பணம் படுத்தும் பாடு – திண்டாடும் பெரியவர்

500 ரூபாய் ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டுகள் செல்லாது என்று அறிவித்த பிறகு இப்பதிவை எழுதுகின்றேன் என்றாலும் இந்தப் பதிவுக்கான காரணம் அது அல்ல.  அவை செல்லுபடியாகிற சமயத்திலேயே நடந்த, எனக்குக் கிடைத்த அனுபவம் பற்றிய பதிவு இது!

இவர் அவர் அல்ல!

சமீபத்தில் நான் எடுத்த புகைப்படம் ஒன்றை, இப்பதிவுக்கு பொருத்தமாக இருக்குமே என இணைத்திருக்கிறேன் அவ்வளவே!

ஒரு மாதத்திற்கும் அதிகமாகவே இருக்கும். ஒரு நாள் ஒரு பெரியவரைச் சந்திக்க நேர்ந்தது.  அந்தப் பெரியவருக்கு 85 வயது. நடை தள்ளாடினாலும், இன்னமும் எங்கும் தனியாகச் சென்று வரக்கூடிய அளவில் தான் இருக்கிறார் பெரியவர். பதிவின் வசதிக்காக அவர் பெயர் கோவிந்தன் என்று வைத்துக் கொள்ளலாம்! திரு கோவிந்தன் அவர்களை முதன் முதலாகப் பார்க்கிறேன். தனது வீட்டிலிருந்து சுமார் 20 கிலோமீட்டர் பயணித்து வந்த அசதி அவர் நடையிலும் முகத்திலும்.  அவரை இருக்கையில் அமர வைத்து, குடிக்கத் தண்ணீர் கொடுத்த பிறகு அவராக ஆரம்பிக்கட்டும் என காத்திருக்கிறேன்.

”தண்ணீர் கொடுத்ததற்கு மிகவும் நன்றி. இந்த ஒரு வாய் தண்ணீர் கொடுக்கக் கூட என் வீட்டில் யாரும் இல்லை – இத்தனைக்கும் எனக்கு நான்கு மகன்கள், ஒரு மகள்! அனைவருக்கும் திருமணம் ஆகிவிட்டது, கல்லூரியில் படிக்கும் பேரன், பேத்திகள் உண்டு. மனைவி இறந்து பத்து வருடங்களுக்கு மேலாகி விட்டது. அவளுக்கென்ன? என்னைத் தவிக்க விட்டு சுகமாய்ப் போய்விட்டாள். நான் தான் யாருமில்லாமல் தனிக்கட்டையாகி விட்டேன்.” சொல்லிக் கொண்டிருந்த போதே அவர் கண்களில் கண்ணீர். சரி கொஞ்சம் அழுது முடிக்கட்டும், அவரது சோகம் அப்படியாவது கரையட்டும் என ஒன்றும் பேசாமல் இருந்தேன்.

சற்றே ஆஸ்வாசப்படுத்திக் கொண்ட திரு கோவிந்தன், அழுது முடித்த பிறகு சொன்ன முதல் வாக்கியம் – ”மன்னித்து விடுங்கள். உங்களையும் கஷ்டப்படுத்தி விட்டேன்”.  பரவாயில்லை சொல்லுங்கள் என அவரிடம் சொல்ல, அவர் தனது கதையைச் சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

திரு கோவிந்தன் அவர்கள் ஒரு ஓய்வு பெற்ற ஆசிரியர். பணியிலிருந்த காலத்திலேயே குழந்தைகள் அனைவருக்கும் படிப்பறிவு தந்து, அவர்களை முன்னேற்றப் பாதையில் செலுத்திய அதே சமயத்தில் சிக்கனமாகவும் இருந்து தலைநகர் தில்லியின் ஒரு முக்கியப் பகுதியில் தனி வீடு ஒன்றையும் வாங்கி இருந்தாராம்.  அந்தக் காலத்திலேயே வாங்கிய அந்த தனிவீட்டிற்கு இன்றைய மதிப்பு மூன்று கோடிக்கும் மேல். எல்லா மகன்களுக்கும் திருமணம் முடித்து வைத்ததோடு, மகளுக்கும் நல்ல இடத்தில் திருமணம் செய்து வைத்திருக்கிறார். அவரவர்களுக்குக் குழந்தைகள் பிறந்து அவர்களும் கல்லூரியில் படிக்கும் வரை வளர்ந்து விட்டார்கள்.

சில வருடங்களுக்கு முன்பு திரு கோவிந்தன் அவர்களின் மனைவி இறந்து விட, அதன் பிறகு அவருக்கு தொல்லைகள் ஆரம்பித்திருக்கிறது.  சொந்த வீட்டை விற்று, அந்த காசை வாரிசுகளுக்குப் பிரித்துத் தரவேண்டும் என்ற கோரிக்கைகளோடு அனைத்து மகன்கள்களும் கூற ஆரம்பித்து இருக்கிறார்கள். மகளும் அவர்களுடன் சேர்ந்து கொள்ள, இவரோ, நான் இருக்கும் வரை இருக்கட்டும். அதன் பிறகு உங்களுக்குத் தானே என்று சொல்ல யாருக்கும் அது பிடிக்கவில்லை.  எங்களுக்குத் தரவில்லை எனும்போது நாங்கள் ஏன் உங்களைப் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று கேள்வி கேட்டு அந்த வீட்டிலேயே இருந்து கொள்ளுங்கள் என்று சொல்லிவிட்டார்கள்.

