொண்டே தான் இருக்கிறது.....  பயணம் செய்வது பிடித்திருக்கிறதே!

மீண்டும் வேறொரு பதிவில் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்

வெங்கட்

திருவரங்கத்திலிருந்து.....