இரயில் பயணங்களில்… – இப்ப நிறுத்தப் போறியா இல்லையா…

படம்: இணையத்திலிருந்து...

”இப்ப நிறுத்தப் போறியா இல்லையா?” என்ற கோபமான பெண் குரல் அரைகுறை தூக்கத்தில் இருந்த என்னை விழிக்க வைத்தது. யாரை சொல்றாங்க? எதை நிறுத்தச் சொல்றாங்க என்று புரியாமல் மலங்க மலங்க விழித்தேன்.

 

பொதுவாகவே இரயில் பயணங்களில் இரவு நேரம் தூங்குவது என்பது என்னால் முடியாத ஒன்று. பல இரவுகள் தூங்காமலேயே இருந்திருக்கிறேன். நிம்மதியான உறக்கமாக இல்லாமல் ஒரு கொசுத் தூக்கம். அவ்வப்போது விழிப்பு வந்து விடும். ப்ரயாக்ராஜ் நகரிலிருந்து தில்லி திரும்பும் சமயம் ஹம்சஃபர் எக்ஸ்பிரஸில் தான் பயணம். எங்கள் குழுவில் ஏழு பேர் – ஆறு பேருக்கு ஒரு பெட்டியும், எனது இரு[படு]க்கை வேறு பெட்டியிலும். வண்டி ப்ரயாக்ராஜ் நகரிலிருந்து புறப்படும் முன்னர் சிறிது நேரம் வரை குழுவினருடன் பேசிக் கொண்டு இருந்து விட்டு என் இடத்திற்குச் சென்று படுத்துக் கொள்ளலாம் எனச் சென்றேன். எனக்குக் கிடைத்த இரு[படு]க்கை கீழே இருந்தது. என்னைத் தவிர மற்றவர்கள் அனைவரும் ஒரே குடும்பத்தினைச் சேர்ந்தவர்கள். ஹரியானா காரர்கள்.

அவர்களில் இரு மூதாட்டிகள். ஒரு மூதாட்டியின் மகன், மருமகள், பேரன் மற்றும் பேத்தி! மொத்தம் ஆறு பேர். உள் பக்கத்தில் நான்கு இரு[படு]க்கைகளும், பக்கவாட்டில் இரண்டு இரு[படு]க்கைகளும் அவர்களுக்குக் கிடைத்திருந்தது. நான் அங்கே சென்று சேர்ந்தேனோ இல்லையோ, எனது இடம் எது எனக் கேட்கும்போதே என்னை மாற்றிக்கொள்ளச் சொல்லப் போகிறார்கள் எனப் புரிந்தது. எனது கீழ் இரு[படு]க்கையை மூதாட்டியில் ஒருவருக்குக் கொடுத்து விட்டு, என்னை பக்கவாட்டு படுக்கைக்கு மாற்றிக் கொள்ள முடியுமா எனக் கேட்டார்கள். பக்கவாட்டு இருக்கை உயரத்தின் காரணமாக எனக்கு ஒத்து வராது எனச் சொல்லி மேலே Upper Berth மாற்றிக்கொள்கிறேன் எனச் சொல்ல, உடனேயே, “மேலே போ, மேலே போ!”  எனச் சொல்ல ஆரம்பித்து விட்டார் மூதாட்டியின் மருமகள்!

அட கொஞ்சம் இரும்மா, நான் “மேலே” போக இன்னும் நேரம் வரவில்லை! இரயில் புறப்பட்டதும் இரயிலின் Upper Berth-க்கு சென்று விடுவேன் என்று சொல்ல, மூதாட்டியில் ஒருவர் அவரது ஹர்யான்வி மொழியில் என்னுடன் பேச ஆரம்பித்தார். நான் ஹிந்தியில் பதில் சொல்லிக் கொண்டு இருந்தேன். சிறிது நேரத்தில் சொன்னபடியே சென்று உறங்க முயற்சித்தேன். ஹர்யான்வி குடும்பத்தினர் அவரவர்களுக்கான படுக்கைகளில் படுப்பதற்குள் எத்தனை சப்தம் செய்ய முடியுமோ அத்தனை சப்தம் செய்தார்கள். குழந்தைகள் வேறு பயணிகளின் குழந்தைகளோடு தலையணை சண்டை வேறு போட்டார்கள். மருமகள் அனைத்து குழந்தைகளையும் ஒரு மிரட்டல் போட்டு அமைதியாக்கினார். பொதுவாகவே ஹர்யான்விகள் பேசுவதே மிரட்டல் போல இருக்கும் எனும்போது அவர்கள் மிரட்டினால்! குழந்தைகள் கப்சிப் – சில பெரியவர்களும்!

