புதுதில்லி 2 திருச்சி

புதுதில்லியின் ஹஸ்ரத் நிஜாமுதீன் ரயில் நிலையத்திலிருந்து காலை 07.20 மணிக்குக் கிளம்பும் தமிழ்நாடு சம்பர்க்கிராந்தி வண்டி 06.50க்கே நடை மேடைக்குள் (platform) வந்தது.  மயிலாடுதுறையிலிருந்து அமர்நாத் சென்று திரும்பிக் கொண்டிருக்கும் கோஷ்டியால் S1 கோச் நிரம்பி வழிந்தது. மொத்தம் 40 பேர் கொண்ட குழுவில் ஆண்கள் மட்டுமே!

நிலையத்துக்கு வந்ததிலிருந்தே “அண்ணே, என் பேக் எங்கண்ணே?”, “வாளி எடுத்து வைச்சீங்களா?”, ”ட்ரையின்ல இட்லி சாம்பார் கிடைக்குமாண்ணே?” ”சீட்டுக்கட்டு எடுத்தீங்களா? சென்னை வரை பொழுது போகணுமில்ல!” என்ற பலவித  குரல்கள் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது. வெளியே இருக்கும் ரயில்வேயின் Comesum உணவகத்திலிருந்து ஆட்கள் வந்து “பூரி-மசாலா, இட்லி-வடை-சாம்பார்” என்று குரல் கொடுத்தார்களோ இல்லையோ, பலாப் பழத்தை மொய்க்கும் ஈக்கள் போல குரல் கொடுத்தவர்களை பயணிகள் கூட்டம் மொய்த்தது.

[பட உதவி: கூகிள்]

அமர்நாத் பயணத்தில் பனி லிங்கத்தினைக் கண்டு இவர்கள் பரவசம் அடைந்தார்களோ இல்லையோ, வட இந்தியாவில் இட்லி-வடை-சாம்பார் கிடைத்ததால் பெரும் பரவசமடைந்தனர்.  எல்லோரும் இட்லி-வடை உண்டு களித்திருக்க, சம்பர்க்கிராந்தி வடக்கிற்கும் தெற்குக்கும் சம்பந்தம் ஏற்படுத்த புறப்பட்டது.  அப்பொழுதிலிருந்தே மயிலாடுதுறை மக்களின் ஆட்டமும் தொடங்கியது – வேறென்ன, சீட்டாட்டம் தான்.  காசு வைத்து ஆடுவதால் சத்தமும் கோச்சினை வேகமாய் நிரப்பியது.

சிலர் சீட்டாடிக்கொண்டிருக்க, வேறு சிலரோ அமர்நாத் அனுபவத்தினை, “உள்ளே போனவுடனே, அட என்னப்பா, இதைப் பார்க்கவா, இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டோம்னு நினைச்சேன்.  மேலும் முன்னேறிப் பார்த்தபோது தான் கண்கொள்ளாக் காட்சி கண்டு பரவசம் அடைந்தேன்” எனப் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். 

அடுத்து ஆரம்பித்தது குளியல் படலம்.

“வாளி எடுத்து வைச்சீங்களா?” என்று வண்டியில் ஏறியவுடன் கேட்ட கேள்வியின் முக்கியத்துவம் இப்போதுதான் புரிபட்டது.  72 பேர் பயணம் செய்யும் ஒரு கோச்சில் 4 கழிப்பறைகள் – அதில் ஒன்று Western.  நான்கிலும் நான்கு பேர் குளித்தபடியே இருக்கிறார்கள் பயணம் முழுவதும்.  ஒரு நாளைக்கு எத்தனை முறை குளிப்பார்கள் அதுவும் பயணத்தின் போது?

இந்த வண்டி கடக்கும் மாநிலங்களில் ஓரிடத்தில் தான் நிற்கும். தில்லியில் கிளம்பினால் அடுத்து மதியம் 01.20- க்கு ஜான்சியில்தான். அங்கு மீண்டும் தண்ணீர் நிரப்புவார்கள்.  வண்டி ஜான்சி சென்று சேர்வதற்குள்ளாகவே கோச்சில் தண்ணீர் தட்டுப்பாடு.  இன்னும் பலர் குளிக்கக் காத்திருக்கிறார்கள். ஆங்காங்கே தண்ணீர் ஏற்றுவதும் இவர்கள் காலி செய்வதுமாக தொடர்ந்தது பயணம்.  மற்ற பயணிகளுக்குத் தொந்தரவு செய்கிறோமே என்ற எண்ணம் சிறிதளவுமில்லை.

[பட உதவி: கூகிள்]

இப்படிப்பட்ட நீண்ட பயணங்களில் குளிப்பதற்கு வசதி இருப்பதில்லை. எப்போது வீடு செல்வோம் என்ற எண்ணத்துடன் தான் வந்து கொண்டிருப்பார்கள் பயணிகள்.  மாறாக இவர்கள்  ஜாலியாக வந்து கொண்டிருந்தார்கள். பொதுவாகவே குறைவான லக்கேஜ், நிறைவான பயணம் என்றிருந்தால் சுகம் தான்.  இவர்களே 40 பேர். ஆனா கொண்டு வந்த லக்கேஜ் 150-க்கும் மேல்.  சென்னை எழும்பூர் நிலையத்தில் இவர்களது பொருட்களை இறக்கி வைத்தபோது ஏதோ Warehouse-ல் இருக்கும் உணர்வு.

தமிழகத்தில் ஏதோ பனிக்கட்டி மழை பொழிவது போல தடியான கம்பளிகள், குழந்தைகளுக்கு உல்லன் ஜாக்கெட்டுகள் என குளிர்கால உடைகளைத்தான் அதிகம் அள்ளிக்கொண்டு வந்திருந்தனர்.  ஒருவர் எல்லோருக்கும் ஒரு படி மேலாக, 6 பிளாஸ்டிக் சேர் வாங்கிக்கொண்டு வந்திருந்தார்.  தமிழகத்தில் பிளாஸ்டிக் சேர் கிடைப்பதில்லையோ?

பயணம் சுகமானதோர் ஒரு அனுபவமாக இருப்பது நம்முடன் பயணிக்கும் சக பயணிகளைப் பொறுத்திருக்கிறது.  எத்தனை நேரம்தான் புத்தகம் படிப்பது, சாப்பிடுவது.  நீண்ட பயண நேரத்தினைப் போக்க வேண்டாமா. அதுவும் தனியாகச் செல்லும்போது சக பயணிகளையும் அவர்கள் செய்யும் செயல்களையும் கவனிப்பது ஒரு இனிய பொழுதுபோக்கு.  இவர்களை நான் கவனித்து வெறுப்பானது தான் மிச்சம்.  

இன்னும் சில கேரக்டர்களைப் பற்றி பிறிதொரு பகிர்வில்... அங்கே உங்களைச் சந்திக்கும்வரை…

நட்புடன்

வெங்கட்.
புது தில்லி.