ஏண்டி என்ன பெத்த?

அனு….  60 வயது பெண்மணி. தனது அம்மா மற்றும் அக்கா, அக்கா மகள் ஆகியோருடன் ஒரு அடுக்கு மாடி குடியிருப்பில் இருக்கிறார். அவருக்கு அந்த அடுக்கு மாடி குடியிருப்பில் இருக்கும் அத்தனை பேரும் – பேசத் தெரிந்த குழந்தைகளிலிருந்து கொள்ளிடக்கரைக்குப் போகக் காத்திருக்கும் பெரியவர்கள் வரை அனைவரையும் தெரியும்.

பெரும்பாலான பகல் பொழுதுகள் தனது வீடு இருக்கும் மாடியில் படிக்கட்டுகள் சந்திக்கும் இடத்தில் தான் இருப்பார். அந்த வழியே வரும் போகும், ஒருவரும் அவரது பார்வையிலிருந்தோ, கேள்விக் கணைகளிலிருந்தோ தப்பவே முடியாது. அவரை நீங்கள் பார்க்காத மாதிரி போனாலும், அவர் பார்வையிலிருந்து நீங்கள் தப்ப முடியாது. “என்ன பார்க்காத மாதிரி போற?” என்று கேட்பார்.

பலரிடம் அவர் கேட்கும் கேள்வி – “எங்கே போற! வரும்போது எனக்கு என்ன வாங்கிட்டு வருவே?” பெண்களாக இருந்தால், “எனக்கு வளையல் வாங்கித் தருவியா?” தப்பித்தவறி யாராவது “வாங்கிட்டு வரேன்” என்று சொல்லிவிட்டால், அவர் வளையல் வாங்கித் தரும் வரை விடமாட்டார். ”வளையல் வாங்கித் தரேன்னு சொன்னியே, இன்னும் வாங்கித் தரலையே” என்று ஒவ்வொரு முறையும் கேட்பார். அடுத்த முறை வெளியே செல்லும் போது பார்த்தால், அவருடைய கேள்வி “எங்கே போற?” என்பதிலிருந்து “வளையல் வாங்க போறியா?” என்பதாக மாறி விடும்.

வாசலில் நிற்கும் ஆட்டோ ஓட்டுனரிடம்,  ”நீ மட்டும் ஆட்டோல எங்கியோ போயிட்டே இருக்கே, என்னை எங்காவது அழைச்சிட்டு போயேன்!”

அவர் வளர்ந்து விட்டாலும், அவரது மனதளவில் அவர் குழந்தை தான். இப்போதும் மனதில் சிறு குழந்தை எனும் எண்ணம். அதனால் தன்னை விட உயரமானவர்களாக இருந்தால், அவர் 18 வயது பெண்ணாக இருந்தாலும் அவரை “அக்கா என்று தான் அழைப்பார்…..

தீபாவளி சமயத்தில், தனது புதுப் புடவையைக் கட்டிக்கொண்டு அடுக்கு மாடி குடியிருப்பின் அனைத்து வீடுகளிலும் சென்று காண்பித்து “என்னோட புதுப்புடவை நல்லா இருக்கா?” என்று கேட்பார். ”உங்க வீட்டுல என்ன பலகாரம்? எனக்குத் தரமாட்டியா” என்று கேட்டு தரும் வரை அந்த வீட்டிலிருந்து நகரமாட்டார். வாங்கி அதை புதுப் புடவையின் தலைப்பில் முடிந்து கொண்டு அடுத்த வீட்டுக்கு நகருவார். அடுத்த வீட்டிலும் இந்த பலகாரம் சேகரிப்பு தொடரும் – அவர் வீட்டுக்குத் திரும்புவதற்குள் புதுப்புடவையின் தலைப்பு முழுவதும் பல வீடுகளின் பலகாரங்கள் நிறைந்திருக்கும்.

தீபாவளி சமயத்தில் என் காமிராவில் புத்தாடைகளில் குடும்பத்தினரை புகைப்படம் எடுத்துக் கொண்டிருந்தபோது எங்கள் வீட்டுக்கு வந்தார் அவர். “எல்லோரையும் ஃபோட்டோ எடுக்கறியே, என்னை எடுக்கக் கூடாதா?” என்று கேட்க, அவரையும் ஒரு புகைப்படம் எடுத்தேன்.  “இரு இரு, நான் கொஞ்சம் புடவையெல்லாம் சரி செய்து கொண்டு அழகாயிடறேன், அதுக்கப்பறம் ஃபோட்டோ எடு” என்றார்.

இப்படி எல்லோரிடமும் பழகும் அவருக்கும் அவரது அம்மாவிற்கும் எப்போதும் சண்டை தான். “ஏன் இந்த மாதிரி வீடு வீடா போய் எதையாவது வாங்கிட்டு வரே?, எனக்கப்புறம் உன்னை யார் பார்த்துக்கப் போறாங்களோ தெரியலை” என்று வருத்தப் படுவார் வயதான அவரது அம்மா. கொஞ்சம் மனநிலை சரியில்லாத/ரெண்டுங்கெட்டான் பெண்ணை இத்தனை வருடம் காப்பாற்றி விட்டாலும் தனக்குப் பிறகு என்ன செய்வது என்ற கவலை அவருக்கு….. 

ரொம்பவே முடியாத சமயங்களில் அவரது அம்மா திட்டிவிட, அப்போது கேட்கும் கேள்வி தான் இப்பதிவின் தலைப்பு – “ஏண்டி என்ன பெத்த?” அந்த கேள்விக்கு பதில் அவரிடம் கிடைக்காது. ஒவ்வொரு முறை அவரை பார்க்கும் போது அவரது கேள்வி தான் எனது மனதிலும் – இப்போது போல அக்காலத்தில் கருவிலேயே குழந்தையின் குறைபாடுகளை தெரிந்து கொள்ளும் வசதி இல்லாத போது, அம்மா என்ன செய்ய முடியும்.....

படைத்த ஆண்டவனின் குற்றமா இல்லை பெற்றுக் கொண்டவர்களின் குற்றமா?

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.