இறுதி இலை - முகநூல் இற்றை – முரளி

நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் ஆரம்பிக்கலாம்.

ஒன்றை பெற வேண்டும் என நினைத்துவிட்டால் இறுதி வரைக்கும் போராடு… விளைவுகளையோ, அதில் ஏற்படும் தோல்வி பற்றியோ கூட கவலைப்படாதே - விவேகானந்தர்

இன்றைக்கு எனது நண்பர் திரு முரளி அவர்கள் எழுதிய பதிவொன்று – உங்கள் வாசிப்பிற்கு.  இந்தப் பதிவு பற்றிய உங்கள் கருத்துகளை பின்னூட்டம் வழிச் சொன்னால் மகிழ்ச்சியடைவேன். கீழே அவரது முகநூல் இற்றை – வெங்கட் நாகராஜ், புது தில்லி.

****

இறுதி இ(ல்)லை:

செல்வி படுக்கையில் அயர்வுற்று வீழ்ந்து கிடக்கிறாள். மூச்சு உள்செல்லவும் வெளிவரவும் கடுமையாகப் போராடுகிறது. நுரையீரலில் யாரோ கோணிப்பையை வைத்துக் கட்டியதுபோல இறுக்கத்தைக் கொடுக்கிறது. Oxygen பற்றாக்குறையால் உடல் தன் வலுவை இழந்துள்ளது. Hallucination-ஆல் வாய் தானாக அரற்றிக்கொண்டிருக்கிறது. 26 வயதில் இந்த நிலை என்பது எவரையும் கலங்கவே வைக்கும். அருகில் நின்றுகொண்டு அவள் தோழி ராதா ஆறுதலாகக் கையைப் பற்றிக்கொண்டிருக்கிறாள்.

மூன்று மாதங்கள் முன்னால் வரை காலம் நன்றாகவே சென்றுகொண்டிருந்தது. குளிர்காலம் தன்னுடன் அழையா விருந்தாளியாக pneumonia வையும் கூடவே அழைத்து வந்து விடும். சில சமயங்களில் அது வயது வித்தியாசம் பார்ப்பதில்லை. இது அந்தப் பிரதேசத்தின் சாபக்கேடு. செல்வி ஒரு ஹாஸ்பிடலில் nurse ஆகவும்,ராதா advertisement artist ஆகவும் வேலை பார்த்து வாழ்க்கையைக் கடத்தி வருகின்றனர். இருவரும் அந்தக் காலனியில் ஒரு flat ல் வாடகைக்கு வசித்து வருகின்றனர்.

தினமும், ஒரு டாக்டர் வந்து மருத்துவம் பார்த்து விட்டு செல்வார். அன்றும் வந்திருந்தார். செல்வியை check செய்து விட்டு ராதாவைத் தனியாக அழைத்து செல்வி பிழைப்பதற்கான வாய்ப்பு மிகவும் குறைவு என்று (த)கவலை அளித்தார். மேலும் அவர், மருத்துவர்/மருந்து/நோயாளி ஆகிய மூவரும் கூட்டாக செயல் பட்டால்தான் result நன்றாக வரும் என்றும், இங்கே செல்வி ஏற்கனவே தன் நம்பிக்கையை இழந்து விட்டதால் பிழைப்பதற்கான வாய்ப்பு குறைந்து வருவதாகக் கூறினார். ராதாவிடம், செல்விக்கு அறிவுரை கூறுமாறும் அறிவுறுத்து விட்டுக் கிளம்பினார்.

ராதா செல்வியைச் சாய்வாகப் படுக்க வைத்து விட்டு மறுநாள் deliver செய்ய வேண்டிய ஒரு advertisement painting ஐ ஆரம்பித்தாள். பின்னால் இருந்து செல்வி முணுமுணுக்கும் மெல்லிய சத்தம் கேட்டது. அருகில் சென்று ராதா காது கொடுத்தாள். செல்வி பின்னோக்கிய counting செய்து கொண்டிருந்தாள். "என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாய்?" - ராதா புதிராக வினவினாள். செல்வி ஜன்னல் வழியாக வெற்றுப் பார்வை பார்த்து கொண்டே, "அங்கே மரத்தில் மீதம் உள்ள ஆலிலைகளை எண்ணிக்கொண்டிருக்கிறேன். கடைசி இலை வீழும்போது என் உயிரும் உதிர்ந்து விடும் என உலர்ந்து கூறினாள். அது ஒரு சிறு பட்ட ஆலமரம். அந்தக் காலனியின் compound wall ஐ ஒட்டிய மேலும் வளர்வதற்கு வழியற்ற சிறு மரம். "முட்டாள் தனமாகப் பேசாதே" என்று ராதா செல்வியைக் கடிந்து கொண்டு திரைச்சீலையை விருட்டென்று இழுத்து மூடுகிறாள். "நான் சென்று கண்ணன் சாரை அழைத்து வருகிறேன்" என்று கூறி வீட்டுக் கீழே செல்கிறாள்.

கண்ணன் என்பவர் வயது 60 ஐக் கடந்தவர். அந்தக் காலனியில் கீழ் flat ல் பல வருடங்களாகக் குடியிருப்பவர். ஓவியக்கலையில் பெரிய ஆளாக வேண்டும் என்ற ஆவலில் நகரம் நோக்கி வந்தவர். வாழ்க்கையில் பல values கொண்டவர் (சில ஓவியர்கள் போன்று கடவுளர்களைத் தாறுமாறாக வரைந்திருந்தாலாவது ஒரு சிலரின் ஆதரவு கிட்டி புகழ் பெற்றிருக்க முடியும்). ஆனால், அவர் values அதற்கு இடமளிக்கவில்லை. So, he is still a failed artist. கிடைத்த சொற்ப வாய்ப்புகளைப் பயன்படுத்திக்கொண்டும், சில advertisement-களுக்கு model ஆகப் pose கொடுத்துக்கொண்டும் ஜீவனம் செய்து வருகிறார். நான்கு வருடங்களாக இந்தத் தோழிகளைத் தன் பெண்கள் போல் பாவித்து வருகிறார். இப்பொழுது அவரை அழைத்து வருவதாகத்தான் கூறி விட்டு ராதா கீழே சென்றிருக்கிறாள்.

சிறிது நேரத்தில் ராதா, கண்ணன் அவர்களுடன் மேலே வருகிறாள். அவரிடத்தும் செல்வியின், இலை வீழ்வதுடன் தன் வாழ்க்கையும் முடிந்து விடும் என்ற, விபரீதமான கற்பனையைக் கூறி அவளுக்கு அறிவுறுத்துமாறு வேண்டுகிறாள். அவர், ஒரு தந்தையின் கண்டிப்புடன் செல்வியை அதட்டி விட்டு, காலை வந்து பார்ப்பதாகவும் அது வரை வேறு நினைவின்றி கண் மூடி உறங்குமாறும் அறிவுறுத்தி விட்டு சென்று விடுவிடுகிறார்.

அன்று இரவு கடும் மழை. "சார்ங்கமுதைத்த சரமழை" என்று ஆண்டாள் பாடியது போன்ற கல் துளைக்கும் மழை. போதாக்குறைக்கு காற்று வேறு சுழன்று சுழன்று அடித்தது. குளிரும் கரடி போல் இறுக்குகிறது. ராதாவிற்கு கவலை பீடித்தது. ஒற்றை ஆலிலை தன் பழுப்பு காம்பில் ஊசலாடிக்கொண்டிருந்தது. கண்ணன் சாரின் பேச்சைக்கேட்டு செல்வி கண்மூடிப் படுத்திருக்கிறாள். ஜன்னல் வழியாகப் பார்க்க வேண்டும் என்று அடம் பிடிக்கவில்லை.

காலை, கீழ்வானம் வெள்ளென்று வெளுத்தது. செல்வி ராதாவைப் பார்த்து ஜன்னலைத் திறக்குமாறு வேண்டுகிறாள். படபடக்கும் இதயத்தோடு ராதா ஜன்னலைத் திறக்கிறாள். என்ன ஆச்சர்யம்! கடைசி இலை கீழே விழாமல் இளந்தென்றலில் மெதுவாகத் திரும்பி அவளை நோக்கி சிரிக்கிறது. செல்வியின் முகம் தெளிவாகிறது. எழுந்து உட்கார்ந்து. ரதாவைப் பார்த்து "இட்லி தருகிறாயா?" என்கிறாள். ராதாவின் நுரையீரல் நன்றாக சுவாசிக்கத் தொடங்குகிறது. "கருவில் உருப்பெற்று அண்ட வெளியில் வீழ்ந்த உயிர்க்கு, வளி எப்போது வெளியேறும் என்று இறைவன் வைத்த சித்தம், இதை நினை மனமே நித்தம்" என்று முரளி சித்தர் கூறியது போல வாழ்க்கையின் எல்லை நம் கையில் இல்லை.

வழக்கம் போல் டாக்டர் அன்றும் வருகிறார், check செய்கிறார், வியக்கிறார். செல்வி கட்டாயம் பிழைத்த விடுவாள் என்கிறார். போகும் போக்கில் இன்னொரு விஷயமும் சொல்கிறார். கண்ணன் அவர்கள் Pneumonia வால் பாதிக்கப்பட்டு மருத்துத்துவமனையில் admit செய்யப்பட்டிருக்கிறார். அட்மிட் செய்யப்பட போது அவர் வீட்டில் நனைத்த உடையுடன் நடுங்கிக்கொண்டு helpless ஆக இருந்திருக்கிறார். அவர் வீட்டிலிருந்து compound wall வரை இழுத்துச் செல்லப்பட்ட ஏணியும், பச்சை மற்றும் மஞ்சள் paint அங்கே கண்டெடுக்கப்பட்டன.

Compound wall இல் கண்ணனின் தலை சிறந்த படைப்பு. ஆலிலையில் கண்ணன் வாழ்கிறார்!!!

பின்குறிப்பு: New ideas are old ideas that are forgotten & Creativity is all about hiding the original - இந்தப் பழமொழிகள் என்னை வெகுவாகக் கவர்ந்தவை. இதைத்தான் இந்திய சினிமாவில் கதாசிரியர்கள் பயன்படுத்துவார்கள். இதற்கு inspiration என்று English-ஐத் துணைக்கொண்டு விளக்கம் அளிப்பார்கள். நான் அவ்வாறு கதைக்க விரும்பவில்லை. இது ஒரு English short story யின் சுட்ட கதை. கண்டுபிடிப்பவர்களுக்கு 100 ரூபாய் money order செய்யப்படும்.

நட்புடன்,

முரளி

சென்னை