காதல்...

திடம்கொண்டு போராடும் சீனு “சும்மா கிடந்த சங்கை, ஊதிக்கெடுத்தான் ஆண்டி”ங்கற [அட சீனு உங்கள ஆண்டின்னு சொல்ல வரலை! :)] மாதிரி திடீர்னு காதல் கடிதம் எழுதும் போட்டி வைக்க, கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி வரை காதல் செய்ய வாய்ப்பே கிடைக்காத [அது ஒண்ணுதான் குறைச்சல்... அப்படின்னு ஒரு மைண்ட் வாய்ஸ் கேட்குது!] என்னையும் காதல் கடிதம் எழுதியே தீரணும்னு அன்புக் கட்டளை. ஆனா என்னிக்கு நாம சொல்பேச்சு கேட்டுருக்கோம்....  அதனால காதல் கடிதம் எழுதலை! போட்டியில் பங்கும் பெறலை!

ஆனாலும் காதல் பற்றிய எனது எண்ணங்களை ஒரு பதிவு எழுதி வெளியிடலாம்னு தோணியதால, இந்த பதிவு எழுதி வைச்சுட்டு போட்டிக்கான நாள் முடியற வரை காத்திருந்தேன். தோ முடிஞ்சுடுச்சு. யாருக்கு பரிசு தரப்போறாங்கன்னு இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல தெரிஞ்சுடும். அதுக்கு முன்னாடி காதல் பற்றிய எனது எண்ணங்கள் சில இங்கே.....

“அது என்னமோ தெரியலை....  என்ன மாயமோ தெரியலே...” அப்படின்னு குணா படத்துல கமல் சொன்ன மாதிரி நம்மளை பார்த்தா பொண்ணுங்களுக்கு ஒரு அண்ணா ஃபீலிங் தான் வருது போல. அதுனால கல்லூரி காலம் வரையில் நிறைய பொண்ணுங்க “அண்ணே”ன்னு செந்தில் கவுண்டமணியைக் கூப்பிடமாதிரி தான் கூப்பிட்டாங்க! எனக்கும், எந்தப் பொண்ணைப் பார்த்தும் காதல் உணர்வு வரலை! அதுக்கு அவங்களோட அழகோ, என்னுடைய பேரழகோ நிச்சயம் காரணம் இல்லை!

என்னைப் பொருத்தவரை காதல் என்கிற உணர்வுக்கு வெளி அழகு முக்கியமில்லை. மனசு சுத்தமா இருந்தா போதும். வெளியே காதல் எனப் பேசிக்கொண்டு மனது முழுக்க காமம் நிறைஞ்சுருந்தா நல்லாவா இருக்கும்..... நான் பார்த்த பல காதல்கள் இப்படி காமம் அதிகமாயிருந்த காதல் தான். அதுக்காக காதலிக்கும் அனைவருக்கும் இப்படித்தான் என நான் பொதுவாச் சொல்லலை.....

எட்டாவது வரை கோ-எட் பள்ளியில் படித்தாலும், ஒன்பதாம் வகுப்பிலிருந்து பன்னிரெண்டு வரை என்.எல்.சி. யோட ஆண்கள் மட்டுமே படித்த பள்ளி தான்.  கல்லூரியில் மீண்டும் வசந்தகாலம் – கோ.எட்.  அதுவும் பெண்கள் எண்ணிக்கை மிக மிக அதிகம் – எங்க க்ளாஸ்லேயே பசங்க 8 பேர் [முதல் வருஷம் 10 பேர்... பொண்ணுங்களைப் பார்த்து பயந்து போய் இரண்டு பேர் படிப்பை விட்டாங்கன்னு நினைக்காதீங்க..... சூழ்நிலை காரணங்களால் படிப்பை தொடரமுடியவில்லை] பொண்ணுங்க கிட்டத்தட்ட 40 பேர். ஆனாலும் யாரைப் பார்த்தும் எனக்குக் காதல் வரலை! எல்லாரோடையும் நல்லா பேசுவேனே தவிர காதலிக்கும் எண்ணமே எனக்கு வந்ததில்லை. கல்லூரியில் இருந்த பெண்களில் யாரும் என்னை காதலிச்சதா சொன்னதுமில்ல! இன்னிக்கு வரைக்கும் நல்ல நண்பர்களாகவே இருக்கோம்.....

அதே மாதிரி காதலிச்ச பொண்ணுங்களுக்காக காத்திருக்க கடலோ மணல் வெளியோ இல்லவே இல்லை நெய்வேலில! தில்லியிலும் இல்லை! இருந்திருந்தா ஒரு வேளை நான் இப்படி காதல் கவிதை எழுதியிருப்பேனோ என்னமோ!

உனக்கென்ன

சாமி பூதம் கோயில் குளம்

ஆயிரமாயிரம்....

ஜாலியாய் பொழுது போகும்....

வலப்பக்க கடல் மண்ணை

இடப்பக்கம் இறைத்திறைத்து

நகக் கணுக்கள் வலிக்கின்றன

அடியே நாளையேனும்

மறக்காமல் வா!

