இரயில் பயணங்களில்… – காலன் வீசிய கயிறு…

”யாராவது டாக்டர் இந்தப் பெட்டியில இருக்கீங்களா?” என்ற பதட்டமான குரலில் கேட்டுக் கொண்டே ஒரு இளைஞர் வருகிறார். ஏழு மணிக்கு புறப்பட வேண்டிய இரயில் பத்து மணிக்குப் புறப்பட்டதால், இரயிலில் ஏறிய உடனேயே படுக்கைகளை விரித்து தூங்க ஆரம்பித்துக் கொண்டிருந்தனர் பெரும்பாலான பயணிகள். இந்த மருத்துவருக்கான அபயக் குரலை யாரும் கவனித்ததாகத் தெரியவில்லை.

 

இரயில் ஆனந்த் விஹார் நிலையத்திலிருந்து புறப்பட்டு அரை மணி நேரம் தான் ஆகியிருக்கலாம். அதற்குள் என்ன ஆயிற்று? யாருக்கு உடம்பு சரியில்லை என்ற கவலை எனக்குள். இளைஞரை, பயணப் பரிசோதகரிடம் பட்டியல் இருக்கும் அவரைக் கேளுங்கள் எனச் சொல்ல, அவரைத் தேடிக் கொண்டு போகும்போது தான் இங்கேயும் கேட்டேன். நானும் CPR [Cardiopulmonary resuscitation] எனக்குத் தெரிந்த வரை செய்து பார்த்துவிட்டேன். மருத்துவர் பார்த்தால் கொஞ்சம் நல்லது என்று சொல்லிக் கொண்டே பதட்டத்துடன் முன்னே செல்கிறார் – தொடர்ந்து “மருத்துவர் யாரும் இங்கே இருக்கிறீர்களா?” என்று குரல் கொடுத்தபடியே. பலரும் வேடிக்கை பார்த்தபடி இருக்கிறார்கள். துன்பமும், கஷ்டமும் நமக்கு வரும்வரை யாருக்குமே அதன் கடுமை புரிவதில்லை.

இரயில் Gகாஜியாபாத் தாண்டி இருந்தது. பயணச்சீட்டு பரிசோதகர் தனது பட்டியல் பார்த்து இரயிலில் எந்த மருத்துவரும் இல்லை என்றும் அடுத்த பெரிய இரயில் நிலையமான அலிகட்[ர்] நகருக்குத் தகவல் அனுப்பி விட்டதாகவும் சொல்கிறார் – அந்த நிலையம் வருவதற்கு இன்னும் ஒரு மணி நேரத்திற்கும் மேலாகலாம்! அங்கே இந்த வண்டிக்கு சாதாரணமாக நிறுத்தம் கிடையாது. நிலைய மருத்துவருக்கும் இரயில்வே காவல்துறைக்கும் தகவல் சொல்லி விட்டோம் என்று சொல்கிறார் பயணச்சீட்டு பரிசோதகர். உடம்பு முடியாத பயணி இருந்த இடத்தினைச் சுற்றி சிலர் நின்று கொண்டு பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பயணியுடன் வந்த ஒரு பெண்மணி அழுதபடியே யாருக்கோ அலைபேசியில் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கிறார் நிலைமையை. மொத்தம் நான்கு பேர் – உடல்நிலை சரியில்லாத பயணியும் சேர்த்து.

“அது போய் அரை மணி நேரமாச்சு… அடுத்து ஆக வேண்டிய காரியத்தைப் பாருங்க…” என்று சொல்லியபடி போகிறார் ஒருவர். ”ஆனந்த்விஹார் இரயில் நிலையத்திலேயே பார்த்தேன், அவருக்கு உடம்பு சரியில்லை. இப்படி உடம்பு சரியில்லாத நிலையில ஒருத்தரை இவ்வளவு தொலைவு இரயில் பயணம் அழைத்துச் செல்வது சரியில்லை! இதெல்லாம் இந்தக் காலத்து இளைஞர்களுக்கு எங்கே புரியுது!” இன்னுமொரு பெரியவர். ”கொஞ்சம் காத்து வரட்டும்பா, சுத்தி நின்னு கரைச்சல் கொடுக்காதீங்க!” என்று அதட்டுகிறார் ஒரு இளைஞர். ஆளாளுக்கு ஏதேதோ சொல்லிக் கொண்டு அலிகட் நிலையம் எப்போது வரும் என்று காத்திருக்கிறார்கள் அனைவருமே. இரயில் வேகமாகச் சென்று அலிகட் நிலையம் அடைந்து நிற்கிறது.

கதவு திறக்க, ஒருவர் – பார்த்தால் மருத்துவர் போலவே தெரியவில்லை – உள்ளே வருகிறார். அவருடைய உதவியாளர் கையில் பெட்டி, ஸ்டெத் சகிதம் பின்னால் வருகிறார். வந்து ஸ்டெத்தை எடுத்து மருத்துவர் கழுத்தில் மாட்டி, காதில் வைக்கிறார்! மருத்துவர் சோதித்துப் பார்த்து விட்டு உதட்டைப் பிதுக்கி “அவர் உயிர் பிரிந்து விட்டது… இவரோட வந்தவங்க யாரு, கீழே வாங்க சான்றிதழ் தருகிறேன்” என்று சொல்லி கீழே இறங்க, காவல் துறையினர் அங்கிருந்து மேலே வேலைகளைக் கவனிக்க விசாரணையை ஆரம்பிக்கிறார்கள். எங்கே இருந்து வருகிறார்கள், எங்கே போகப் போகிறார்கள் என்பதை எல்லாம் கேட்டு, அடுத்து என்ன செய்யப் போகிறீர்கள் எனக் கேட்க, உயிரற்ற உடலை அப்படியே இரயிலிலேயே தங்கள் ஊருக்கு எடுத்துச் செல்வதாகச் சொல்ல பிரச்சனை ஆரம்பிக்கிறது!