அவர்களது நான்கு இரு[படு]க்கைகள், என்னுடையது ஒன்று தவிர ஆறாவது இரு[படு]க்கைக்கு வந்தவரை நான் பார்க்கவில்லை. அவருக்குக் கிடைத்தது ஒரு மிடில் பெர்த்! அந்த மனிதரிடம் தான் இந்த ஹர்யான்வி மருமகள் இரவு பன்னிரெண்டு மணிக்கு மேல் “இப்ப நிறுத்தப் போறியா இல்லையா?” என்று சப்தமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். விழித்து எழுந்த நானும் என்ன நடக்கிறது என்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். விஷயம் இது தான். நடு படுக்கைக்கு வந்த மனிதர் தன்னை மறந்து உறக்கத்தில் குறட்டை விடுகிறார். குறட்டை விடுவதோ அல்லது அதை நிறுத்துவதோ அவர் கையில் இல்லையே! “இத்தனை நேரம் நீ நல்ல குறட்டை விட்டுத் தூங்கிவிட்டாய், இனிமேல் நீ தூங்காதே… எங்களை தூங்க விடு!” என்று அந்தப் பயணியிடம் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தார் பெண்மணி!

அந்தப் பெண்மணியின் கணவன் நல்ல உறக்கத்தில் இருக்க/அல்லது உறங்குவது போல நடிக்க, பெண்மணி ரகளை செய்து கொண்டிருந்தார். பாவம் அந்தப் பயணி. ஒரு வார்த்தை பேசவில்லை. எப்படியாவது அவரை உறக்கத்திலிருந்து எழுப்பி விட்டு விட வேண்டும் என, எங்கள் பை ஒன்று உங்கள் தலைமாட்டில் இருக்கிறது, அதை எடுத்து கீழே வையுங்கள் எனச் சொல்லி, அவரும் அதை எடுத்து வைப்பதற்காக இறங்கிய பின்னர், பெண்மணி “கீழே வைத்து விட்டு முகம் கழுவிக் கொண்டு வாருங்கள், நீங்கள் குறட்டை விட்டால் எங்களால் தூங்க முடியவில்லை!” என்று சொல்லி, இனிமேலாவது எங்களைத் தூங்க விடுங்கள் என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார். அந்தப் பயணி பாவம். ஒன்றுமே சொல்லவில்லை.

மீண்டும் தன் படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டு புரண்டு புரண்டு படுத்துக் கொண்டிருந்தார். உறக்கம் வந்தாலும் புரண்டு கொண்டே இருந்தார் – குறட்டை விட்டால் அந்தப் பெண்மணி ஏதும் செய்து விடுவாரோ என பயம் வந்து விட்டது போலும்! குறட்டை விடுவது ஒரு தப்பாய்யா… நான் வேணும்னா குறட்டை விடறேன், அதுவா வருது… நான் என்ன பண்ண முடியும்? என்று சிந்தித்தபடியே இருந்திருப்பார் என நான் சிந்தித்தேன். விட்டால் மூக்கையும் வாயையும் க்ளிப் போட்டு அடைத்து விடுவாரோ என்று தோன்றியது!  கூடவே இன்னுமொரு நினைப்பும் வந்தது! அந்தப் பெண்மணியின் கணவர் இப்படி குறட்டை விட்டால் என்ன செய்வார் பெண்மணி என நினைக்க, மேலே படுத்திருந்த பெண்ணின் கணவர் பாவம் என்று தோன்றியது!

இரயிலில் பயணித்த, அவருக்குத் தெரியாத ஒரு மனிதரையே இப்படி மிரட்டினால், கணவர் கதி என்னவாகும்? “ணங்க்” கென்று ஒரு கொட்டு வைத்து எழுப்பி உட்கார வைத்து விடுவாரோ? ஹாஹா… இப்படியும் சிலர்! என்ன சொல்ல!

நாளை மீண்டும் சந்திப்போம்… சிந்திப்போம்…

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி