ஏழாவது குறுக்கு சந்து...... - பவுடர் வாசனை

நேற்று அலுவலகத்தில் பரபரப்பான நேரம். சில வேலைகளை உடனடியாக முடித்து அனுப்ப வேண்டி, அனைவரும் வேலையில் மூழ்கி இருந்தோம். பொதுவாகவே அலுவலக தொலைபேசிக்கு நிறைய அழைப்புகள் வந்த வண்ணமே இருக்குமே..  ஒவ்வொரு அழைப்பாளரிடமும் பேசி அவர்களுக்கு விஷயங்களை புரிய வைப்பதற்கென்றே அழைப்பை எடுக்கும் நபர் தனியாக சாப்பிட வேண்டும். கேள்விகள், கேள்விகள், கேள்விகள் – இடை விடாத கேள்விகள்! சொல்லும் பதில்கள் அவர்களுக்குப் பிடித்திருந்தால் நன்றி சொல்வார்கள். பிடிக்காத பதில் என்றால் இன்னும் கிளைக்கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்ல வேண்டி இருக்கும்!

இப்படி பரபரப்பான வேலைகள் நடந்து கொண்டிருக்கும்போது எனது அலைபேசியில் ஒரு அழைப்பு – சேமிக்காத எண்ணிலிருந்து. பெரும்பாலும் தெரியாத எண்ணிலிருந்து அழைப்பு வரும்போது, குறிப்பாக அலுவலத்தில் பணியிலிருக்கும் போது அழைப்பை ஏற்பதில்லை. ஒரு முறை முழுவதும் அடித்து ஓய்ந்தது. தொடர்ந்து இரண்டாம் முறையும் அழைப்பு வரவே, யாருக்கு என்ன பிரச்சனையோ, எதற்கு அழைக்கிறார்களோ என்று தோன்ற அழைப்பை ஏற்றுக் கொண்ட்டேன்.......

எதிர் முனையிலிருப்பவர், யார் பேசுகிறார் என்பதை எல்லாம் சொல்லவில்லை, “நான் ஏழாவது குறுக்கு சந்துக்கு வந்துட்டேன், இதுக்குப்புறம் எப்படி வரணும்?”ன்னு கேட்கிறார்.  நான் ”எட்டாவது முட்டுச் சந்துக்குப் போங்க” என்று சொல்ல நினைத்தேன்! ஆனாலும், ”உங்களுக்கு யார்ட்ட பேசணும், தப்பான நம்பருக்கு ஃபோன் பண்ணி இருக்கீங்க” என்று கேட்க, எதிர் முனையிலிருந்து மீண்டும் அதே கேள்வி “நான் ஏழாவது குறுக்கு சந்துக்கு வந்துட்டேன், இதுக்குப்புறம் எப்படி வரணும்?”

இரண்டாவது முறையும் பொறுமையாக, ”தப்பான நம்பருக்கு ஃபோன் பண்ணிட்டீங்க, நம்பர் செக் பண்ணுங்க” என்று சொல்லி, அணைப்பைத் துண்டித்தேன்.  சில நிமிடங்களில் மீண்டும் அழைப்பு – அதே எண்ணிலிருந்து. இந்த முறையும் ”தப்பான நம்பர், நம்பர் செக் பண்ணுங்க” என்று சொல்ல அவரோ ஏழாவது குறுக்குச் சந்தை விட மாட்டேன் என அடம்!.... சரி இணைப்பு சரியில்லை போலும், அதனால் நான் பேசுவது கேட்கவில்லை என விட்டு விட்டேன்....

அலுவலகத்தின் வேறொரு பாகத்திற்குச் செல்ல வேண்டியிருந்ததால் அலைபேசியை எனது இருக்கையிலேயே வைத்துவிட்டு சென்று விட்டேன்.  திரும்பி வந்து பார்த்தால், அதே தெரியாத எண்ணிலிருந்து ஏழு மிஸ்டு கால்!

ஏழாம் குறுக்கு சந்திலேயே இன்னும் நின்று கொண்டிருக்கிறாரோ......

உலக சுற்றுலா தினம் - எதையும் சமாளிப்போம்....

செப்டம்பர் 27 – உலக சுற்றுலா தினமாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. பயணப் பிரியனான நான் அன்றைய தினத்தில் பயணம், சுற்றுலா பற்றி ஏதாவது பதிவு போட்டு இருக்க வேண்டும்.....  ஆனாலும் எழுதவில்லை – எழுத முடியவில்லை. நண்பர் துரை செல்வராஜூ அவர்கள் தளத்தில் உலக சுற்றுலா தினம் முன்னிட்டு மிகச் சிறப்பாக அவரது ஊரான தஞ்சையின் சிறப்புகளைப் பற்றி “ஊர் சுற்றலாம்” என்ற தலைப்பில் எழுதி இருந்தார்.  

இந்தியாவினைப் பொறுத்த வரை, எனக்குத் தெரிந்து, குஜராத் மற்றும் ராஜஸ்தான் மக்கள் அதிகம் பயணம், குறிப்பாக சுற்றுலாக்கள் செய்கிறார்கள் – எங்கே சென்றாலும், எந்த ஊருக்குச் சென்றாலும், இம்மக்களை பார்க்க முடிகிறது. இவர்களைப் போலவே பெங்காலிகளும் நிறைய பயணம் செய்கிறார்கள். தமிழக மக்களும் பெங்காலிகளுடன் போட்டி போடுகிறார்கள். நான் பயணிக்கும் போது வெளிமாநிலங்களில் பல முறை தமிழகத்திலிருந்து சுற்றுலாவாக வந்துள்ளவர்களைப் பார்த்திருக்கிறேன்.  சிலரிடம் பேசியும் இருக்கிறேன்.

நேற்று வீட்டின் அருகே உள்ள சாலையில் நடந்து கொண்டிருந்தேன். ”கமகமவென்று பவுடர் வாசனை” எங்கிருந்தோ வந்தது. பொதுவாக இந்த ஊர் மக்கள் நாத்தமருந்து என நான் அழைக்கும் செண்ட் வாசனையோடு தான் அதிகம் வருவார்கள் – பவுடர் வாசனை நம் ஊருக்கே உரியது! பவுடர் வாசனை பற்றி வேறு சில நினைவுகள் உண்டு – அது பற்றி பிறிதொரு சமயத்தில் எழுதுகிறேன் – பவுடர் வாசனை தாக்கத்தில் ”யாருப்பா அது, இத்தனை பவுடரோட, அதுவும் ராத்திரி ஒன்பது மணிக்கு” என்ற எண்ணத்தோடு திரும்பினேன்.

காலில் செருப்பில்லாமல் ஒரு முதியவர், பேண்ட், டக் இன் செய்யாத சட்டை, முகம் மட்டுமல்லாது, காலர் பகுதி, கழுத்துப் பகுதி, சட்டையின் முதல் இரண்டு பட்டன்கள் திறந்திருக்க, நெஞ்சுப்பகுதி முழுவதும், ஒரு டப்பா நிறைய கொட்டிக்கொண்ட பவுடரோடு, என்னை நோக்கி நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார். பார்க்கும்போதே நம்ம தமிழ்நாடு என்று தைரியமாகச் சொல்ல முடியும்! அந்தச் சந்தில் என்னருகே வந்து, கையை நீட்டினார். கையில் அச்சடித்துக் கொடுக்கப்பட்ட ஒரு சீட்டு – “Chugh Charitable Trust”  என முகவரியோடு அச்சடித்து இருந்தது. அந்தச் சீட்டைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு தமிழில் கேட்கிறார் – ”இந்த சந்து தான்னு நினைக்கிறேன் – இந்த இடம் எங்க இருக்கு?” என்கிறார்! அதுவும் அந்த இடத்திற்கு எதிரே நின்று கொண்டு!  அவருக்கு இதோ இருக்கு எனச் சொன்ன பின்னர், ”எந்த ஊருலேருந்து வந்து இருக்கீங்க?” என்று கேட்டேன்.  சென்னையிலிருந்து என்று சொல்லி, வழி சொன்னதற்கு நன்றி கூட சொல்லாது மேலே நடந்தார்....

ஹிந்தி தெரிகிறதோ இல்லையோ, தமிழ் மட்டுமே தெரிந்த இவர் போன்ற பலரும் குழுவாக பயணித்து வந்து விடுகிறார்கள். இப்படி வரும் பெரும்பாலான பயணிகள் தங்கும் விடுதியான Chugh Charitable Trust வாசலில் நிரந்தரமாக இரு தரைக் கடைகள் – ஒன்று குழந்தைகளுக்கான துணி விற்கும் ஒரு முதியவர் – இன்னுமொன்று சைக்கிளில் வந்து துணிப்பைகள் விற்பவர்! இரண்டு பேரும் வட இந்தியர்கள்! அவர்களிடம் தமிழிலேயே பேசுகிறார்கள், பேசித் தள்ளுகிறார்கள் – வியாபாரிகள் எண்களை மட்டும் தமிழில் தெரிந்து வைத்திருக்கிறார்கள், விலையை தமிழிலோ ஆங்கிலத்திலோ சொல்ல, இவர்கள் தமிழிலேயே பேரம் பேசுகிறார்கள்......  ஒன்றிரு முறை நின்று வேடிக்கைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

ஹிந்தி தெரியாவிட்டாலும் தமிழை வைத்துக் கொண்டே “எதையும் சமாளிப்போம்” என்று வந்து விடுகிறார்கள்.  சுற்றுலா மோகம், நிறைய இடங்களைப் பார்க்க வேண்டும் எனும் ஆசை அவர்களை இப்படி மொழி தெரியாத தூர தேசங்களுக்கும் வர வைக்கிறது...... ஒரே ஒரு மொழி தெரிந்த அவர்களைப் போன்றவர்களே, எதையும் சமாளிக்கலாம் என்று தைரியத்தோடு பயணம் செய்ய, இரண்டுக்கும் மேலான மொழிகள் தெரிந்திருந்தும் பயணம் செய்ய ஆசையே இல்லாது பலரும் வாழ்க்கையில் ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறோம்.......

புது வருடம் ஆரம்பிக்கும்போது ஒவ்வொருவரும் ஏதாவது ஒரு Resolution வைத்திருக்கிறோம்  - இந்த வருடத்தில் இதைச் செய்வேன் என்று!  சுற்றுலா தினம் கொண்டாடும் இந்தச் சமயத்தில் நாமும் ஒரு Resolution வைத்துக் கொள்வோம் - வருடத்திற்கு ஒரு முறையாவது குடும்பத்துடன் எங்காவது சுற்றுலா செல்ல வேண்டும் என்பது தான் அது! ஏற்கனவே வருடத்தில் நிறைய பயணம் செய்யும் நான் இப்படிச் சொல்வது சரி தானே!

ஆதலினால் பயணம் செய்வீர்!

வேறு சில எண்ணங்களோடு நாளைய பதிவில் சந்திக்கும் வரை....

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.