இரவு நேரப் பேருந்து பயணம்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 2

பயணங்கள் செய்வது எனக்கு மிகவும் பிடித்த விஷயம் என்பது எனது பதிவுகளைப் படித்து வரும் உங்கள் அனைவருக்கும் தெரிந்தது. அதிலும் ரயில் பயணத்தினை விட பேருந்திலோ, வேறு வாகனத்திலோ நீண்ட நெடுஞ்சாலைகளிலும் கிராமத்து சாலைகளிலும் பயணிப்பது மிகவும் பிடித்தமான ஒன்று. எனது விருப்பத்திற்கு நேர் எதிர் விருப்பம் எனது மனைவிக்கும் மகளுக்கும் – அவர்களுக்கு ரயில் பயணம் தான் மிகவும் பிடித்தது – காரணம் எதுவாக இருந்தாலும்... :)

அதனால் பொதுவாக நான் தனியாகவோ, நண்பர்களோடோ பயணம் செல்வதென்றால் சாலைப் பயணத்தினைத் தான் தேர்ந்தெடுப்பேன். அதுவும் இரவு நேரப் பயணம் என்றால் மிகவும் பிடிக்கும்.  இரவில் நிசப்தமான சாலையில் அந்த நிசப்தத்தினைக் கிழித்தபடி செல்லும் சாலைப் பயணம் முழுவதும் நான் உறங்காது விழித்திருக்க முயற்சிப்பேன்.

எந்த ஒரு ஊரின் அழகையும் ரசிக்க வேண்டுமானால் அந்த ஊரை இரவில் பார்க்க வேண்டும். வண்ணமிகு விளக்குகள், சுற்றிலும் ஒரு அமைதி, மிகவும் குறைவான மனித நடமாட்டம் - உங்களையும் தெருவில் சுற்றித் திரியும் சில நாய்களையும் தவிர வேறு யாரும் உங்களை தொந்தரவு செய்ய மாட்டார்கள்.  பெரும்பாலும் ஊரின் பேருந்து நிலையம், ரயில் நிலையம், சினிமா அரங்குகள் தவிர மற்ற இடங்களெல்லாம் ஆழ்ந்த நித்திரையில் இருக்கும்.

அப்படி உறங்கும் ஊரில் பலமுறை தன்னந்தனியே நடந்து சென்று, நடைபாதைகளில் ஆங்காங்கே உறங்கிக்கொண்டிருக்கும் மனிதர்களை மிதித்து விடாது கடந்து சென்று, ”சண்டைக்கு வரவா, கடித்து விடவா” என மிரட்டும் பார்வை பார்க்கும் தெரு நாய்களை கடந்து மெதுவாக நடந்து சென்றதுண்டு. இது போன்ற இரவு பயணத்தில் தனிமையில் நடக்கும் நேரத்தில் கிடைக்கும் மகிழ்ச்சியை எழுத்தில் கொண்டு வருவது கடினம். நீங்களும் உணர்ந்து பார்க்க வேண்டும். அப்போது தான் உங்களுக்கும் அதன் தாக்கம் புரியும்.

இப்படி இரவிலே பேருந்தில் பயணம் செய்யும் ஆசை தொடர்ந்து கொண்டே இருப்பதால் தான் சபரிமலை செல்வதற்கும் திருச்சியிலிருந்து திருவனந்தபுரம் இரவு நேர பேருந்தில் முன்பதிவு செய்திருந்தேன். சென்ற பதிவில் சொன்னது போல ஒரு மணி நேரத்திற்குப் பிறகு திருச்சியின் மத்திய பேருந்து நிலையத்திலிருந்து பேருந்து கிளம்பிற்று.

திருச்சியிலிருந்து மதுரை வரை செல்லும் சாலையின் நடுவே அரளிப் பூச்செடிகள் பூத்துக் குலுங்க, வழியிலுள்ள விராலிமலை போன்ற இடங்களில் எங்கும் நிற்காது பேருந்து மிகவும் விரைவாகக் கடந்து சென்றது. பேருந்தில் ஜன்னல் ஓர சீட்டு தான் வேண்டுமென முன்பதிவு செய்திருந்ததால் முகத்தில் எதிர்காற்று அடிக்க, கைகளால் முடியைக் கோதியபடி விரைவாக நகர்ந்து செல்லும் இரவுக் காட்சிகளை ரசித்தபடியே அமர்ந்திருந்தேன்.

பேருந்தின் ஓட்டுனர் மிகவும் லாவகமாகவும், வேகமாகவும் பேருந்தினைச் செலுத்தினார்.  புதிய பேருந்து என்பதால் வண்டியும் அவரது எல்லாவித வித்தைகளையும் ரசித்து விரைவாகச் சென்றது. திருச்சியிலிருந்து மதுரை வரையான 135 கிலோ மீட்டரை இரண்டு மணி நேரத்தில் கடந்து தூங்கா நகரமான மதுரையின் “மாட்டுத்தாவணி” பேருந்து நிலையத்தினை வந்தடைந்தது.

பேருந்து நிலையத்தினுள் நுழையும் போதே ”மதுரை மல்லி, மதுரை மல்லி” எனப் பாசத்தோடு அழைக்கும் குரலும், சுடச் சுட வெந்து கொண்டிருக்கும் இட்லியின் ஆவியும் மனதுக்குள் ரம்மியமாக நுழைந்தது.  “வண்டி ஒரு பத்து நிமிஷம் நிக்கும் சார்” என்ற குரல் கேட்டு எழுந்த பலரும் இயற்கை உபாதைகளை முடித்துக் கொண்டு திரும்பினார்கள்.  எல்லா பேருந்து நிலையத்தினைப் போலவே மதுரையிலும் இதற்கான இடம் மகா மோசமாக இருந்தது நமது நாட்டின் சாபக்கேடு.....  அடிக்கும் நாற்றத்தில் மூச்சை சில நிமிடங்களுக்கு நிறுத்தி வைக்க வேண்டியிருந்தது.

அந்த இரவு நேரத்திலும், சில தைரியசாலி பெண்கள் தனியே பேருந்து நிலையத்தில் தங்களது ஊருக்குச் செல்லும் பேருந்திற்காகக் காத்திருக்க, பல ஆண்களின் கண்கள் அவர்களை ஊடுருவிக் கொண்டிருந்தது. பெண்கள் தனியாக செல்லவேண்டிய நிர்ப்பந்தங்கள் இருந்தாலும் அதை தவிர்க்க நினைக்காது தைரியமாக வருவது சந்தோஷமான விஷயம் என்றாலும் அதில் இருக்கும் ஆபத்துகளை நினைத்தால் தான் மனதிற்குள் ஒரு பயம் வந்து போகிறது.

இப்படி மதுரையின் காட்சிகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது காலியாக இருந்த எனது பக்கத்து இருக்கையில் ஒரு பெரியவர் வந்து உட்கார்ந்தார். அவரைப் பற்றி ஓரிரு வார்த்தைகள் சொல்லிப் போவது அவ்வளவு நன்றாக இருக்காது. அதனால் அவர் பற்றி அடுத்த பகிர்வில் விரிவாகப் பார்க்கலாம்!

மீண்டும் அடுத்த பகுதியில் சந்திக்கும் வரை......

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.