ருக்கு அத்தை….

இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னர் ”நிலாச்சோறும் புதுவருடக் கொண்டாட்டமும்” என்ற பதிவில் என் அம்மாவின் அத்தை எங்களுக்கெல்லாம் சாதம் பிசைந்து கைகளில் போடுவார்கள் என எழுதி இருந்தேன்.  ருக்கு அத்தை – அம்மாவின் அத்தை என்றாலும், எங்கள் வீட்டில் மட்டுமல்ல, எங்கள் வீட்டுக்கு வரும் பலருக்கும் அவர் அத்தை தான். அற்புதமான மனுஷி. வாழ்க்கையில் பலவித இன்னல்களை அடைந்திருந்தாலும் அயராது உழைத்து, அதுவும் அடுத்தவர்களுக்காகவே உழைத்து ஓடாய் தேய்ந்தவர்…..  அவரது வாழ்க்கையில் பார்க்காத சோகம் இல்லை என்றாலும் எல்லோரிடமும் அன்பும் பாசமும் காட்டுபவர்…..  அவரது வாழ்க்கை ஒரு பெரிய கதை.

பிறந்தது ஒரு பெரிய குடும்பத்தில் – வசதிகள் நிறையவே இருந்தாலும் கண்டிப்புடனும், கட்டுப்பாடுடனும் வளர்ந்தவர்.  ஒன்பது வயதில் திருமணம், பதிமூன்று வயதில் இரண்டு குழந்தைகள் – ஒரு மகள், ஒரு மகன்.  பதினாறு வயதில் கட்டிய கணவர் இறக்க, அந்த வயதிலேயே கைம்பெண் கோலம் – தலையை மொட்டையடித்து நார்மடி புடவை உடுத்த வேண்டிய கட்டாயம். கணவனின் இறப்பிற்குப் பிறகு சொந்த வீட்டிற்கு குழந்தைகளுடன் வந்து விட்டார் – நிலபுலன்களை ஆண்கள் பார்த்துக் கொள்ள, வீட்டில் சமையல் வேலை, குழந்தைகளை பராமரிப்பது என அனைத்திற்கும் ருக்கு அத்தை தான்…. 

என்ன தான் தாய் வீடென்றாலும், சும்மா சாப்பிடக்கூடாது, வேலை செய்து தான் சாப்பிட வேண்டும் என்ற வைராக்கியம்.  சமையல் என்றால் இன்றைய நாட்களைப் போல மூன்று நான்கு பேருக்குக் கிடையாது.  ஒவ்வொரு வேளையும் 20-25 பேருக்காவது சமையல் செய்ய வேண்டியிருக்கும் – அதுவும் கோட்டை அடுப்பில்! இந்த காலம் போலவா கேஸ் அடுப்பு! அத்தனை பேருக்கும் சமையல், துணி துவைப்பது, வீடு சுத்தம் செய்வது என அத்தனையும் இவர் தலைமையில் தான். வீட்டில் சமையல் தவிர, இத்தனை பேருக்கும் தேவையான அப்பளம் இடுவது, நொறுக்குத் தீனிகள் செய்வது என ஓயாத வேலை.  இதைத் தவிர நிலத்திலிருந்து விளைந்து வந்த விளைச்சலை சுத்தம் செய்வது போன்ற வேலைகளும் உண்டு. 

இப்படி இருந்தவர் தனது மகள் மற்றும் மகனையும் வளர்த்து ஆளாக்கினார். மகளுக்குத் திருமண வயது வந்ததும், அவருக்கு திருமணம் செய்து வைத்தார். திருமணம் ஆன சில வருடங்களுக்குள் அவரது மகள் தரைக்கிணறு ஒன்றில் தவறி விழுந்து உயிர் போனது. மகனுக்கு அவ்வளவாக படிப்பு ஏறவில்லை.  அவரது தம்பி [எனது அம்மாவின் அப்பா] பார்த்து வைத்த வேலைகளிலும் நிலைக்கவில்லை. பிறகு சமையல் வேலை பார்த்து வந்தார். அவருக்கும் திருமணம் ஆனது – என்றாலும் அவருக்குக் குழந்தை பாக்கியம் இல்லை – கருத்தரித்து, கருத்தரித்து சில மாதங்களிலேயே பிரசவம் ஆவதற்கு முன்னரே கலைந்து போகும். இப்படி ஒன்றல்ல, இரண்டல்ல பலமுறை ஆனபிறகு குழந்தையே இல்லை.

