தேர்தலும் சில பாதிப்புகளும்.....

சென்ற வாரத்தில் ஒரு நாள் மாலை அலுவலகத்திலிருந்து வீடு திரும்ப பேருந்து நிலையத்தில் நின்றிருந்தேன். பொதுவாக நடந்தே வீடு திரும்புவது வழக்கம். அந்த நாள் ஏனோ நடந்து செல்ல ஒரு சோம்பேறித்தனம். பேருந்தில் செல்லலாம் எனத் தோன்றிவிடவே, பேருந்திற்காகக் காத்திருந்தேன். பக்கத்திலேயே என்னுடைய அலுவலக நண்பர் ஒருவரும் நின்றிருந்தார். நானும் அவரும் ஏதோ பேசிக் கொண்டிருந்தோம்.

படம்: இணையத்திலிருந்து....

அப்போது ஒரு மனிதர் பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்தார். தலையில் ஒரு தொப்பி – குளிர்காலத்தில் தில்லியில் அணிவது போன்ற தொப்பி – கோடை ஆரம்பித்துவிட்டாலும் அதைப் போட்டுக் கொண்டிருந்தார். மாலை வேளைகளில் கொஞ்சம் குளிர் காற்று இருப்பதால் குல்லா போட்டுக் கொண்டிருப்பார் என நானாகவே நினைத்துக் கொண்டேன். நானும் நண்பரும் பேசிக் கொண்டிருந்ததை கவனித்தபடி இருந்தார்.

சிறிது நேரம் கழித்து, எங்களை நோக்கி ஒரு கேள்விக் கணையை வீசினார் – “15, ரகாப்கஞ்ச் ரோடு” எங்கே இருக்குன்னு சொல்ல முடியுமா?” நாங்கள் நின்று கொண்டிருந்தது ரகாப்கஞ்ச் குருத்வாராவின் அருகில். அந்த குருத்வாராவின் பின்புறத்தில் தான் ரகாப்கஞ்ச் சாலை இருப்பதால், அவருக்கு வழி சொன்னேன். ரகாப்கஞ்ச் சாலைக்கு இப்படி செல்ல வேண்டும் என்று சொன்ன பிறகு என்னை முறைத்துப் பார்க்க ஆரம்பித்தார். சிறிது நேரம் முறைத்தபின் “அது அங்க தான் இருக்குன்னு யாருக்கு தான் தெரியாது?” என்று சொன்னார்.

”என்னடா வம்பாப் போச்சு!” என அமைதி காத்தேன். அடுத்த கேள்வியும் அவரிடமிருந்து என்னை நோக்கி வந்தது! ”இந்த நோக்கியா கம்பெனி காரன் இத்தனை மொபைல் தயாரிக்கிறானே, இந்தியாவிற்கு எதாவது காசு தரானா? எல்லாம் அவன் ஊருக்கு எடுத்துட்டு போயிடறான்! அதையெல்லாம் நீ கேட்க மாட்டாயா? உனக்கு வெட்கமாயில்லையா?” என்று கேட்டார். என்னவோ நான் தான் நோக்கியா நிறுவனத்தினரை வெற்றிலை பாக்கு வைத்து இங்கே அழைத்ததாக நினைத்து விட்டாரோ என்று எனக்கு ஒரு சம்சயம்!

இரண்டாவது கேள்வியிலாவது நானும் என்னுடன் இருந்தவரும் கொஞ்சம் சுதாரித்திருக்க வேண்டும், அங்கிருந்து நகர்ந்திருக்க வேண்டும். மீண்டும் அவரைக் கவனிக்காதபடி திரும்பி நின்று கொண்டு எங்களது பேச்சைத் தொடர்ந்தோம். கொஞ்சம் நேரம் எங்கள் பேச்சினை கவனித்தபடியே நாங்கள் அவர் பக்கம் திரும்ப காத்திருந்தார் போலும். நாங்கள் அவரைக் கண்டுகொள்ளாததாலோ என்னமோ கொஞ்சம் நகர்ந்து எங்கள் எதிரே வந்து நின்று கொண்டார்.

அடுத்த கேள்விக்கணை எங்களை நோக்கி பாய்ந்தது.  ”நாட்டுல எவனுக்கும் சோறில்லை, இங்கே இத்தனை பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் தேவையா? எவ்வளவு பணம் வீண்.... நீயும் சாதாரணமானவன் தானே? உன்னை மாதிரி ஆளுக்கு எதுக்கு பாதுகாப்பு?” என்றார். நடுநடுவே கையை நீட்டி நீட்டி பேசும்போது அப்படி கை நீட்டி பேசுவது தான் அவர் சுபாவமா இல்லை என்னை அடிக்க கையை ஓங்குகிறாரா என்பது புரியவில்லை!

படம்: இணையத்திலிருந்து....

 

சம்பந்தா சம்பந்தமில்லாது கேள்விகள் என்னை நோக்கிக் கேட்டுக் கொண்டிருக்க, வடிவேலுவிடம் ஒருவர் “ஹலோ எக்ஸ்க்யூஸ் மீ....  இந்த அட்ரஸ் எங்க இருக்கு?” என்று பின் லேடன் முகவரி கேட்பாரே அந்த காட்சி என் மனதில் ஓடியது. அந்தக் காட்சியின் முடிவில் வடிவேலுவின் சட்டையை கிழித்தது போலவே எனது சட்டையைக் கிழித்து ஆட்டம் போடுவாரோ என்று தோன்றவே, அங்கிருந்து நகர முயற்சித்தேன். நண்பரும் என்னைப் பின் தொடர, “என் கேள்விக்கு பதில் சொல்லாம எங்கே போகப் பார்க்கிறே?” என்று கேள்வி கேட்டார் தொப்பி ஆசாமி.

அதற்குள் ஒரு பேருந்து வரவே, அந்த பேருந்தினைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் தொப்பி ஆசாமி, “ஹலோ எக்ஸ்க்யூஸ் மீ.... 15, ரகாப்கஞ்ச் சாலை போகுமா?” என்று கேட்டபடி பேருந்தினுள் தாவி ஏறிச் சென்றுவிட்டார்.

”இந்த ஊர்ல யார் யார் எந்த ரூபத்துல வராங்கன்னு புரிஞ்சுக்கவே முடியல!” அதுவும் என்னை மட்டும் தான் இந்த மாதிரி ஆசாமிங்க கண்ணுக்கு தெரியுதோ? ஒண்ணுமே புரியல!

அந்த மனிதர் எங்களை ஒன்றும் செய்யாது சென்று விட்டாலும், அவர் ஏனோ மனதினை விட்டு அகலவில்லை.  தேர்தல் நேரம் என்பதால் அரசியல்வாதிகளையும், வேட்பாளர்களையும் நோக்கி கேட்க வேண்டிய கேள்விகளை பார்க்கும் அனைவரிடமும் கேட்கும் அளவிற்கு அவருக்கு மனோ வியாதி வந்து விட்டது போலும்.

தற்கால அரசியல் பலரையும் பாதித்து விடுகிறது! என்று நினைத்துக் கொண்டேன். நாங்கள் செல்ல வேண்டிய பேருந்தும் வந்துவிட, அதில் வீடு நோக்கிச் சென்றோம்.

தேர்தல் முடிவுகள் வரும் வரை நான் கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையாகத் தான் இருக்க வேண்டும் எனத் தோன்றுகிறது! நீங்க என்ன சொல்றீங்க!

மீண்டும் சந்திப்போம்!

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.