ஏற்றி விடப்பா... தூக்கி விடப்பா.....

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 6]

முந்தைய பகுதிகள் படிக்க, சுட்டிகள் கீழே:

துள்ளி ஓடும் பம்பை…..

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 5]

சபரியை நோக்கி.....

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 4]

இரவில் ஒரு இலக்கண வகுப்பு

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 3]

இரவு நேரப் பேருந்து பயணம்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 2]

SETC பேருந்தும் சில கசப்பான அனுபவங்களும்

[கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை – பகுதி 1]

பம்பையில் தண்ணீர் ஆக்ரோஷமாக ஓடிக்கொண்டு எங்களை வரவேற்றது. மாலை நேரமாக இருந்தாலும், பயணத்தின் அலுப்பு தீரவும், சபரிமலை ஏற்றத்திற்கு முன் அங்கே நீராடுவது வழக்கம் என்பதாலும் அங்கே நீராடினோம்.

அலுப்பு தீர நீராடிவிட்டு மலையேற்றத்திற்கு தயாரானோம். நான் தயார் ஆகும் வரை நீங்களும் உங்களது வேலைகளை முடித்து வாருங்களேன்…..

உங்கள் நினைவுக்காக: [என் நினைவுக்காகவும் தான்!] – ‘கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை’ பயணத் தொடரின் முந்தைய பகுதியை இப்படித்தான் முடித்திருந்தேன்.

நீங்களும் அடுத்த பகுதியைப் படிக்க தயாராக வந்திருப்பீர்கள் என நினைக்கிறேன். நீர்நிலைகளில் நீராடுவதில் இருக்கும் சுகம் நமது வீடுகளில் பைப் அடியில் பக்கெட் வைத்து சிறிய குவளைகளில் மொண்டு குளிப்பதில் இருப்பதில்லை. பம்பையில் தண்ணீர் நிறையவே ஓடுவதால் அங்கே குளிப்பதில் இருந்த ஆனந்தம் என்னையும் நண்பரின் நண்பரையும் பம்பையிலிருந்து வெளியே வர விடவில்லை. தொடர்ந்து நீராடிக்கொண்டிருக்க நினைத்தாலும் இரவுக்குள் மலையேறிவிட்டால் இரவிலேயே சபரிமலை ஐயப்பனை தரிசித்து விடலாம் என்பதால் மனதில் இஷ்டமில்லாது பம்பையிலிருந்து வெளியெறினேன்....

 பட உதவி: கூகிள்.....

 

மலையேறும்போது சற்றே வியர்க்கும் என்பதால், மேல் சட்டையில்லாது ஏறுவோம் என நண்பர் சொல்ல, மூவரும், ஒற்றை வேட்டியும் மேல் துண்டுமாக ஒரு சிறிய பையில் மாற்றுத் துணியும் எப்போதும் கூடவே இருக்கும் கேமரா பையோடும் [அதில்லாது பயணங்கள் போவதில்லை!] கிளம்பினோம்.  பம்பைக் கரையோரம் நடந்து சென்றால் சில மீட்டர் தொலைவு சென்றாலே படிக்கட்டுகள்....  மலையடிவாரத்தில் இருக்கும் பிள்ளையார் கோவில் வந்துவிடும்.

பிள்ளையார் கோவில் வாசலில் மலையேற்றம் நல்ல படியாக நடக்க வேண்டும் என்பதற்காக ஆனைமுகனை வேண்டிக்கொண்டு சூரைத் தேங்காய் உடைக்கிறார்கள். நம் ஊர் கோவில் போல சிறு தொட்டிகள் கிடையாது. பெரிய பள்ளம். சுவர் முழுக்க பாறைகள். பாறைகளில் தேங்காயை அடித்து உடைத்து விட்டு, சிலர் அங்கேயே மாலை போட்டுக் கொள்கிறார்கள். நாற்பத்தி எட்டு நாள் கடுமையான விரதம் இருப்பது என்பதெல்லாம் இப்போதைய கால கட்டத்தில் நிறைய பேரால் முடிவதில்லை என்பதால் மாற்றிக் கொண்டு விடுகிறார்கள்.

அங்கே மாலை போட்டுக்கொண்டு இருமுடி கட்டிக்கொண்டு மலையேற்றம் தொடங்குகிறார்கள். நானும் நண்பர்களும் விரதமோ, இருமுடியோ கட்டிக் கொள்ளாததால் சாதாரணமாக தரிசனம் மட்டுமே செய்ய நினைத்திருந்ததால் ஆனைமுகனையும் மற்ற சன்னதிகளில் இருந்த ஹனுமனையும் மற்ற தெய்வங்களையும் தரிசித்துக் கொண்டு மலையேறத் துவங்கினோம்.  பொதுவாக சபரிமலையில் இருக்கும் பதினெட்டு படிகள் வழியாக சபரிமலை ஐயப்பனை தரிசிக்க செல்ல இருமுடி கட்டிக்கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்பது விதி. அப்படி இருமுடி கட்டிக்கொண்டு செல்லாதவர்கள் பதினெட்டு படிகள் ஏறிச் செல்ல முடியாது. வேறு வழியாக கோவிலுக்குச் செல்ல முடியும்.

