அலுவலகத் தொல்லைகளில் இருந்து விடுபட….

கடந்த சில வாரங்களாகவே அலுவலகத்தில் அதிகமான பணிச்சுமை – பதிவுகள் கூட ஒரு வாரம் எழுதவில்லை – மற்ற நண்பர்களின் பதிவுகளும் படிக்கவில்லை. சில நாட்கள் காலை ஒன்பது மணிக்கு அலுவலகத்திற்குச் சென்றால் வீடு திரும்பும்போது இரவு ஒன்பதரை மணிக்கு மேல் ஆகிவிடும். ஒவ்வொரு நாளும் பன்னிரெண்டு மணிக்கு மேல் அலுவலகத்தில் இருந்தால் மற்ற வேலைகள் – சமைப்பது, வீட்டு வேலைகள் ஆகிய அனைத்துமே தடைபட்டு விடுகின்றன.  ஒன்பதரை மணிக்கு மேல் வீட்டுக்கு வந்து சமைத்து சாப்பிட்டு படுக்க நள்ளிரவு ஆகிவிடுகிறது!

இப்படி எல்லாம் வேலை செய்து கொண்டிருந்தபோது அலுவலகத்தில் ஒரு நாள் இது பற்றி பேச்சு வந்தது. தொடர்ந்து தொல்லைகள் இருந்தால் எப்படி சமாளிப்பது, ஏதாவது செய்ய முடியுமா என்ற பேச்சு வந்தபோது பழைய அனுபவங்கள், நிகழ்வுகள் நினைவுக்கு வந்தன.  அவற்றை இங்கேயும் பார்க்கலாம்….

நிகழ்வு-1: எனக்குத் தெரிந்த நபர் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்த அலுவலகத்தில் [அரசு அலுவலகம் தான்] அவருடைய மேலதிகாரி ரொம்பவே படுத்திக் கொண்டிருந்தார்.  தினம் தினம் இரவு வெகு நேரம் வரை உட்கார வைப்பது, செய்யும் வேலைகளில் குறை சொல்வது, தட்டச்சு செய்து கொடுக்கும் கோப்புகளில் மீண்டும், மீண்டும் மாற்றங்கள் செய்வது என ரொம்பவே படுத்தல். ஒவ்வொரு நாளும் பகல் நேரங்களில் பல்வேறு நபர்களுடனான Meetings வைத்துக் கொண்டு, அவருக்கு வரும் கோப்புகள் அனைத்தையுமே மாலை 06.00 மணிக்கு மேல் தான் கையில் எடுப்பார். அதன் பிறகு அந்த கோப்புகள் சம்பந்தமான வேலைகள் முடிய இரவு ஒன்பது மணியாகிவிடும்.  ஒவ்வொரு நாளும் இப்படியே தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. 

சனிக்கிழமைகள்/அலுவலக விடுமுறை நாட்களிலும் அலுவலகம் வந்து உட்கார்ந்து கொண்டு, நண்பரை ரொம்பவே படுத்துவார்.  எத்தனையோ முறை மேலதிகாரிகளிடம் முறையீடு செய்தாலும் எந்த மாற்று ஏற்பாடுகளோ, இவரது பணியிடம் மாற்றவோ இல்லை.  ஆறேழு மாதம் இப்படியே தொல்லைகள் தொடர, நண்பர் ஒரு முடிவு செய்தார். இப்படியே இருந்தால் வேலைக்கு ஆகாது, ஏதாவது செய்து இவரை பழிக்குப் பழி வாங்க வேண்டும் என்று யோசித்துக் கொண்டே இருந்திருக்கிறார்.  அவருக்கு ஒரு யோசனை தோன்ற உடனே செயல்படுத்திவிட்டார். அந்த யோசனை – அதிகாரி வீட்டின் அருகில் உள்ள ஒரு மருத்துவமனைக்கு தொலைபேசியில் அழைத்து, இந்த வீட்டில் இருக்கும் அதிகாரி இறந்து விட்டார், உடனே பிரேத ஊர்தி அனுப்பி வையுங்கள் எனச் சொல்லி முகவரியும் கொடுத்துவிட்டார் – தான் யார் என்பதைச் சொல்லவில்லை.

அப்போதெல்லாம் தொலைபேசி தான் – அலைபேசி கிடையாது. யார் அழைத்தார் என்பதெல்லாம் கண்டுபிடிக்க வசதி இல்லை! சிறிது நேரத்தில், அந்த அதிகாரி வீட்டுக்கு பிரேத ஊர்தி ஊளையிட்ட படியே விரைந்து சென்றது. ஓட்டுனரும் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு, அந்த முகவரியில் உள்ள வீட்டுக்குச் சென்றால் வெளியே ஆள் நடமாட்டமே இல்லை. அவருக்குச் சந்தேகம் வந்தாலும் கேட்டுவிடுவோம் என, கதவைத் தட்டி “வண்டி வந்தாச்சு….” என்று சொல்ல, கதவைத் திறந்த அதிகாரி கேட்டிருக்கிறார் – “என்ன வண்டி, நான் சொல்லவே இல்லையே?” 

