மதுரைத்தமிழனும் பூரிக்கட்டையும்....

நேற்று அலுவலகத்திலிருந்து வீடு திரும்பியதும் கணினியை முடுக்கினேன்.  ஜிமெயில் திறந்ததும் ஒரே அழுகைச் சத்தம் – என்னடா இது நம்ம மெயில் திறந்தா அழுகைச் சத்தமா இருக்கே, ஒருவேளை கூகிளுக்கே கஷ்டமா இருக்கோ என நினைத்தால் – ஒரு மின்னஞ்சல் மட்டும் விம்மி விம்மி அழுவது போல இருந்தது! யாரிடம் இருந்து வந்திருக்கிறது என்பதைப் பார்த்தபோது மதுரைத்தமிழன் வீட்டு பூரிக்கட்டை அனுப்பியதாகத் தகவல் சொன்னது. 

பட உதவி: கூகிள்

சரி வந்தது வரட்டும் என அந்த மின்னஞ்சலைத் திறந்தால், மதுரைத் தமிழன் வீட்டு பூரிக்கட்டை கண்ணீரும் கம்பலையுமாக நின்று கொண்டிருந்தது. ”என்ன ஆச்சு?” என்று சோகத்துடன் நான் விசாரிக்க, ‘என் கஷ்டத்தினை போக்க யாருமே இல்லையா, நானும் எத்தனை நாளா இவங்க கிட்ட மாட்டிட்டு முழிக்கிறது. ஒவ்வொரு நாளும் என்னை வைத்து இவரை அடிக்கறேன்ற பேரில் என்னை படுத்துகிறார். எனக்கு ஒரு விடிவுகாலம் கிடையாதா? அவரை அடிக்கற அடியில் அவருக்கு வலிக்குதோ இல்லையோ, எனக்கு ரொம்பவே வலிக்குது....., என்னை யாராவது காப்பாத்துங்க!” அப்படின்னு கதறி கதறி அழ, எனக்கும் ரொம்பவே கஷ்டமா ஆயிடுச்சு.

 பட உதவி: கூகிள்

பல இடங்களில் இப்படி பூரிக்கட்டையை அதனுடைய முதல் வேலையான சப்பாத்தி/பூரி செய்ய பயன்படுத்தாம, கட்டின கணவனை அடிக்க மட்டுமே பயன்படுத்துகிறார்கள் என்பது பல காலமாக சொல்லப்பட்டு வரும் விஷயம் என்பதால, நானும் யோசிச்சேன்.  நம்ம வீடு தேடி உதவின்னு வந்துட்டா, உதவி செய்யறது தானே மனிதாபிமானம்.... சரி அந்த பூரிக்கட்டையை நைசா லவட்டிடலாம்னு யோசனை சொன்னா, ”வேற ஒரு பூரிக்கட்டை வாங்கிடுவாங்க..... நான் மட்டுமல்ல, என் இனமே காப்பாற்ற வேண்டும்”னு பூரிக்கட்டை தனது அழுகையை அதிகமாக்கி ஒப்பாரி வைக்க ஆரம்பிக்க,  இதேதடா வம்பாச்சுன்னு தலையில் கை வைத்து உட்கார்ந்து விட்டேன்.

சரி எப்படியாவது இந்த விஷயத்துக்கு ஒரு நல்ல தீர்ப்பு வழங்கியே தீரவேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறோமேன்னு தில்லியில் இருக்கற பல தலைவர்களை அழைத்து ஒரு கூட்டத்தினை ஏற்பாடு செய்தேன். ”பூரிக்கட்டையின் துயர் துடைக்க வாரீர்” என ஒரு அழைப்பை அனைத்து கட்சி தலைவர்களுக்கும் மின்னஞ்சல் மூலமா அனுப்பி வைத்தேன். கூட்டம்னா தான் உடனே வந்துடுவாங்களே, அதுவும் துயர் துடைக்க வாரீர்னு சொன்னா, ஆஹா ஓட்டு வங்கின்னு வந்துடுவாங்கன்னு எதிர்பார்த்தது வீணாகலை.

எல்லாக் கட்சிகளின் தலைவர்களும் துயர் துடைக்க வாரீர்னு சொன்ன உடனே குறிப்பிட்ட நாளில் தங்களுடைய வீட்டில் இருக்கும் பொன்னாடைகளை மொத்தமாக எடுத்துக்கொண்டு வந்து. ”அந்த அபலைப் பெண் எங்கே, நான் தான் முதல்ல பூமாதிரி தொட்டு துடைப்பேன்” எனப் போட்டி போட, அட நீங்க வேற ”துயர் ஒரு அபலைப் பெண்ணுக்கு அல்ல, அபலை பூரிக்கட்டைக்கு” என்று சொன்னவுடன், ’அடப் போய்யா, பூரிக்கட்டைக்கு என்ன ஆனால் எங்களுக்கென்ன, இதால எங்களுக்கு ஒரு ஓட்டும் கிடைக்காது”ன்னு சொல்லிட்டு கிளம்பிட்டாங்க!

