எனக்கு 48 உனக்கு 45

சமீபத்திய தமிழகப் பயணத்தின் போது திருச்சி கல்லணையிலிருந்து தஞ்சாவூர் செல்லும் வழியில் உள்ள ஒரு சிறு கிராமத்துக் கோவில் ஒன்றிற்குச் சென்றிருந்தேன். எனது பெரியம்மாவின் குலதெய்வக் கோவில் அங்கே இருக்கிறது. நான் வரும் ஒவ்வொரு முறையும் அங்கே சென்று வழிபாடுகள் நடத்தவேண்டும் என்பது பெரியம்மாவின் விருப்பம். எல்லா முறையும் சென்று வழிபாடுகள் நடத்தினாலும், குலதெய்வம் கோவிலுக்குச் சென்று வருவதே இல்லை என்று சொல்லிக் கொண்டிருப்பார். இம்முறையும் அதே பாட்டு.  தில்லி புறப்படும் அவசரத்திலும் ஒரு நாள் அங்கே சென்று அவரின் விருப்பப்படி அவர் சொன்ன எல்லா வழிபாடுகளையும் முடித்து வந்தோம்.

அந்த கோவிலுக்கு நாங்கள் சென்றிருந்த சமயம் ஒருவர் கோவிலைச் சுத்தம் செய்வது, சுற்று தேவதைகளுக்கு அபிஷேகம் செய்து அலங்காரம் செய்வது என பல பணிகளைச் செய்து கொண்டிருந்தார். இதற்கு முன் சென்ற போதெல்லாம் அவரை பார்த்த நினைவில்லை.  சமீபத்தில் தான் இங்கே வேலைக்குச் சேர்ந்திருக்க வேண்டும். கோவில் பிரதான அர்ச்சகர் இன்னும் வந்திருக்கவில்லை.  எங்களைப் போலவே இன்னும் ஒரு குடும்பத்தினரும் காத்திருந்தார்கள்.  தூங்கா நகரம் மதுரையைச் சேர்ந்தவர்களாம்.  அம்மா, அப்பா, மகன் மற்றும் பாட்டி....  மகனுக்கு திருமணம் நடக்கவில்லையாம்.  வயது ஏறிக்கொண்டே போகிறது என்கிற கவலையில் கோவில் கோவிலாக பிரார்த்தனை செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.

கணினித் துறையில் படித்து நல்ல வேலையில் இருக்கிறார், வருமானமும் குறைவில்லாமல் இருக்கிறது, சொந்த வீடு, வாகனம் என போதிய வசதிகள் இருந்தும் திருமணம் நடக்காமல் ஏதோ தடை வந்தபடியே இருக்கிறது என்பதில் பெற்றோர்களுக்கு மன வருத்தம். அர்ச்சகர் வரும் வரை அனைவருக்கும் பொழுது போக வேண்டுமே..... தனது மகனின் திருமணம் தடையாகிக் கொண்டிருப்பதைப் பற்றி அங்கே வந்திருந்தவர் பேச ஆரம்பித்தார்.  மகனுக்கு வயது 44 ஆகிவிட்டது என்றார். அவரின் மனைவிக்கும் கவலை தோய்ந்த முகம். 

கவலைப்படாதீர்கள், நல்லதே நடக்கும் என எங்கள் வீட்டுப் பெரியவர்கள் அவர்களுக்கு ஆறுதல் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். நேரம் வரும்போது எல்லாம் சரியாக நடக்கும் எனச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். தங்களுக்குத் தெரிந்த ஜாதகப் பரிவர்த்தனை நிலையங்களைப் பற்றியும் சொல்லி முகவரி தந்து அங்கே பேசும்படிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

பெரும்பாலும் இந்த மாதிரி மற்றவர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது நான் கவனிப்பது மட்டுமே வழக்கம்.  திருமணம் என்பது அவரவர் சொந்த விஷயம் அதில் நாம் தலையிடுவது சரியில்லை என்பது எனது எண்ணம்.  அவரவருக்கு அவரவர் கவலை.