பிரேத ஊர்தியின் ஓட்டுனரும், அதிகாரியின் பெயரைச் சொல்லி, அவர் இறந்து விட்டார் என தொலைபேசி மூலம் அழைப்பு வந்தது, அதனால் தான் வந்தேன், இந்த முகவரி தானே தந்தார்கள்” எனச் சொல்ல, அந்த அதிகாரிக்கு பயங்கர குழப்பம். ஓட்டுனரிடம் ”இறந்ததாகச் சொன்னது என்னைத் தான், நான் உயிருடன் தான் இருக்கிறேன்” என்று சொல்லி, அவரை திருப்பி அனுப்ப, ஓட்டுனரோ, ”நான் பிரேதம் எடுக்க வந்துவிட்டேனே, எனக்கு காசு யார் கொடுப்பார்?” எனக் கேட்க, அவருக்கு அதிகாரியே கொஞ்சம் காசு கொடுத்து திருப்பி அனுப்பி இருக்கிறார்.  அந்த அதிகாரிக்கு பயங்கரக் கோபம், தன்னை யாரோ இப்படி இறந்தவனாக ஆக்கிவிட்டார்களே என்று! அடுத்த நாள் அலுவலகம் வரும்போது சுரத்தில்லாமல் வந்திருக்கிறார்.  அவரைப் பார்த்து நண்பருக்கு பயங்கர சிரிப்பு – ஆனாலும் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு வணக்கம் சொல்லி இருக்கிறார். நாள் முழுவதும் தொல்லையே தரவில்லை. மாலையிலும் வீட்டுக்கு சீக்கிரமே திரும்பி விட்டாராம்.  தொடர்ந்து இப்படி ஒரு வாரம் நடந்திருக்கிறது.  கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மற்றவர்களைத் தொந்தரவு செய்வது குறைந்து விட்டதாம் இந்த அதிர்ச்சி வைத்தியத்தில்!

நிகழ்வு-2: இதே மாதிரி ஒரு நபரை அலுவலகத்தில் படுத்திக் கொண்டிருக்க, அவர், தன்னை வேறு அரசு அலுவலகத்திற்கு மாற்றி விடும்படி பலமுறை எழுதிக் கொடுத்து இருக்கிறார். ஆனால் அதற்கு உயர் அதிகாரி எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்காமல் படுத்துவது தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்த அந்த நபர் ஒரு நாள் நள்ளிரவு சமயத்தில், அந்த அலுவலகத்தின் மூத்த அதிகாரி – அவர் தான் அலுவலகத்திலேயே பெரிய அதிகாரி – வீட்டு தொலைபேசிக்கு அழைத்து, தான் இன்னார் பேசுகிறேன் என்றும், தனது அதிகாரியின் தொலைபேசி எண் இருக்கிறதா என்றும் கேட்டிருக்கிறார். எதற்கு என அந்த பெரிய அதிகாரி கேட்க, நாளைக்கு நான் வரமாட்டேன், எனக்கு லீவு சொல்லணும், நெட்ல தேடினா, உங்க வீட்டு எண் தான் கிடைத்தது, சரி உங்க கிட்ட எல்லா தொலைபேசி எண்களும் இருக்குமே என உங்களை அழைத்தேன் என்று சொல்லி இருக்கிறார் அந்த நபர். 

அடுத்த நாள் நல்ல ஜாலி மூடில் அலுவலகம் செல்ல, அவருக்கு மாற்றல் உத்தரவு மதியத்திற்குள் கிடைத்தது! அந்த அலுவலகத்திலிருந்து வேறு கட்டிடத்தில் இருக்கும் வேறு ஒரு அரசு அலுவலத்திற்கு!

இந்த நிகழ்வுகள் பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தபோது இந்த இரண்டில் எது எனக்கு ஒத்து வரும் என யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்! இரண்டுமே சரி வராது – இன்றைய சூழலில்!  முதல் நிகழ்வு கொஞ்சம் ஓவர்.  இரண்டாவது நிகழ்வுப் படி செய்தால் அது பாதகமாகவும் முடியலாம்!

வேறு ஏதாவது வழி இருக்கிறதா என யோசிக்கிறேன் – நீங்களும் யோசித்து ஒரு வழி சொல்லுங்களேன்!

மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்…

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.