நாங்கள் சென்றது மகர ஜோதி சமயத்தில் இல்லாது, பொதுவாக மாதப் பிறப்பு சமயத்தில் என்பதால் அவ்வளவு மக்கள் கூட்டம் இல்லை. இருந்தாலும் கும்பல் விரும்பாத பலர் இது போல ஒவ்வொரு மாதத்தின் ஆரம்பத்தில்  முதல் ஐந்து நாட்கள் திறக்கும் சமயத்தில் விரதம் இருந்து சபரிமலைக்கு வருகிறார்கள். சிலர் குழுவாக வருகிறார்கள் – அவர்கள் எல்லோரும் குழுவாகவே மலையேறுகிறார்கள். அப்படிச் செல்பவர்கள் பாடல்கள் பாடிக்கொண்டும் சபரிகிரிவாசனின் பெயரைச் சொல்லியபடியே வருகிறார்கள்.

பொதுவாகவே ஆந்திர மாநிலத்தினைச் சேர்ந்தவர்களும், தமிழகத்தினைச் சேர்ந்தவர்களும் தான் அதிகம் இங்கே செல்கிறார்கள். இக்கோவிலுக்குச் செல்லும் மலையாளிகளின் எண்ணிக்கை அத்தனை அதிகமில்லை என நண்பர் சொல்லிக் கொண்டு வந்தார். இப்போதெல்லாம் சில வட இந்தியர்களையும் பார்க்க முடிகிறது எனச் சொல்லிக் கொண்டு வரும்போதே கோவிலில் தரிசனம் முடித்து சில வட இந்தியர்கள் சபரியின் நாமத்தினைச் சொல்லி மலையேறும் பக்தர்களுக்கு ஊக்கம் அளித்தபடியே இறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

பொதுவாக எருமேலி வழியாகச் செல்லும் பாதை மிகவும் கடினமானது என்று சொல்கிறார்கள். பம்பை வரை வாகனத்தில் வந்து அங்கிருந்து மலையேற்றம் தொடங்கினாலும் சற்றுக் கடினமானதாகத் தான் இருக்கிறது என்று சொல்ல வேண்டும். வட இந்தியாவில் உள்ள மலைகளில் – ஜம்மு மாநிலத்தின் வைஷ்ணவ தேவி கோவிலுக்கும், கேதார்நாத் கோவிலுக்கும் நடந்து பழக்கம் இருந்ததால் இந்த மலையேற்றம் எனக்குக் கடினமாகத் தெரியவில்லை.

கர்நாடகத்திலிருந்து வந்திருந்த ஒரு கோஷ்டி எங்கள் முன்னே சென்று கொண்டிருந்தார்கள் – சிலர் தமிழர்கள் – ஆனாலும் கன்னடத்திலோ அல்லது ஹிந்தியிலோ தான் பேசிக்கொண்டு சென்றார்கள். குழுவிலேயே கொஞ்சம் பெருத்த சரீரம் இருந்த ஒரு நபர் தான் சபரிகிரிவாசனின் நாமத்தினைச் சொன்னபடியே வந்து கொண்டிருந்தார் – “ஏற்றிவிடப்பா, தூக்கி விடப்பா”  “கல்லும் முள்ளும் காலுக்கு மெத்தை” என்று எல்லோருமாகச் சொல்லிக்கொண்டே மலையேற்றம் நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

தொடர்ந்து மலையேறிக் கொண்டிருக்கிறோம் நாங்கள் – அட உங்களுக்கும் என்னுடன் மலை ஏறி வந்ததில் கொஞ்சமாகக் கால் வலிக்க ஆரம்பித்து இருக்குமே....  அதனால் கொஞ்சம் ஓய்வு எடுத்துக் கொள்வோமா? வழியில் ஒரு இடத்தில் சுடுவெள்ளம் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இங்கேயே நின்று நானும் கொஞ்சம் சுடுவெள்ளம் குடித்து விட்டு மலையேற்றத்தினைத் தொடங்குகிறேன். நீங்களும் ஓய்வெடுத்துக் கொள்ளுங்களேன்!

மீண்டும் அடுத்த பதிவில் சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.