அப்படியும் இப்படியும் நடக்கும்போது இந்த பேச்சுகளை எல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்த கோவிலில் சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தவரும் தனது சொந்தக் கதையைப் பேச ஆரம்பித்தார்.....

அவருக்கு 48 வயது.  இப்படி சில கோவில்களில் வேலை செய்து மாதம் 5000 வரை சம்பாதிக்கிறாராம். பக்கத்து கிராமத்தில் சொந்த வீடு இருக்கிறதாம்.  தனக்கும் இன்னும் திருமணம் ஆகவில்லை என்றும், 45 வயதில் ஏதாவது பெண் இருந்தால் சொல்லுங்கள் என்று கேட்டார். அதிக வயது வித்தியாசம் கூடாதாம்....  அவருக்கு இருக்கும் மாத வருமானத்தில் திருமணம் செய்து கொண்டால், வீட்டுச் செலவுகளை எப்படி சமாளிக்க முடியும் என மனதில் தோன்றியது.  ஒருவர் கேட்கவே கேட்டு விட்டார் – வரப் போகும் பெண் சமாளிக்கத் தெரிந்தவராக இருக்க வேண்டும், ஆண்டவன் வழி காட்டுவார் என்றும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

இந்த இரண்டு விஷயங்களும் கேட்டபோது மனதில் பல எண்ணங்கள் ஓடிக் கொண்டிருந்தன.  இத்தனை வயதுக்கு மேல் திருமணம் செய்து கொள்வது அவசியமா? அப்படி திருமணம் செய்து கொண்டு, தப்பித் தவறி குழந்தைகள் பிறந்தால் அவர்களை வளர்ப்பதில் இருக்கும் சிரமங்கள், சரியான மாத வருமானம் இல்லாத நிலையில் அவர்களை எப்படி படிக்க வைப்பார்கள் என்றெல்லாம் நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.  கணினித் துறையில் வேலை செய்பவருக்கும் இனி மேல் திருமணம் செய்து கொண்டால் பிரச்சனைகள் வரக் கூடும். 

நமது தேசத்தில் முதிர் கன்னிகள் மட்டுமல்ல, பல ஆண்களுக்கும் சரியான வயதில் திருமணம் நடப்பதில்லை.  சரியான வயதில் இருக்கும் போது “மணல் கயிறு” படத்தில் வருவது போல பல கட்டளைகள் போட்டு அதனால் திருமணம் நடக்காமல் போவதும், ஆணோ, பெண்ணோ, திருமணத்திற்குப் பிறகான வாழ்க்கை சம்பந்தப்பட்ட பல எதிர்பார்ப்புகளோடு இருப்பதால் கல்யாணத்திற்கு அதிகமாகவே நிபந்தனைகள் சொல்கிறார்கள். வரும் எல்லா சம்பந்தங்களும் தடைபட்டுக் கொண்டே இருக்க, காலமும் வேகமாக ஓடிவிடுகிறது.  40 வயதான பிறகு தான், தப்பான கணக்குப் போட்டு விட்டோமோ என்று அவர்களுக்குத் தோன்றுகிறது.

அந்த 48 வயது மனிதர் இனிமேல் திருமணம் செய்து கொண்டு என்ன செய்யப் போகிறார், அவருக்கு திருமணம் அவசியமா? கடைசி காலத்தில் ஒரு துணை வேண்டும் என்பதற்காக மட்டுமே திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டுமா? வாழ்க்கைத் துணையை இழந்த ஒரு பெண்ணுக்கு அவர் வாழ்வு கொடுக்கும் விதமாக திருமணம் புரிந்து கொள்ள முன்வருவாரா என்று பல எண்ணங்கள் அன்று முழுவதும் எனது மனதினை ஆக்கிரமித்தது. எல்லா விஷயங்களுமே நடக்க வேண்டிய தருணத்தில், நடக்க வேண்டிய வயதில் நடந்தால் தான் நல்லது, அந்த வயது தவறி விட்டால் திருமணம் செய்து கொள்வதில் அர்த்தமே இல்லை என்று தோன்றுகிறது.....

மீண்டும் வேறு சில எண்ணங்களோடு உங்களைச் சந்திக்கும் வரை....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.