சிபாய்…. [CHIBAI]

[மீண்டும் வகுப்பறையில் நான்….]

முதலிலேயே சொல்லிவிடுகிறேன், இது சிப்பாய்க் கலவரத்தைப் பற்றிய பதிவல்ல. சற்றேறக்குறைய 14 வருடங்களுக்குப்  பிறகு இப்போது  மீண்டும் வகுப்பறையில் நான். ஆம் திங்கள் கிழமையிலிருந்து [18.07.2011] தில்லி பழைய ஜவஹர்லால் நேரு பல்கலைக்கழக வளாகத்தில் அமைந்திருக்கும் ஒரு அரசு நிறுவனத்தில் இருமாத பயிற்சிக்கு அலுவலகத்திலிருந்து அனுப்பி இருக்கிறார்கள்.  இரு வார கால பயிற்சி தற்போது முடிந்திருக்கிறது.  இது வெற்றிகரமான மூன்றாவது வாரம். இன்னும் ஐந்து வாரம் இருக்கிறது.  ம்… 

கல்லூரி படிப்பு முடிந்து ஆறு வருடங்களுக்குப் பிறகு வகுப்பறையில் அமர்ந்து ஹிந்தி எழுத, படிக்கக் கற்றுக்கொண்டேன்.  பிறகு 14 வருடங்கள் இடைவெளி.  இப்போது மீண்டும் வகுப்பறையில்  அமர்ந்து பாடங்கள் படிப்பது சற்றே கடினமாகத்தான் இருக்கிறது. 

காலையில் மூன்று வகுப்புகளும், மதியத்தில் இரண்டு வகுப்புகளும், ஆக மொத்தம் ஐந்து வகுப்புகள் ஒரு நாளைக்கு.  காலை வகுப்புகளையாவது    சற்று கவனிக்க முடிகிறது. மதிய வகுப்புகளில் தூக்கம்னா அப்படி ஒரு தூக்கம் வருகிறது.  அதைத்  துரத்த அடிக்கடி கேள்விகள் கேட்டு எங்களை விழிப்புடன் வைத்திருக்கின்றனர் எங்களுக்கு பாடங்கள் எடுக்கும் ஆசிரியர்கள். அவர்களுக்குத் தெரியாமல் தூங்குவது எப்படி என்பதை யாராவது கற்றுத்தர இயலுமா?  :)

இந்த பயிற்சி வகுப்பில் என்னையும் சேர்த்து  மொத்தமே 11 பேர்கள் தான். மீதியிருக்கும் 10 பேர்களில் ஐந்து பேர் மிசோரம் மாநிலத்தவர்கள், ஒருவர் கேரளாவிலிருந்து வந்திருக்கிறார்.  மற்ற நான்கு பேரும் தில்லியிலேயே பணி புரிபவர்கள்.

கல்லூரி காலத்தில் கூட இத்தனை படித்திருப்போமா என்பது தெரியவில்லை.  தினமும் பாடங்கள், பிறகு Practical Examinations, Presentations, பரீட்சைகள் என நடக்கிறது.  என் பெண்ணை விட எனக்கு ஹோம் ஒர்க் அதிகம் இருப்பதால் சில சமயங்களில் அவள் என்னை கிண்டல் செய்யும் அளவிற்கும் கூட  சென்றிருக்கிறது.  புதிய விஷயங்களும் கற்றுக் கொண்டிருக்கிறோம். அது என்றுமே நல்ல விஷயம்தானே!

”அது சரி இந்த பதிவின் தலைப்பு ஏதோ புரியாத வார்த்தையாக இருக்கிறதே, அது ஏன்?” என்று இந்நேரம் உங்கள் மனதில் கேள்விகள் எழுந்திருக்குமே? 

இந்த வகுப்பிலும் எனக்கு ஒரு ஆதாயம் இருக்கிறது என்றால் அது மிகையாகாது.  அது என்ன என்று கேட்கிறீர்களா? நாங்கள் தினமும் மிசோ பாஷையிலிருந்து இரண்டு மூன்று  வார்த்தைகள் கற்றுக் கொள்கிறோம்.  இதுவரை பத்துப் பன்னிரெண்டு வார்த்தைகள் பேசக் கற்றுக் கொண்டு விட்டோம்.   அதில் ஒன்று தான் இந்த பதிவின் தலைப்பு [சிபாய்].  அதன் அர்த்தம் “வணக்கம்”

அடுத்த முறை நீங்கள் என்னை சந்திக்கும்போது நான் உங்களுடன் மிசோ பாஷையில் பேசினாலும் பேசக்கூடும். அது உங்களுக்குப்  புரிய வேண்டுமென்றால் நீங்களும் கற்றுக் கொள்ளுங்களேன்.  நான் வேண்டுமெனில் கற்றுத் தருகிறேன்.  அதற்கு நன்றி செலுத்த நீங்கள் சொல்ல வேண்டியது இது தான் – ”கலோ மே” [Kalaw Me].

மேலும் சில வார்த்தைகளை அவ்வப்போது சொல்கிறேன். 

மீண்டும் வேறு ஒரு பதிவில் சந்திக்கிறேன்.

நட்புடன்

வெங்கட்.

டிஸ்கி-1:  ஏற்கனவே என் வீட்டு அம்மணி பின்னாடி நின்னுக்கிட்டு  சொல்லிட்டு இருக்காங்க, “இதை வைச்சு ஒரு பதிவு தேத்திட்டீங்களா!” ம்…  


டிஸ்கி-2: அட, இது இந்த வருடத்தின் ஐம்பதாவது இடுகை....  :)