இப்படி தொடர்ந்து வேலை செய்து வர, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எனது அம்மா மற்றும் பெரியம்மாவிற்கு திருமணம் நடந்தது.  அவரது தம்பியும் [எனது அம்மாவின் அப்பா] இறந்த பிறகு எங்கள் வீட்டிலும் பெரியம்மா வீட்டிலும் தான் ருக்கு அத்தை இருந்தார்கள்.  மகன் வீட்டில் அத்தனை வசதி இல்லை என்பதால் அவருக்கு பாரமாக இருக்காமல் எங்கள் இருவரின் வீட்டில் தான் இருப்பார்.  அதுவும் சும்மா இருக்க மாட்டார்.  எந்த வீட்டில் அவர் இருந்தாலும், சமையல் கட்டு முழுவதும் அவர் வசம் தான். எங்கள் வீட்டில் அம்மாவுக்கு பிரசவ சமயத்தில் முழுவேலையும் அவர் தான். வீட்டில் உள்ள அனைவருக்கும் சமைத்து, பள்ளிக்குப் போகும் எங்களுக்கும், அலுவலகத்திற்குச் செல்லும் அப்பாவிற்கும் மதிய உணவு கட்டிக் கொடுத்து என மொத்த வேலையும் அவரிடம் தான். 

அவர் வீட்டில் இருந்தால் அவரைத் தவிர வேறு யாரையும் வேலை செய்ய விடமாட்டார். வீடு பெருக்குவதிலிருந்து, சமைப்பது, பாத்திரம் தேய்ப்பது, துணி துவைப்பது என எல்லாம் அவர் தான். அடுத்தவர்கள் செய்தாலும் மீண்டும் ஒரு முறை செய்வார்! அவ்வளவு வேலை செய்தாலும், ஒரு வேளை தான் முழு உணவு – அதாவது ஒரு நாளைக்கு ஒரு முறை தான் உணவு! கைம்பெண்கள் அப்படித் தான் இருக்க வேண்டும் என்று கட்டுப்பாடு அவருக்கு. வயதாக வயதாக கட்டுப்பாடுகளைக் கொஞ்சம் தளர்த்தி, இரவில் உப்புமா, பொங்கல், என ஏதாவது சாப்பிட வைத்தோம். 

சமையல் அத்தனை ருசியாக இருக்கும்.  குமுட்டி அடுப்பில் செய்யும் அரிசி உப்புமா, தவலை அடை, வற்றல்குழம்பு என அனைத்துமே பார்த்துப் பார்த்து செய்வார். செய்வது மட்டுமல்ல, பாசத்தோடு பரிமாறுவதும் அவரே. அவர் பரிமாறி சாப்பிட்டால் நிச்சயம் இரண்டு கை அதிகமாகத் தான் சாப்பிடுவோம்.  யாரையும் வயிறு காலியாக அனுப்பவே மாட்டார்.  வீட்டுக்கு யார் வந்தாலும் உணவளிக்காது அனுப்பவே மாட்டார். எங்கள் வீட்டினர் மட்டுமல்ல, யார் வந்தாலும் உணவளிப்பது அவருக்குப் பிடித்தமான விஷயம். 

சுத்தம் அதிகம் பார்ப்பவர் என்றாலும், எங்களை எல்லாம் ஒன்றும் சொல்ல மாட்டார். நாங்கள் விளையாடிவிட்டு நேரே சமையலறை சென்று தண்ணீர் எடுத்துக் குடித்துவிட்டால் எங்களை செல்லமாகத் திட்டி, அத்தனை தண்ணீரையும் கொட்டிவிட்டு மீண்டும் பிடித்து வைப்பார்! அவர் எங்களுக்காக செய்து தரும் தின்பண்டங்கள் எத்தனை எத்தனை….  பொரிமாவு [அரிசி வறுத்து இடிப்பது], அப்பளம் செய்யும் போது அப்பள மாவு என எனக்கு தனியாக சாப்பிட கொடுப்பது அவர் வழக்கம்! பொரிமாவிலும் விதம் விதமாகச் சாப்பிடத் தருவார் – சில சமயம் வெல்லம் சேர்த்து, சில சமயம் மோர் சேர்த்து என ஒவ்வொன்றிலும் ஒவ்வொரு சுவை.