கல்லூரி காலத்தில் காதல் வலையில் விழுந்ததா நிறைய பேர் சொல்லுவாங்க....  என்னைக் கேட்டா, பாதி காதல், கூட இருக்கறவங்க ஏத்தி விடறது தான்....  ஒரு பொண்ணு சாதாரணமா பார்த்துட்டு போவும் – உடனே பசங்க “நாங்க எல்லாரும் நிக்கறோம். ஆனா உன்ன மட்டும் பார்த்து சிரிச்சுட்டு போறா. நிச்சயம் இது காதல் தான்” என உசுப்பேத்தி விட்டே காதலிச்ச பசங்க நிறைய! அந்த பொண்ணு இவனைப் பார்த்து “இப்படி லூசுப்பயபுள்ளயா இருக்கானேன்”னு நினைச்சு கூட சிரிச்சிருக்கலாம்!

இப்படித்தான் கல்லூரி சமயத்தில இப்படி ஒருத்தன உசுப்பேத்தி உசுப்பேத்தி, கல்லூரி காலம் முழுவதும் ஒரு பெண்ணைக் காதலிச்ச பையனை தெரியும். ஒர் நாள் கூட அந்த பொண்ணுகிட்ட காதலை சொல்லும் தைரியம் அவனுக்கு இல்லவும் இல்லை. கடமை உணர்வோட தினம் காலைல அவன் வீட்டுல இருந்து 10 கிலோமீட்டர் பயணித்து [நடுவில் தான் கல்லூரி] அந்த பொண்ணு வீட்டுக்கிட்ட ஒரு கடையில காத்திருந்து அந்த பெண் கிளம்பினவுடனே கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டு தொடர்வான்.  மாலையிலும் இதே மாதிரி அந்தப் பொண்ணு வீட்டு வரைக்கும் போய் விட்டுட்டு வேற பக்கமா திரும்புவான் அவன் வீட்டுக்கு.  இத்தனைக்கும் அந்தப் பொண்ணு அவன திரும்பிக் கூட பார்த்ததில்லை!

கல்லூரி காலமும் முடிந்து 20 வருஷத்துக்கு மேலே ஆயிடுச்சு. இரண்டு மூணு வருஷம் முன்னாடி அந்த நண்பனைப் பார்த்தபோது “மச்சி, அவ எப்படி இருக்காடா? எங்க இருக்காடா.... உனக்கு தெரியுமாடா? நான் அவளை இன்னும் காதலிக்கறேண்டா.....” ந்னு சொல்லிட்டு இருந்தான். அவளை நினைச்சு நினைச்சு நான் கல்யாணமே பண்ணிக்கலைன்னு வேற சொல்றான்...... அவன் வீட்டுல இருக்கற அக்கா தங்கைகளை கரையேத்த கஷ்டப்படும் நிலையிலும் இப்படி இருக்கற அவன என்னத்த சொல்றது.

கல்யாணம் ஆகும் வரை நான் காதலிக்காவிட்டாலும் என்னைச் சுற்றிலும் நிறைய காதல்.....  கல்யாணத்தில் முடிந்ததும், முடியாததும் என நிறைய அனுபவங்கள்...  அதுவும் தன்னந்தனியாய் தில்லி வந்த பிறகு பார்த்த கண்மூடித்தனமான காதல்கள் நிறைய. அதற்காக நடந்த அடிதடிகளும், சண்டைகளும், சமரச பேச்சு வார்த்தைகளும் என நிறைய இருக்கு.....

காதலிப்பதில் தவறில்லை. காதல் திருமணத்தில் முடிந்த பின் கடைசி வரை ஒருவொருக்கொருவர் காதலித்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். கல்யாணத்திற்குப் பிறகும் மனைவியைக் கணவனோ, கணவனை மனைவியோ காயப்படுத்தாது இருந்தாலே அது காதல் தானே....  நம்ம காதல் ஆரம்பிச்சதே கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் தான்! அட நான் என் மனைவியைத் தாங்க காதலிக்கிறேன்..... வேற ஏதாவது ஏடாகூடமா போட்டுக் கொடுத்துடாதீங்க! இந்த பதிவை அவங்களும் படிப்பாங்க! சரியா......

நிச்சயம் ஆனபிறகு கிட்டத்தட்ட இரண்டு மாசம் அவங்க கோவையிலும் நான் தில்லியிலும்! அப்ப கடிதங்கள் பரிமாற்றம் நடந்தாலும் அப்படி ஒண்ணும் காதல் ததும்பிய கடிதங்களா இல்லை! கடிதங்களை விட தொலைபேசியில் பேசியது தான் அதிகம்.....  பேசிட்டே இருப்போம்.....  திடீர்னு சொல்லுவாங்க..... “நாளைக்கு பேசலாங்க! பில் 100 ரூபாய் ஆயிடுச்சுங்க போதும்.....”  

என்ன நண்பர்களே இந்தப் பகிர்வினை படித்து ரசித்தீர்களா..... கருத்து சொல்ல விரும்புனா சொல்லுங்களேன்!

மீண்டும் சந்திப்போம்.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி. 

நன்றி: பகிர்வில் கொடுத்திருக்கும் படங்கள்/கவிதைகள் அனைத்தும் இணையத்திலிருந்து.... எழுதிய கவிஞர்களுக்கும் புகைப்படம் எடுத்த காமிரா கலைஞர்களுக்கும் எனது மனமார்ந்த நன்றி....."அடியே நாளையேனும் மறக்காமல் வா” கவிதை - நன்றி பாலகுமாரன்.....

பின்குறிப்பு: நேற்று வெளியிட்டு என்னை தொடர்பவர்களின் டாஷ்போர்டில் வராத பதிவு - என்ன இடம் இது என்ன இடம்.....   முடிந்தா பாருங்களேன்.....