வெட்கம் கொண்ட மான்களும் வெட்கமில்லாத மனிதர்களும்......

தலைநகரிலிருந்து..... பகுதி-26

இந்த ஞாயிறன்று தலைநகரை வாட்டிக் கொண்டிருந்த கடும் குளிர் கொஞ்சம் கருணை காட்டியது. சூரியன் கொஞ்சம் கண் திறக்கவே தில்லி வாழ் மக்களில் பலர் புகுந்து கொண்டிருந்த ரஜாயிலிருந்து வெளியே வந்து கொஞ்சம் சூரிய ஒளி உடம்பில் பட தில்லி நகரத்தின் சாலைகளுக்கு வந்தனர்.  வெள்ளிக்கிழமை மாலை அலுவலகத்திலிருந்து வீடு வந்த பின் வெளியே இறங்காத நானும் ஞாயிறன்று மதியம் கையில் காமெராவுடன் வெளியே வந்தேன்.

தில்லியின் ராஜபாட்டையின் இரு புறங்களிலும், குறிப்பாக மத்திய அரசு அலுவலகங்கள் இருக்கும் விஜய் சௌக் பகுதியில் இந்த மாதங்களில் நிறைய பூக்கள் பூத்துக் குலுங்கும் செடிகளை வைத்திருப்பார்கள்.  அவற்றில் பல வண்ணங்களில் பூக்கள் இருக்க, அவற்றை புகைப்படம் எடுக்கும் நோக்கத்துடன் சென்றேன்.  என்னை ஏமாற்றாது, நிறைய வண்ணங்களில் பூக்கள் இருக்க, அவற்றை என் காமெராவிற்குள் சிறைபிடித்தேன்.

ஞாயிறன்று வெளியிட்ட ‘ஜனவரி மலர்களே ஜனவரி மலர்களே’ பதிவில் வெளியிட்ட படங்கள் இங்கே எடுத்தவை தான். பார்க்காவிடில் பார்த்து விடுங்களேன்!

அங்கிருந்து அப்படியே தீன் மூர்த்தி பவன் எனப்படும் ஜவஹர்லால் நேருவின் நினைவிடம் சென்றேன். காரணம் அங்கே நிறைய ரோஜாக்கள் வைத்திருப்பார்கள்.   அவற்றையும் புகைப்படம் எடுத்துக் கொண்டு அங்கே இருந்த உணவகத்தில் ”ராஜ்மா சாவல்” சாப்பிட்டு பார்த்தேன். முப்பது ரூபாய்க்கு பரவாயில்லை ரகம். அங்கிருந்து வீடு திரும்பலாமா இல்லை வேறு என்ன செய்யலாம் என யோசித்து, பத்மநாபன் அண்ணாச்சியின் இல்லத்திற்குச் சென்றேன்.

அவர் வீட்டில் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது அவர் “நீங்க Deer Park போயிருக்கீங்களா? நான் போனதில்லை.” என்று கேட்க, நானும் செல்லாத காரணத்தால் இரண்டு பேரும் அதை நோக்கி பயணித்தோம். பேருந்தில் செல்லும்போது IIT Gate அருகில் இறங்கி பூங்கா நோக்கி நடந்தால் நாங்கள் இறங்கிய இடத்திலிருந்தது “ROSE GARDEN”! மானோ பூவோ எதை பார்த்தால் என்ன, நேரம் போனால் சரி என உள்ளே நுழைந்தோம்.

பெயர் தான் ROSE GARDEN, ஆனால் அதுவோ அடர்ந்த காடு போல இருந்தது அந்த இடம். காட்டுக்கு நடுவே செல்லும் ஒற்றையடி பாதை போல, இங்கே மூன்று நான்கு அடி பாதை – மனிதர்கள் நடக்கவும், jogging செய்யவும் அமைத்திருந்தார்கள்.  அதன் வழியே செல்லும்போது இரு புறத்திலும் மரங்கள், மரங்கள் பலவிதமான மரங்கள். நிறைய பெண் மயில்களையும் ஒரு சில ஆண் மயில்களையும் பார்க்க முடிந்தது. ஒரு ஆண் மயில் அழகாய் நின்று போஸ் கொடுக்க, சரி அதை புகைப்படம் எடுக்கலாம் என காமெராவினை வெளியே எடுப்பதற்குள் அங்கே பக்கத்தில் இருந்த மரத்தின் அருகிலிருந்து சத்தம் வர காட்டுக்குள் ஓடி விட்டது!

“என்ன சத்தம் வந்தது?” எனக் கேட்பவர்களுக்கு – முத்தத்தின் சத்தம் தான்! மரத்தின் கீழே ஒரு ஜோடி – சுற்றுச்சூழலில் என்ன நடக்கிறது, யார் வருகிறார்கள் என்பது பற்றி கவலை கொள்ளாது முத்தங்களை பரிமாறிக் கொண்டிருந்தார்கள். சரி அவர்களது தேடல்களை நடத்தட்டும் என நகர்ந்தால் பூங்காவில் இருக்கும் பட்சிகளின் ஒலிகளை விட இங்கே மரத்துக்கு மரம் இருக்கும் ஜோடிகளின் சில்மிஷ சத்தமும் முத்த சத்தமும் தான் அதிகம் கேட்கிறது. 

