என் சீட்டு கிடைக்கலையே அவனுக்கு…

அனைத்து பதிவுலக நண்பர்களுக்கும் இனிய காலை வணக்கம்.  இந்த நாளை, நல்லதொரு வாசகத்துடன் ஆரம்பிக்கலாமா?

மரணத்தைப் பற்றி கவலைப்படாதே… நீ இருக்கும் வரை அது வரப்போவதில்லை. அது வரும்போது நீ இருக்கப் போவதில்லை… பிறகு எதற்கு கவலை?

படம்: இணையத்திலிருந்து...

”என் சீட்டு அவன் கைக்கு ஆம்பட மாட்டேங்குதேடி… என் சீட்டு மட்டும் அவன் கைக்கு ஆம்பட மாட்டேங்குதேடி…” புலம்பிக் கொண்டிருந்தாள் சுப்பிப் பாட்டி! என்ன சீட்டு, யார் கைக்கு ஆம்படமாட்டேங்குது? அதாவது கிடைக்க மாட்டேங்குது அந்த சீட்டு?

சுப்பிப் பாட்டிக்கு வயது எண்பதுக்கு மேல்! நாள் முழுவதும் சமையல் வேலைக்கே நேரம் போதாது – சும்மாவா வீட்டில் இருக்கும் அத்தனை பேருக்கும் எந்த நேரம் என்ன வேண்டும் என்பது சுப்பிப் பாட்டிக்கு மட்டுமே தெரிந்த விஷயம் – அதுவும் யாருக்கு என்ன சுவை பிடிக்கும் என்பது வரை அவருக்கு அத்துப்படி! இப்போது மாதிரி இரண்டு மூன்று பேர் கொண்ட குடும்பம் அல்லவே! வீட்டில் எப்போதும் பத்துப் பதினைந்து பேருக்குச் சமைக்க வேண்டும் – அதைத் தவிர விருந்தாளிகள் இல்லாத நாளே இருக்காது! அதனால் கூடவே சமைத்து வைக்க வேண்டும். வருடம் முழுவதற்குமான அப்பளம் இட்டு வைக்க வேண்டும். அதுவும் ஆயிரக் கணக்கில் அப்பளம் இடுவார்கள்! அத்தனைக்கும் மாவு இடித்து, சலித்து என அது ஒரு பெரிய ப்ராசஸ். வருடாந்திரத்திற்குத் தேவையான வடாம், வத்தல், சாம்பார் பொடி என பலதும் செய்து வைக்க வேண்டும். கூடவே வயலிலிருந்து வரும் நெல், தானியங்கள் ஆகியவற்றையும் பாதுகாக்க வேண்டும்! எத்தனையோ வேலைகள்.

சுப்பிப் பாட்டி இல்லாவிட்டால் அந்த வீட்டில் இத்தனை வேலைகள் நடந்து விடாது என்று வீட்டில் உள்ள அனைவருக்குமே தெரியும். ஆனாலும், சுப்பிப் பாட்டியிடம் அவ்வப்போது சொல்லிக் காட்டாமல் இருந்ததில்லை – “உன்னை விட சின்னவங்க எல்லாரும் போய்ட்டாங்க… நீ மட்டும் இன்னும் முளைக்குச்சி அடிச்சு கட்டினமாதிரி இருக்க!” என்று பெற்ற மகளே கூட கேட்ட நாட்கள் உண்டு! அப்படியான நாட்களில்தான் சுப்பிப் பாட்டி “என் சீட்டு அவன் கைக்கு அம்படமாட்டேங்குதே… நான் என்ன பண்ணட்டும்! ஊர்ல இருக்கற பல இளவட்டங்களோட சீட்டு மட்டும் அவன் கண்ணுக்குப் பட்டு அவங்களை அழைச்சுக்கறானே! என் சீட்டு கிடைச்சா நானும் நிம்மதியா போய்ச் சேர்ந்துடுவேன்” என்று சொல்வது சுப்பிப்பாட்டிக்கு வழக்கம்.  வயது எண்பதுக்கு மேல் ஆனபோதும் தன்னால் முடிந்த வேலைகளைச் செய்து கொண்டிருப்பார். 

வீட்டு நபர்களுக்கு மட்டுமல்ல அந்த கிராமத்தில் இருக்கும் அனைவருக்குமே சுப்பிப் பாட்டி என்றால் ரொம்பவே பிடிக்கும். சும்மாவா? அவர்களது வயலில் வேலை செய்யும் குடியானவர்களிலிருந்து வீட்டுக்கு வரும் தபால் துறை ஊழியர் வரை எல்லோருக்குமே எதாவது உதவி செய்து கொண்டே இருப்பார். யாருக்குக் குழந்தை பிறந்தாலும் பிள்ளை பெற்றவளுக்கு மருந்து செய்து கொடுப்பது, குழந்தை வளர்ப்பில் சந்தேகங்களை நிவர்த்தி செய்வது என பலதும் செய்தவள் சுப்பிப்பாட்டி. கிராமத்தில் ஒருவர் விடாது அத்தனை பேருக்குமே நல்லது செய்பவள் என்பதால் தெரு வழியே யார் வந்தாலும் திண்ணையில் அமர்ந்து பாட்டியிடம் பேசாமல் போனதில்லை. வெளியூரிலிருந்து வரும் வியாபாரிகள் கூட பாட்டி வீட்டு திண்ணைக்குச் சென்றால் குடிக்க நீர் மோர் கிடைக்கும் என்ற எண்ணத்துடன் வந்து கொஞ்சம் ஆஸ்வாஸப்படுத்திக் கொண்டு ஊர்க் கதைகளைப் பேசி, நீர் மோர் குடித்து போவது வழக்கம்.  யாரையுமே வேற்று மனிதராக பார்க்காதவர் சுப்பிப் பாட்டி.

பேத்தி ஆந்திர மாநிலத்தில் இருந்த கணவன் வீட்டுக்குச் செல்ல வேண்டும், உள்ளூரில் இருக்கும் பேத்திக்கும் கொடுத்து விட வேண்டும் என 1500 அப்பளங்கள் இட்டு ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனியாக கட்டுக்கட்டாக கட்டி எடுத்து வைத்து இரவு படுத்த போது மணி 10க்கு மேல்! காலையில் ஏதோ ஒரு மாதிரி இருக்கிறது என தனது விதவைப் பெண்ணிடம் “கொஞ்சமா காப்பி கொண்டு வாடி செல்லம்… என்னவோ பண்றது” என்று கேட்க செல்லம்மா “காலைல வேலை சொல்ல ஆரம்பிச்சுட்டியா? என்னவோ! இன்னும் எத்தனை நாளைக்கு தான் உனக்கு வேலை செய்யணும்னு இருக்கோ?” என்று கேட்டபடியே சமையலறைக்குச் சென்றார். செல்லம்மா காஃபியுடன் வந்து “இந்தாம்மா காஃபி என்று நீட்ட, சுப்பிப் பாட்டி கையை நீட்டவே இல்லை! “அம்மா, அம்மா… காஃபி கேட்டியே இந்தா…” என்று மீண்டும் சொல்லியபடியே அம்மாவை செல்லம்மா தொட, தலை சாய்ந்தது…

அம்மா என்ற அலறலோடு அம்மாவை செல்லம்மாக் கட்டி கொள்ள, அவர் கையிலிருந்து காஃபி டம்ளர் எகிற கடைசியில் காஃபி கூடக் குடிக்க நேரம் கொடுக்கவில்லை சித்ரகுப்தன். சுப்பிப் பாட்டியின் சீட்டு அவன் கைக்கு ஆம்பட்டு விட்டது! சீட்டு கையில் கிடைத்த உடனேயே அழைத்துக் கொண்டான் போலும்..

நண்பர்களே, இந்த நாளின் பதிவு பற்றிய உங்கள் எண்ணங்களைப் பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன். விரைவில் வேறு ஒரு பதிவுடன் மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்...

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.