எப்போது பார்த்தாலும், ஒரே வேண்டுகோள், வீட்டை விற்று, சொத்தைப் பிரிப்பது மட்டுமே.  இவர் ஒத்துக் கொள்ளாததால், இவர் மீது பிள்ளைகள் மற்றும் மகளும் சேர்ந்து கொண்டு வழக்கு பதிவு செய்து விட்டார்கள். வழக்கு நடந்து கொண்டிருந்த வருடங்களில் இவரை பல விதமாக மிரட்டவும் செய்திருக்கிறார்கள் – போலீஸ் கொண்டும், அடியாட்கள் கொண்டும் மிரட்டல்கள் விடும் அளவிற்கு நடந்திருக்கிறது. இவரின் நிலைபார்த்த ஒரு நீதிபதி மனம் இரங்கி மகன்களையும் மகளையும் கண்டித்ததுடன், வழக்கை தள்ளுபடி செய்ததோடு, அவர் சம்பாதித்த சொத்தை அவர் விருப்பப்படிதான் விற்க முடியும், நீங்கள் தலையிட முடியாது என்று தீர்ப்பு வழங்கி, அவருக்கு தொல்லை தரக்கூடாது என எச்சரிக்கையும் செய்திருக்கிறார்.

வழக்கு முடிந்த பிறகு பெற்ற மகன்களின்/மகளின் நடவடிக்கைகள் முற்றிலும் மாறிவிட்டது. அவருக்கு முன்பு கிடைத்த விஷயங்கள் கூட கிடைக்கவில்லை. பேரன் பேத்திகளின் அன்பு கூட கிடைக்க விடாமல் தடுத்துவிட்டார்கள்.  யாருமே அவரை கவனித்துக் கொள்ளவில்லை. அவரது சொந்த வீட்டில் தனியாக இருக்க வேண்டிய நிலை.  அவ்வப்போது மிரட்டல்கள்.  பார்த்த திரு கோவிந்தன் அந்த வீட்டை விற்று, அவருக்கு ஒரு Gated Community-ல் சிறியதாய் ஒரு வீடு வாங்கிக் கொண்டு, மீதி பணம் முழுவதையும் வங்கியில் போட்டு விட்டார். யாரையும் தனது வீட்டிற்குள்ளே விடுவதில்லை. தனியே சமைத்து சாப்பிட்டுக் கொண்டு வசிக்கிறார்.  அவருக்கு இப்போதைய தேவை ஒன்றே ஒன்று தான் – தான் உயிருடன் இருக்கும் வரை அவரை கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும். அதன் பிறகு தன் சொத்து முழுவதையும் தானம் செய்து வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருக்கிறது.

இவரும் அவர் அல்ல!

நான் எடுத்த புகைப்படம் ஒன்றை, இப்பதிவுக்கு பொருத்தமாக இருக்குமே என இணைத்திருக்கிறேன் அவ்வளவே!

முதியோர் இல்லங்கள், ஆஸ்ரமங்கள் என எங்கே சென்றாலும், தன்னை வைத்துக் கொள்ள அவர்கள் சொல்லும் விலை – மிக மிக அதிகம் – சேரும்போதே எல்லா சொத்தையும் இல்லத்தை நடத்துபவர்களுக்கு, ஆஸ்ரமத்திற்கு எழுதி வைத்து விடுங்கள், உங்களை நன்றாக பார்த்துக் கொள்கிறோம் என்கிறார்களாம். இவர் அதற்கு சம்மதிக்க வில்லை என்பதால் எங்கும் சேர முடியவில்லை. ஏதாவது நல்ல இடம் இருந்தால் சொல்லுங்கள் என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். 

நானும் எனக்குத் தெரிந்த சில இடங்களைச் சொன்னேன். முதல் முறையாகப் பார்க்கும் என்னிடம் இவ்வளவு பேசினாலும், அவருக்கு என் மீதும் அத்தனை நம்பிக்கை இல்லை.  சில நிமிடங்கள் பேசிய பிறகு அவரது வீட்டிற்குச் செல்கிறேன் என்று புறப்பட்டார்.  பணம் எப்படியெல்லாம் படுத்துகிறது என்ற நினைவு தான் அன்று முழுவதும் எனக்கு.  பெற்ற மகன்களும், மகளும் இப்படி நடந்து கொள்கிறார்கள் என வருத்தப்பட்டாலும், அவர்கள் சொல்வது என்ன என்பது நமக்குத் தெரியாததால் ஒன்றும் சொல்வதிற்கில்லை.  ஆனாலும் ஒன்று மட்டும் நிச்சயம் – அதிகமாய் பணம் இருந்தாலும் பிரச்சனை தான்.

புறப்பட்ட அவரிடம் தைரியமாக இருங்கள், நல்லதே நடக்கும் என்ற நம்பிக்கை வார்த்தைகளைச் சொல்லி அனுப்பி வைத்தேன். ஆனாலும், அவர் சென்ற பிறகும், இத்தனை நாட்கள் ஆனபிறகும் 85 வயது பெரியவர், நிறைய பணம் இருந்தும், கண்ணீரோடு அவர் கஷ்டங்களைச் சொன்னது மனதில் உறுத்திக் கொண்டே இருக்கிறது.  இன்னும் சொல்லாத கஷ்டங்கள் எவ்வளவோ….

நாளை வேறு ஒரு பதிவில் சந்திக்கும் வரை….

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.