குளிர் காலம் என்பதால் இங்கே மாலை வேளையிலேயே இருட்டி விடுகிறது.  வீட்டுக்குப் போகத் தோன்றாமல் இங்கே ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டும் முத்தப் பரிமாற்றம் செய்து கொண்டும் பல்வேறு விதமான பரவச நிலையில் இருந்த ஜோடிகள் எண்ணிலடங்கா. ரோஜாவையும் காணவில்லை, மானையும் காணவில்லை, சீக்கிரம் வீட்டுக்குப் போகலாம் என்ற எண்ணத்தில் இந்த பூங்காவினை விட்டு வேறு வழியில் வெளியே வந்தோம். வரும் வழியில் பார்த்த காட்சிகள் – ஜோடிகள் தான் இவை. அப்படி வரும்போது சில ஆண்கள் குடித்து விட்டு உள்ளே வந்தனர். 

இது போல குடித்துவிட்டு வரும் ஆண்கள், நன்கு இருட்டியபிறகும், பூங்காவின் உள்ளே இருக்கும் பரவச நிலையில் இருக்கும் ஜோடிகளை வம்புக்கிழுத்து சில பல தகறாறுகள் அவ்வப்போது நடப்பதுண்டு என்பதை பூங்காவின் அருகில் வசிக்கும் அலுவலக நண்பர் ஒருவர் அடுத்த நாள் என்னிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.  சமீபத்தில் தனது காதலனுடன் இப்படி வந்த ஒரு பெண் மானபங்கம் செய்யப்பட்ட விஷயமும் நாளிதழில் வந்ததே பார்க்கவில்லையா என்கிறார்! என்னவோ போங்கப்பா, என்று வெளியே வந்தால், எதிரே “DEER PARK” – நான் இங்கே இருக்கேன், நீங்க வேற என்னத்தையோ பார்த்துட்டு வரீங்களே என எங்களைப் பார்த்து பல்லை இளித்தது.

சரி மான்களையும் பார்த்து விடலாம் என உள்ளே நுழைந்தால் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட மான்கள் – புள்ளி மான்கள் அங்கே இருக்க, காமிராவினை தைரியமாக வெளியே எடுத்து புகைப்படங்கள் எடுக்க ஆரம்பித்தேன். ஒரு ஆண் மானும் பெண் மானும் மூக்கோடு மூக்கை உரசிக் கொண்டிருக்க, அதைப் புகைப்படமாக்க நினைத்தபோது எங்களைப் பார்த்து விட்ட அந்த மான்கள் வெட்கப்பட்டுக் கொண்டு தனித்தனியே வேறு பாதைகளில் சென்றன! மான் கூட்டங்களை புகைப்படம் எடுத்தபடி நின்று கொண்டிருந்தபோது சிலர் அவற்றிற்கு உணவு கொடுத்தார்கள்!

பட்டாணியின் தோல், பழங்களின் தோல்கள் என சிலர் கம்பித்தடுப்புக்கு அப்பால் போட, ஒரு பெரியவர் பாலிதீன் பையை சேர்த்து உள்ளே போட்டார்.  உணவினை இப்படி பாலீதின் பையில் போட்டால் அந்த மான் எப்படி சாப்பிடும்? அதையும் சேர்த்து சாப்பிட்டு உடல்நலம் கெட்டுப் போகுமே என்ற எண்ணம் கூட இல்லை அந்த பெரியவருக்கு!

 கஷ்டப்பட்டு ப்ளாஸ்டிக் தின்கின்ற மான்....

இப்படியாக மான்களைப் பார்க்கச் சென்று எதை எதையோ பார்த்த அனுபவங்களும் கிடைத்தன அந்த ஞாயிறில். தில்லியில் இது போன்ற பல பூங்காக்களில், நகரின் மையப்பகுதியில் இருக்கும் கன்னாட் ப்ளேஸில் இருக்கும் செண்ட்ரல் பார்க் உட்பட, நடக்கும் நிகழ்வுகளைப் பார்க்கும்போது இது இந்தியா தானா, இல்லை வேறு ஏதோ வெளிநாடா என்று தோன்றுகிறது. பொது இடத்தில் முத்தம் கொடுக்கும் அளவிற்கு இந்தியா முன்னேறிவிட்டதா என்ற எண்ணமும் தோன்றியது. 

இதன் தொடர்புடைய இன்னுமொரு பதிவு இரண்டொரு நாட்களில் வெளியாகும். அதுவும் நான் இதுவரை, இந்த இருபத்தி மூன்று வருடங்களில் பார்த்திராத தில்லி பற்றிய பகிர்வு தான்.  தில்லி நகர் பற்றிய கண்ணோட்டத்தினை மாற்றிக் கொள்ள வைத்துவிட்ட விஷயம் பற்றிய பதிவு அது. விரைவில் வெளியிடுகிறேன்!

மீண்டும் வேறொரு பகிர்வில் சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.