என் மனதை கொள்ளையடித்தவள்....

மனச் சுரங்கத்திலிருந்து....

 

படம்: இணையத்திலிருந்து....

கம்பரின் ஒரே மகன் அம்பிகாவதி. மூன்றாம் குலோத்துங்க சோழன் மகளான அமராவதி மீது வைத்திருந்த காதலும் அவளைப் பார்த்ததும் காதல் ரசம் சொட்டும் பாடல்களை அருவி மாதிரி பொழிந்ததும் உங்களனைவருக்கும் தெரிந்த விஷயம். சிற்றின்பச் சாயல் இல்லாது நூறு பாடல்கள் பாடினால் தனது மகளை மணம் முடித்துத் தருவதாகச் சொல்லி போட்டி வைக்க, 99 பாடல்கள் பாடி முடித்தாலும் ஒரே ஒரு பாடல் தவறாக அவள் மீது காதலுடன் பாடி தனது காதலியை இழந்தார் அம்பிகாவதி.

இந்த அம்பிகாவதியின் மனதைக் கொள்ளை கொண்ட அமராவதி போலவே என் மனதையும் கொள்ளையடித்தாள் ஒரு அமராவதி! அமராவதிக்கு என் மேல் காதல் இருந்ததோ இல்லையோ எனக்கு அமராவதி மேல் ரொம்பவே காதல். ஒருதலைக் காதல் என்று கூட சொல்லலாம். யார் அந்த அமராவதி? அதைச் சொல்லத்தானே இந்த பதிவு! மனச்சுரங்கத்திலிருந்து தோண்டி எடுத்தல்லவா இங்கே சொல்ல வந்திருக்கிறேன்!

என் மனதைக் கொள்ளையடித்த அமராவதியும் நான் இருந்த அதே நெய்வேலி தான்! நான் அடிக்கடி பார்த்ததுண்டு. ஏனோ எனக்கு அமராவதி மேல் ரொம்பவே காதல்....... 

அட.....  கொஞ்சம் இருங்கப்பா...  எல்லாரும் கற்பனைக் குதிரையை ரொம்பவே தட்டி விட்டுடாதீங்க!  சும்மா தமாசு...  இன்னிக்கு ஏப்ரல் ஒன்றாம் தேதி. அதுனால கொஞ்சம் ஏமாத்தலாம்னு தான் இப்படி ஆரம்பித்தேன்! அமராவதி என்பது நெய்வேலி நகரில் பல வருடங்களாக இருந்த ஒரே திரையரங்கம்! ஒரு வாரத்திற்கு ஒரு முறையோ அல்லது இரண்டு வாரங்களுக்கு ஒரு முறையோ படங்களை மாற்றி காண்பிப்பது வழக்கம்.

ஒவ்வொரு படம் மாற்றும் போதும் மாட்டு வண்டியில் அந்தப் படத்தின் போஸ்டரை கட்டிக்கொண்டு ஒலிபெருக்கி மூலம் நகரெங்கும் செய்தியைச் சொல்வார்கள். சின்னச் சின்னதாய் வண்ண வண்ண காகிதங்களில் அந்த படத்தின் நாயகன் – நாயகி படங்களும், மேலும் சில தகவல்களும் அச்சடித்து வீதியெங்கும் இறைத்தபடியே செல்வார்கள். அதை எடுக்க பலத்த போட்டியே நடக்கும். அந்த காகிதத்தை எடுத்து விட்டால் ஏதோ இமயத்தின் உச்சியையே அடைந்து விட்ட ஒரு சந்தோஷம் கிடைக்கும்.

ஆட்டோ ரிக்‌ஷாக்கள் வந்த பிறகு ஆட்டோக்கள் மூலம் விளம்பரம் செய்ய ஆரம்பித்தார்கள். என்ன படம் என்று தெரிந்தவுடன் வீட்டில் எல்லோரும் இந்தப் படம் போகலாம் என முடிவு செய்து அப்பாவிடம் மனு போடுவோம்! அவர் சரி என்று சொல்லி விட்டால் அடுத்த நாள் காலை நானும் அக்காவும் சைக்கிளில் அமராவதி திரையரங்கிற்குச் சென்று மாலைக் காட்சிக்கு முன்பதிவு செய்து வருவோம். நல்ல படம் என்று தெரிந்தால் தான் படத்திற்குப் போகவேண்டும் – அதுவும் தனியாகவோ, நண்பர்களுடனோ செல்ல முடியாது.

எல்லா படமும் அப்பா, அம்மா, நாங்கள் மூவர் என அனைவருமே செல்வோம். பல படங்கள் அங்கே தான் பார்த்தது. இடைவேளை சமயத்தில் வெளியே தின்பண்டங்கள் வாங்குவது என்பதெல்லாம் கிடையாது. தண்ணீர் முதல், தின்பண்டம் வரை எதுவாக இருந்தாலும் வீட்டிலிருந்தே எடுத்துச் செல்வது தான். ஒவ்வொரு படமும் பார்த்து விட்டு அங்கிருந்து சைக்கிளில் வீடு திரும்புவோம். வரும் வழியெல்லாம் சினிமாவின் கதையைப் பற்றி பேச முடியாது! ”என்ன பேச்சு....  அமைதியா வாங்க!” என்ற அதட்டல் வருமே!

