பஞ்சவர்ணத்தின் பட்டுப்புடவை

தில்லி வந்த புதிது....  அப்போது தான் தமிழகத்திலிருந்து வந்திருந்ததால் ஹிந்தி சுத்தமாக தெரியாது! ஆங்கிலமும் ஏதோ கொஞ்சம் பேசத் தெரியும். அவ்வளவு தான். கண்ணைக் கட்டி காட்டில் விட்டது போல இருக்கும். அலுவலகத்திலிருந்து வீடு வந்தால் படிக்க கிடைப்பது அறை நண்பர் வாங்கும் சில புத்தகங்களும் ஆங்கில நாளிதழும் தான். அப்படி புத்தகங்களில் வந்த கவிதைகளையும், ஆங்கில நாளிதழில் வரும் அரசியல் கார்ட்டூன்களையும் வெட்டி வைப்பது ஒரு பழக்கமாக, பொழுதுபோக்காக இருந்தது.

இந்த பழக்கம் தில்லி வந்து ஏழெட்டு வருடம் வரை தொடர்ந்திருக்கிறது! அப்படி வெட்டி வைத்த எல்லா காகிதங்களையும் ஒரு கோப்பில் சேமித்து வைத்திருந்தேன்.  நேற்று எதையோ தேட எனது புத்தக அல்மாரியைத் துழாவும் போது அப்படி சேமித்த ஒரு கோப்பு கையில் கிடைத்தது.  அதில் இருந்த படங்களையும், சில ஆங்கில கட்டுரைகளையும் படிக்கும்போது ஒருவித மகிழ்ச்சி மனதில்.  அப்படியே மனது பின்னோக்கிச் சென்று அந்த நினைவுகளை அசை போட்டது! நேரமும் மனதும் ஒத்துழைத்தால் அக்கோப்பில் இருந்து சிலவற்றை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

தேவகவுடா – நரசிம்ம ராவ் ஆகியோர் பிரதமராக இருந்த சமயத்தில் எடுத்த படங்கள் இப்போது பார்த்தாலும் சிரிப்பு தான்! அவற்றை ஸ்கேன் செய்து போடுகிறேன்! இப்போதைக்கு அப்போது ரசித்த, இப்போது படித்த ஒரு கவிதை இங்கே!

என்னைய கேட்டா பஞ்சவர்ணம்தான்

எங்க ஊர்லயே அழகான பொண்ணு

அவ உதடு ரோஜா வர்ணம்

தோலு மஞ்சவர்ணம்

முடி கருப்புவர்ணம்

பல்லு வெள்ளவர்ணம்

காதுமடல் சிவப்புவர்ணம்

பாத்துப்பாத்துதான் பஞ்சவர்ணத்துக்கு

பேரு வச்சாங்களோன்னு நினைப்பேன்.

ஒத்தைக்கையில குச்சிமிட்டாய் வச்சுக்கிட்டு

இன்னோரு கையில பஞ்சவர்ணத்தோட

கையப்புடிச்சுகிட்டு நடக்கறதுன்னா

அடியாத்தி.....  ஒரே சந்தோசந்தா

ஒரு நாள் பஞ்சுவுக்கு

கல்யாணம்னு சொன்னாங்க

அன்னைக்கு பார்க்கணுமே பஞ்சுவ

என்னா அழகு பட்டுப்புடவையில

நாந்தான் தோழிப்பொண்ணு மாதிரி

அவகூடவே இருந்தேன்

அடுத்தமுற ஊருக்கு போனப்ப

பஞ்சவர்ணம் வெள்ளப்புடவ கட்டிகிட்டு

மூளியா இருந்துச்சு. நல்லால்ல

ஏன்னு கேட்டேன்

’அவிக பண்ணாடி சாமிகிட்ட

போயிட்டாங்க’ன்னு அழுதுச்சு

அவிக பண்ணாடி சாமிகிட்ட

பட்டுபுடவ எடுத்துகிட்டா போகணும்

எனக்குந்தா அழுகாச்சி வந்துச்சு

அந்த சாமிய நீங்க பார்த்தா

பஞ்சவர்ணத்தோட பட்டுசேலைய

வாங்கித்தாங்களேன்......

-          க. பிரேமலதா, விளாங்குறிச்சி.....

இப்போது படித்தாலும் மனதைத் தொடும் கவிதை.  இப்போதைய பெண்கள் கணவனை இழந்தால் இப்படி வெள்ளைப் புடவை கட்டி மூலையில் உட்கார்ந்து கொள்வதில்லை என்றாலும், சில கிராமங்களில் இன்னும் இக் கொடுமைகள் நடந்தபடியே இருக்கிறது என்பது நினைவுக்கு வந்து உறுத்துகிறது.....

மீண்டும் வேறொரு பகிர்வில் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.