தனக்கென்று பெரிதாக ஆசை இல்லாதவர் – இரண்டே இரண்டு நார்மடி புடவை மட்டும் தான் வைத்திருப்பார். நெய்வேலியில் கிடைக்காது என்பதால் அம்மாவோ, அப்பாவோ விருத்தாஜலம் சென்று வாங்கி வருவார்கள் – அது கூட புதிதாய் இரண்டு வாங்கிக் கொண்டு வந்தாலும் முதல் புடவை முழுவதும் கட்ட முடியாத அளவு ஆனபிறகு தான் புதியது எடுத்து உடுத்துவார். ஒரு சிறிய இன்ஜெக்ஷன் பெட்டி [அப்போது எவர்சில்வரில் வரும்!] வைத்திருப்பார் – அதில் தான் யாராவது கொடுக்கும் பணத்தினைச் சுருட்டி சுருட்டி வைத்திருப்பார்.  அதிலும் எங்களுக்கு ஏதாவது வாங்கிக் கொடுத்துவிடுவார்! அவரிடம் எனக்குத் தெரிந்து இருந்த ஒரே சொத்து ஒரு இரட்டை வட தங்கச் சங்கிலி.

மகன், மருமகள் என அனைவரும் இறந்து விட, இவர் மட்டும் தொடர்ந்து இயங்கிக் கொண்டே இருந்தார்…  ஒரு நாள் கூட உடம்பு சரியில்லை என படுத்தது இல்லை, மருத்துவமனைக்குச் சென்றதில்லை, மாத்திரை மருந்துகள் எடுத்துக் கொண்டதில்லை! பயங்கர தைரியசாலி. ஒரு முறை அறுவாமணையில் காய் நறுக்கும்போது விரல் வெட்டிக்கொள்ள, கொஞ்சம் சுண்ணாம்பு [வெற்றிலைக்குப் போடும் சுண்ணாம்பு] வைத்து துணியினால் கட்டி சரியாயிடும் என தொடர்ந்து வேலை செய்தவர்! டேபிள் ஃபேன் இறக்கையில் ஒரு முறை கை மாட்டிக் கொண்டபோதும் அதே வைத்தியம் தான்…..

88 வயதில் இறக்கும் வரை எங்களுக்கு அவர் தான் எல்லாம். அவரைப் போல பாசம் காட்ட யாராலும் இயலாது.  கொஞ்சம் கோபம் உண்டென்றாலும், எங்கள் நல்லதற்காகத் தான் கோபப்படுவார். இறப்பதற்குச் சில நாட்கள் வரை எல்லா வேலையும் அவரே தான் செய்து கொண்டார். தன்னிடம் இருந்த இரட்டை வட சங்கிலியை விற்று, அவரது ஈமக்கடன்களைச் செய்ய வேண்டும் – அதற்குக் கூட நான் யாரிடமும் கடன்படக்கூடாது என்று சொன்னவர் ருக்கு அத்தை! அவரது வாழ்க்கை முழுவதுமே பிரச்சனைகளும் போராட்டங்களும் நிறைந்தது என்றாலும் அனைவரிடமும் அன்பு காட்டுவதில் அவருக்கு இணை அவர் தான்….

அவர் அவ்வப்போது முணுமுணுக்கும் பாடல் “ஏரிக்கரையின் மேலே போறவளே”! அவரது தோல் சுருக்கங்களைப் பிடித்து விளையாடுவது எங்களுக்குப் பிடித்த விஷயம், இன்னும் எத்தனை எத்தனையோ விஷயங்கள் அவரைப் பற்றி எழுதலாம்….   அந்த அற்புத மனுஷி இறந்து விட்டாலும் எங்கள் அனைவரின் மனதை விட்டு நீங்காதவர்…..  அந்த அற்புத மனுஷி போல வேறு யாரையும் இதுவரை பார்க்கவில்லை…. இனிமேலும் பார்க்க முடியுமா என்பது சந்தேகம் தான்…..

மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்…..

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.