ஐஸ்க்ரீம் அலப்பறைகள்

படம்: இணையத்திலிருந்து....

ஐஸ்க்ரீம் யாருக்குத் தான் பிடிக்காது? என் நண்பர் ஒருவருக்கு விதம் விதமான ஐஸ்க்ரீம் சாப்பிட விருப்பம் இல்லை. குச்சி ஐஸ் இருந்தால் போதும். ஆனால் அதில் ஒரு கண்டிஷன் கூடவே உண்டு! ஒன்று போதாது! ஒன்றுக்குப் பின் ஒன்றாக குறைந்தது இரண்டு குச்சி ஐஸாவது சாப்பிட வேண்டும்.  அதற்கு மேலும் சாப்பிடலாம் – தவறில்லை என்பது அவரது எண்ணம்.

படம்: இணையத்திலிருந்து....

தில்லியில் Mother Dairy, Vadilal, Amul, Kwality Walls, Nirulas என விதம் விதமாக ஐஸ்க்ரீம்கள் கிடைத்தாலும், தள்ளு வண்டிகளில் வைத்திருக்கும் குல்ஃபிக்கு இருக்கும் வரவேற்பு சற்றே அதிகம்.  வகை வகையான குல்ஃபிக்களை அதன் குப்பிகளில் இருந்து வெளியே எடுத்து குச்சியில் ஒரு Tissue சுற்றி கொடுப்பார் தள்ளுவண்டிக்காரர். இரவு உணவு உண்டபிறகு காலாற ஒரு நடைநடக்கும் பலர்   இந்த குல்ஃபி ஐசை ருசித்தபடியே உலாத்துவதை நீங்கள் பார்க்க முடியும்.

நேற்று திருவரங்கத்தில் இருக்கும் ஒரு அருண் ஐஸ்க்ரீம் பார்லருக்கு சென்றிருந்தேன் – திருவரங்கம் வரும்போதெல்லாம் அங்கே குடும்பத்துடன் செல்வது வழக்கம். அங்கே எங்களுக்கு முன்னதாக ஒரு அம்மாவும் அவரது மகனும் இருந்தார்கள்.

மகன் கையில் ஒரு அரை கிலோ Blackcurrant டப்பி! ஒற்றை ஆளாக அடித்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்.  நடுவிலே புறையேற அம்மா கையில் வைத்திருந்த தண்ணீர் பாட்டிலிலிருந்து தண்ணீரை புகட்டி நெஞ்சைத் தடவிக் கொடுக்க, மகன் நடுநடுவே ஐஸ்க்ரீமை உள்ளே தள்ளிக் கொண்டிருந்தார். “எதுத்துக்கிட்டு வந்தாலும், நான் உன்னை விட மாட்டேன்!”  என்று அதகளம்!

 படம்: இணையத்திலிருந்து....

நான் கடைக்காரரிடம் எங்களுக்குத் தேவையானவற்றை – ஒரு சண்டே, ஒரு கசாட்டா மற்றும் ஒரு இடாலியன் டிலைட் – சொல்லி வாங்கிக்கொண்டேன்.  அட்டைப் பெட்டிக்குள் இருந்த கசாட்டாவைப் பிரிக்கு முன்னரே ”இது எப்படி இருக்கும்?” என்ற கேள்வியை என்னிடம் எழுப்பினார். பதில் ஏதும் சொல்லாது, அட்டையைப் பிரித்து மகளிடம் தந்தேன்.  கசாட்டாவைப் பார்த்த பின்னர் அந்தப் பெண்மணி “அட இது இப்படி இருக்குமா? நடுநடுவில ஐஸ்க்ரீம் இருக்குமா? என பல கேள்விகளை எழுப்பினார்.  கூடவே மற்ற இரண்டையும் பற்றிய கேள்விகளும் வந்தன. 

அங்கே சத்தமில்லாமல் மகன் ஐஸ்க்ரீமை உள்ளே தள்ளிக் கொண்டிருந்தார். அரை கிலோ ஐஸ்க்ரீம் – சிறிய ஸ்பூனில் எடுத்துச் சாப்பிட்டால் கொஞ்சம் நேரம் ஆகத்தானே ஆகும்? அதற்குள் ஐஸ்க்ரீம் உருகி இருந்தது. நடுநடுவே ஸ்பூனிலிருந்து சில சொட்டுகள் சிறுவனின் சட்டையில் விழ, அம்மா அதனை வழித்தெடுத்து மகனின் வாயில் அப்பிக் கொண்டிருந்தார். குழி இல்லாத தட்டை ஸ்பூனால் அதைச் சாப்பிடுவது கடினமாக இருந்தது அச்சிறுவனுக்கு.  சிறுவனின் அம்மாவிடம் அதற்கும் வழி இருந்தது. அப்படியே டப்பாவின் ஓரத்தில் வாயை வைத்து குடித்துவிடடா மகனே என்று சொன்னார். 

மகனும் அப்படியே செய்து முடிக்க, டப்பாவில் கொஞ்சம் ஒட்டிக் கொண்டிருந்த கருப்பு மின்சாரத்தை விட்டுவிட மனசில்லை அம்மாவுக்கு! இருக்கவே இருக்கு கையில் தண்ணீர் பாட்டில். அதிலிருந்து ஐஸ்க்ரீம் டப்பாவில் கொஞ்சம் தண்ணீர் விட்டு ஒரு கலக்கு கலக்கி அதையும் மகனுக்கு புகட்டி விட்டார்! கடைசியாக டப்பாவில் சில திராட்சைத் துண்டுகள் டப்பாவின் அடியில் கிடக்க, கையை விட்டு அவற்றை எடுத்து மகனுக்கு ஊட்டி விட்டார். டப்பா சுத்தமாச்சு! ஐஸ்க்ரீமும் வீணாகல!  In fact, ஐஸ்க்ரீம் இருந்த அடையாளமே இல்லாமல் போனது!

பிளாஸ்டிக் டப்பாவையும் அவர் விட்டுவிடவில்லை.  அது அவரின் மஞ்சள் பைக்குள் அடைக்கலமானது! இன்னும் பல நாட்களுக்கு அவர் வீட்டில் அந்த ஐஸ்க்ரீம் டப்பா இருக்கும். ”ப்ளீஸ் என்னை விட்டு விடேன்” என்று கதறினாலும் கதறலாம்!

இந்த அலப்பறைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாலும், நாங்கள் மூவருமே ஐஸ்க்ரீம் சாப்பிட்டு முடித்து வெளியே வந்தோம். அதன் பிறகு தான் அவர்கள் வெளியே வந்தார்கள் – சைக்கிளைத் தள்ளிக் கொண்டு எங்கள் பின்னாலேயே வர – அவர்கள் பேச்சைக் கேட்க முடிந்தது! அடுத்த கடையில் – ஜூஸ் கடை – பார்த்த உடனே அம்மா மகனிடம் கேட்டது “ஜூஸ் சாப்பிடறயா கண்ணு?”

“Please give me a break” மகனின் வயிறு அலறியது தேர்தல் பிரச்சாரத்தினையும் மீறிக் கேட்ட உணர்வு!

வேறொரு பதிவுடன் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

திருவரங்கத்திலிருந்து.....

டிஸ்கி: எங்கே இத்தனை நாட்களாக பதிவுலகம் பக்கம் காணவில்லையே என அன்புடன் விசாரித்த நண்பர்களுக்கும், மனதில் நினைத்துக் கொண்ட நண்பர்களுக்கும் நன்றி.  இனிமேலும் காணாது போக இருக்க வேண்டும்!