”என்னதான் குளிரூட்டப்பட்ட பெட்டி என்றாலும் உயிரற்ற உடலை, அதுவும் அவருக்கு உடல் நிலை சரியில்லாமல் மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பயனில்லாமல் வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போயிடுங்கன்னு சொன்னாங்களாம், அப்படி இருக்கப்போ, இரயிலில் எல்லாரும் இருக்க “பாடி” எடுத்துட்டுப் போகலாமா? இரயில் பெட்டியில பல முதியவர்கள் இருக்காங்க! செத்த உடலை வைத்துக் கொண்டு அவர்கள் பயணிக்க முடியுமா? எல்லாருக்கும் இன்ஃபெக்‌ஷன் ஆகிடும்… பாடியை இங்கேயே இறக்கிடுங்க” என்ற வாதங்களும், ”இந்த இராத்திரி பன்னிரெண்டு மணிக்கு தெரியாத ஊர்ல “பாடி”யை வச்சுக்கிட்டு அவங்க திண்டாடணுமா, உங்களுக்கு மனிதத் தன்மையே இல்லையா, நீங்க பாட்டுக்கு உங்க சீட்ல தூங்கிட்டு வாங்க, அது பாட்டுக்கு அது ஒரு ஓரத்துல இருக்கட்டும்!” என்று எதிர்வாதங்களும் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தன.

கீழே இறங்கி நடப்பவற்றைக் கவனித்தால், மருத்துவர் சான்றிதழ் தர, காவல் துறை அதிகாரிகள் இரு பக்க வாதங்களையும் கேட்ட பிறகு “அவங்க போக வேண்டிய ஊருக்கு, இரயில் போய் சேர கிட்டத்தட்ட பதினைஞ்சு மணி நேரம் ஆகும். அது வரை உயிரற்ற உடலை இப்படி இரயிலில் எடுத்துச் செல்வது பாதுகாப்பில்லாதது. அதற்கு சட்டதிட்டங்களும் கிடையாது! அதனால இங்கே இறக்கிடுங்க, கூட வந்தவங்களும் இறங்கிடுங்க! பாடி கொண்டு போக வண்டி ஏற்பாடு செய்துடலாம்” என்று சொல்லி, “யாருய்யா அங்க, ஸ்ட்ரெச்சர் எடுத்துட்டு வா, வண்டிக்கு லேட் ஆகுது பாரு!” என்று சொல்லி ஏற்பாடுகளைக் கவனிக்க ஆரம்பித்தார் – அங்கே ஒருவர் “Late” ஆகியிருக்க, பலருக்கு வண்டி லேட் ஆனது தான் பெரிதாகத் தெரிகிறது!

ஸ்ட்ரெச்சர் வெளியிலே இருக்க, உள்ளேயிருந்து உடலை எடுத்துக் கொண்டு வந்த விதம் பார்த்த போது மனது பதறியது! இரண்டு கைகளையும் ஒருவர் பிடித்துக்கொள்ள, கால்களை ஒருவர் பிடித்துக்கொள்ள அங்கேயும் இங்கேயும் இடித்தபடி தூக்கிக் கொண்டு வருகிறார்கள்! என்னதான் உயிரற்ற உடல் என்றாலும் இப்படியா? அவர் மேலே போர்த்தியிருந்த கம்பளியும், மெல்லிய படுக்கை விரிப்பும் பார்த்த ஒருவர், அதையெல்லாம் எடுத்துடுப்பா, ‘பாவம் அவன் சம்பளத்துல பிடிச்சுடுவாங்க’ என்று சொல்ல, கம்பளி மட்டும் மீண்டும் மடித்து உள்ளே வைக்கப்பட்டது! அன்றைக்கு இரவே வேறு ஒரு பயணிக்கு அந்தக் கம்பளி தரப்படலாம்! கார்ட் வாக்கி டாக்கி மூலம் ஓட்டுனருக்கு தகவல் தர வண்டி நகர ஆரம்பித்தது.

உடலைச் சுமந்து செல்ல வண்டி கிடைத்ததா, அந்த நள்ளிரவில் ஒரு தகப்பனை இழந்த ஒரு பெண்ணையும் வைத்துக் கொண்டு எவ்வளவு திண்டாடி இருப்பார்கள் அவர்கள், இங்கே உயிருக்கான விலையே இல்லையா? என்ற சிந்தனைகளோடு, அப்பெண்ணின் அழுகைக் குரலும் கேட்டபடியே இருக்க, உறக்கமற்ற ஒரு இரவாகவே கழிந்தது எனக்கு. இரயில் நிலையத்தில் இருந்த ஒரு இரயில்வே காவல்துறை ஊழியர் சொன்ன வார்த்தைகள் காதுக்குள் ரீங்கரித்துக் கொண்டே இருந்தது – “இங்கே மனிதம் மரணித்து விட்டது…”

நாளை மீண்டும் சந்திப்போம்… சிந்திப்போம்…

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி