அலறும் அலைபேசி

அலைபேசி – அதனால் நமக்கு இருக்கும் வசதிகள் அதிகமா?, இல்லை தொந்தரவுகள் அதிகமா? அடுத்து வரும் ஏதாவது ஒரு பண்டிகை அன்று ஏதாவது ஒரு ஊடகத்தில் சாலமன் பாப்பையாவையோ, திண்டுக்கல் லியோனியையோ அல்லது பேராசிரியர் கு. ஞானசம்பந்தம் அவர்களையோ தலைவராக வைத்துக்கொண்டு பட்டிமன்றம் வைக்கலாம். அத்தனை விஷயங்கள் இருக்கிறது இந்த அலைபேசி பற்றி விவாதம் செய்ய.

நேற்று பேருந்தில் வந்து கொண்டிருக்கும்போது திடீரென ஒரு நவ நாகரீக மங்கை காதிலே அலைபேசியை வைத்துக்கொண்டு “மம்மீ, ப்ளீஸ், அவங்க கொண்டு வந்ததை வாங்கி வச்சிடுங்க, திருப்பி அனுப்பாதீங்க, நான் வந்து பேசறேன்” என்று பேருந்திலுள்ள அனைவருக்கும் கேட்கும் படி அலறிக் கொண்டு இருந்தார். மம்மீ என்ன சொன்னார்களோ தெரியவில்லை, மேலும் விவாதங்கள் தொடர்ந்தன, சக பயணிகள் கேட்கிறார்களே, பார்க்கிறார்களே என்ற எண்ணம் சுத்தமாக இல்லை அந்தப் பெண்ணிடம்.

ஒரு மணி நேர பேருந்து பயணம் முழுவதுமாக சத்தமாய் பேச்சு, பின் "ஓ"வென்று அழுகை என்றபடி ஏதோ ரேடியோவில் நாடகம் கேட்பது போல இருந்தது, இரண்டு வரிசை பின்னாலிருந்த எனக்கு. பேருந்திலிருந்த 50 ஜோடி காதுகளும் அந்தப் பெண்ணின் பேச்சையே கூர்ந்து கேட்டுக்கொண்டிருந்தது. பக்கத்து இருக்கைகளில் இருந்த சிலர் “எட்டி எட்டிப் பார்க்க மனம் இன்பம் கொண்டாடுதே” என்று எட்டிப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர்.

உங்கள் வீட்டு விஷயம்தானே! எதற்காக எல்லோருக்கும் கேட்கும்படி அலைபேசி மூலம் விவாதம் செய்ய வேண்டும்? எத்தனை பெரிய விஷயமாக இருந்தாலும், வீடு சென்று, வெளி உலகத்திற்குத் தெரியாமல் உங்களுக்குள் பேசித் தீர்த்துக் கொள்ளலாமே? எதற்கு பேருந்திலும், வெளியே வைத்தும் எல்லோரும் அதைப்பற்றிப் பேச [எனக்கு ஒரு பதிவு எழுத] வாய்ப்பைத் தரவேண்டும்?

நம்மை இழந்துவிடாத வரையில் அலைபேசி நமக்கு நல்லதொரு வரம்தான். பொது இடத்தில் இருக்கும்போது நம் சொந்த விஷயங்களைப் பேசுவதைத் தவிர்க்கலாம் அல்லவா?