இன்றைய திரை அரங்குகள் போல மாடியெல்லாம் கிடையாது. [பால்கனி என்றும் இருந்தது - அதற்கு 2 ரூபாய் 90 பைசா! நினைவூட்டியதற்கு நன்றி ஸ்ரீமதி] கீழே மூன்று பிரிவுகளாகப் பிரித்து இருப்பார்கள் – ஒரு ரூபாய், இரண்டு ரூபாய் மற்றும் இரண்டரை ரூபாய் என மூன்று பிரிவுகள்.  இரண்டரை ரூபாய் என்றால் கடைசியில் இருக்கும், ஒரு ரூபாய் சீட்டு என்றால் ரொம்பவே அருகில் நடிக நடிகையர்கள் எல்லாம் பூதாகாரமாக தெரிவார்கள். பெரும்பாலும் இரண்டு ரூபாய் சீட்டு தான் வாங்குவோம். 

இங்கே பார்த்த பல படங்கள் என் மனதினை விட்டு அகலாது. ஒரு முறை பூவிழி வாசலிலே படம் பார்க்க வழக்கம்போல அனைவரும் சென்றிருந்தோம். அதில் ஒரு காட்சியில் வெள்ளை அங்கிகள் அணிந்து சுற்றிச் சுற்றி வருவார்கள் – ஓம் ஓம் ஹரி ஓம் என்று ஏதோ சொல்லிக் கொண்டே சுற்றிச் சுற்றி வருவதைப் பார்த்து பயந்து போன என் தங்கைக்கு நான்கு நாட்கள் கடுமையான ஜுரமே வந்தது! :)

ஒரு சமயம் அமராவதி திரையரங்கில் ஒரு பழைய படம் திரையிட்டார்கள். நல்ல படம் என அப்பாவும் நானும் சொல்ல, மற்ற எல்லோரும் ”அரதப் பழசான படம் நாங்க வரலை” என்று சொல்லிவிட நானும் என் அப்பாவும் மட்டுமே சென்றோம். அது என்ன படம்னு தானே கேட்கறீங்க? ‘காதறுந்த ஊசியும் வாராது காண்’ பட்டினத்தார்! இப்ப நினைச்சா எப்படி அவ்வளவு பொறுமையா அந்த படத்தைப் பார்த்தோம்னு தோணும்!

இப்படி குடும்பத்துடன் படங்கள் பார்ப்பது ஒரு நாள் முடிவுக்கு வந்தது. எல்லா நல்ல விஷயங்களும் ஒரு நாள் முடிந்து தானே ஆக வேண்டும். நல்ல படம் [என்ன படம் என்பது நினைவில் இல்லை] என எல்லோரும் ஒரு மனதாக முடிவெடுத்து நானும் அக்காவும் சைக்கிளில் சென்று காலை எட்டு மணிக்கு வரிசையில் நின்று முன்பதிவு செய்து வந்தோம். வழக்கம்போல அப்பா அலுவலகத்திலிருந்து சைக்கிளில் நேராக அமராவதிக்கு வந்துவிட நானும் அக்காவும் ஆளுக்கு ஒரு சைக்கிளில் அம்மா மற்றும் தங்கையை பின்னால் உட்கார வைத்து மாலைக் காட்சிக்கு வந்து சேர்ந்தோம்.

முன்பதிவு சீட்டைக் கொடுத்து மாலைக்காட்சிக்கான நுழைவுச் சீட்டை வாங்க உள்ளே சென்றால், எங்களை ஒரு மாதிரி ஏளனமாக பார்த்து “மாட்னி ஷோவுக்கு முன்பதிவு பண்ணிட்டு ஈவ்னிங் ஷோ பார்க்க வரீங்களே, இது செல்லாது” என்று சொல்ல, “நாங்க ஈவ்னிங் ஷோவுக்கு தானே முன்பதிவு கேட்டோம்” என்று சொல்ல காலையிலேயே பார்த்து இருக்கணும், இப்ப ஒண்ணும் பண்ண முடியாது, திரும்பிப் போயிட்டு நாளைக்கு வாங்க” என்று சொல்லி விட்டார். பத்து ரூபாய் மற்றும் இரு வேளை அலைந்ததும் வீணாகப் போனது.

அமராவதி தியேட்டர்காரனுக்கு மட்டுமல்ல எங்களுக்கும் நல்ல திட்டு கிடைத்தது! “அறிவு ஜீவிகளா, ஒழுங்கா பார்த்து வாங்கத் தெரியாதா?”  அந்த நிகழ்விற்குப் பிறகு நாங்கள் அமராவதியில் எந்த சினிமாவும் பார்க்கவில்லை. இப்போது அந்த திரையரங்கும் எல்லா ஊர்களைப் போல திருமண மண்டபமாக மாறி விட்டது.

 படம்: இணையத்திலிருந்து....

எத்தனையோ திரையரங்குகளைப் பார்த்து விட்டாலும் ஏனோ என் மனதைக் கொள்ளை கொண்ட அமராவதி போல வராது என்று தான் சொல்லுவேன்!

மீண்டும் சந்திப்போம்....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.