”சரி வேற வழியில்லை, இந்தப் பிரச்சனைக்கு நாமே யோசிச்சு ஒரு தீர்வு கண்டுபிடிக்கலாம்”னு நினைத்தபடியே குளிக்கப் போனேன். ரெண்டு சொம்பு தண்ணீர் கூட ஊற்றி இருக்க மாட்டேன், தலை மேலே அடிக்கற மாதிரி சத்தம். என்னடான்னு பார்த்தா, மேல் வீட்டு பாத்ரூம்ல இருந்து தான் சத்தம் வருது! அட என்னடா சத்தம்னு யோசிச்சப்ப தான் புரிஞ்சது அது என்ன சத்தம்னு!

 பட உதவி: கூகிள்

தில்லி வந்த புதுசுல கடைத்தெருவுக்குப் போய் பக்கெட், பிரஷ்னு வாங்கினப்போ, கடைக்காரர் BAT வேண்டாமான்னு கேட்டார்.  எதுக்குன்னு புரியாம பார்த்தப்ப, “துணி தோய்க்கதான்!” என்று சொன்னபோது நான் பேய் முழி முழித்தேன்! அப்பதான் பக்கத்துல இருந்த நண்பர் சொன்னார், “நம்ம ஊர் மாதிரி இங்க தோய்க்கற கல் கிடையாது, நாம் தோய்க்கற கல்லில் துணியை அடித்து தோய்ப்போம். இங்கே துணியை கீழே போட்டு அதை இந்த மாதிரி ஒரு BAT-டால் அடிப்பார்கள்” எனச் சொன்னார்.

 பட உதவி: கூகிள்

இந்த விளக்கம் குளித்துக் கொண்டிருந்த எனக்கு நினைவுக்கு வர, அட இது தான் நாம கொடுக்கப்போற தீர்வுன்னு முடிவு பண்ணி குளித்து முடித்தேன். திரும்பவும் கணினிக்கு முன் அமர்ந்து ’பூரிக்கட்டையே உனக்கு விடிவுகாலம் வந்து விட்டது. இனிமேலும் அழுது புலம்பாதே. உன்னை வைத்து பூரியும் சப்பாத்தியும் செய்ய மட்டுமே பயன்படுத்தவேண்டும் என ஒரு தீர்மானம் கொண்டு வந்துடலாம்.  உனக்கு பதிலா துணி தோய்க்கற கட்டையை எல்லார் வீட்டுக்கும் கொடுத்துடலாம், ஏன்னா இப்பதான் எல்லார் வீட்டிலும் அதுக்கு மிஷன் இருக்கே, தயாரிச்ச துணிதோய்க்கும் கட்டைகள் வீணாத்தானே போகும்!” என்று சொல்ல, பூரிக்கட்டையின் முகத்தில் சந்தோஷம் தாண்டவம் ஆடியது!

இந்த யோசனையை நான் சொல்லிக் கொண்டிருந்தது ஏதோ ஒரு அரசியல் கட்சியின் அடிப்பொடிக்குக் கேட்டுவிட, அவர் மூலமாக இந்த விஷயத்தினைத் தெரிந்து கொண்ட அவரது கட்சி, “இருக்கும் தோய்க்கிற கட்டைகள் போதாது போனால், வீட்டுக்கு வீடு துணிதோய்க்கும் கட்டைகள் இலவசமாகத் தருவோம்!”னு தெருவுக்குத் தெரு Flex Banner வைக்க ஆரம்பிச்சுட்டாங்க!  

இந்த கட்டைகள் கொடுப்பதில் இன்னுமொரு வசதியும் இருக்கு, யார் மேலே கோவம் இருக்கோ, அவங்க துணியை துவைக்கும்போது அவங்களை அடிக்கறதா நினைச்சு துணியை அடிக்கலாம். பூரிக்கட்டை அடியால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் இந்த யோசனையை இலவசமா வழங்கலாம். அடிகொடுத்து, காயம்பட்டு அதுக்கு வேற செலவு ஆகறதை தடுக்கலாமே!

பூரிக்கட்டைக்கு நல்ல விமோசனம் என்று நினைத்து சந்தோஷமா இருக்க, திடீர்னு என் மண்டையில் ஒரு பலத்த அடி. வேற ஒண்ணும் இல்லைங்க! துணிதோய்க்கற கட்டை தான் என் தலையில விழுந்தது! வெளியாட்களுக்கு எல்லாம் இதை கொடுக்கறதுக்கு முன்னாடி சோதனை பண்ணிப் பார்க்க நினைத்தார்களாம்! யாருன்னு கேட்கறீங்களே..... வீட்டுக்கு வீடு வாசப்படி! இப்படி எடக்கு மடக்கா கேள்வி எல்லாம் கேட்கக்கூடாது!

ஆனா நம்ம மதுரைத் தமிழனுக்கு பூரிக்கட்டையோ, துணிதோய்க்கும் கட்டையோ தேவைப்படாது போல! பாருங்களேன் அவர் நிலையை!

மீண்டும் சந்திப்போம்....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.

டிஸ்கி:  பூரிக்கட்டை/துணி தோய்க்கும் கட்டையின் மீது சத்தியமாக சொல்வது என்னவென்றால் “இப்பகிர்வு யாரையும் புண்படுத்தும் நோக்கத்துடன் எழுதவில்லை” என்பது தான்!