தொடர்ந்து வந்த பெண்....

சென்ற வாரத்தில் ஒரு விடுமுறை நாள். தில்லி மெட்ரோவில் பயணித்து தில்ஷாத் கார்டன் பகுதிக்குச் சென்றிருந்தேன்.  அங்கே இருக்கும் சில நண்பர்களைச் சந்தித்து வீடு திரும்ப மீண்டும் மெட்ரோவினை நாடினேன். மெட்ரோ ரயில் நிலையம் வரை நடந்து செல்வது தான் எனது வழக்கம். எப்போதும் போல வேகமான நடை நடந்து நான் சென்று கொண்டிருந்தேன். எனது பின்னாலே ஒரு பெண் நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள் என்பதை ஒரு சாலையில் திரும்பும் போது தான் கவனித்தேன்.

நான் சாலையைக் கடந்து, மேலும் நடந்தேன். மெட்ரோ நிலையம் வந்துவிட, வழக்கமான சோதனைகளை கடந்து எஸ்கலேட்டரில் பயணித்து நடைமேடைக்கு வந்து சேர்ந்தேன். வழக்கம்போலவே தில்லியின் மக்கள் கடல் அலையென திரண்டு மெட்ரோவில் பயணிக்கக் காத்திருந்தார்கள். பல்வேறு விதமான உடைகள், பலவித மனிதர்கள் – நடை, உடை, பாவனை, மொழி, கலாச்சாரம் என எத்தனை எத்தனை வேறுபாடுகள். அப்படியே பராக்கு பார்த்தபடியே இருந்தால் பொழுது போவது தெரியாது.

ஒவ்வொருவரும் அவரவர் நினைவுகளில் மூழ்கியிருக்க, நான் சக பயணிகள் அனைவரையும் நோட்டம் விட்டபடி இருந்தேன்.  கேமரா கண்கள் வழியே பார்க்காது சாதாரணமாகப் பார்க்கும்போது சாலையில் பார்த்த அதே பெண், சற்றே தள்ளி நின்று கொண்டிருந்தாள்.  இருபதுகளின் இளமையை அவள் பரைசாற்றிக் கொண்டிருந்தாள். தில்லியின் வழக்கப்படி உடலை இறுக்கிப் பிடிக்கும் ஒரு ஜீன்ஸ், மேலுக்கு Short Kurti, பின்னலாக போடாமல், குதிரை வாலாக ஒரு Rubber Band மட்டும். இரண்டு நிமிடங்களுக்கு ஒரு முறை அந்த Rubber Band-ஐ கழற்றி கூந்தலைக் கோதி மீண்டும் கட்டிக் கொண்டிருந்தாள். 

மெட்ரோ ரயில் வந்து நிற்க, கும்பலோடு கும்பலாக உள்ளே நுழைந்தேன் – அப்படிச் சொல்வதை விட, தள்ளி விடப்பட்டேன் எனச் சொல்வது சரியாக இருக்கும். எனைப்போலவே அவளும் உள்ளே வந்து சேர்ந்தாள்.

[DH]தில்ஷாத் [G]கார்டன் பகுதியிலிருந்து நான் இருக்கும் [G]கோல் மார்க்கெட் பகுதிக்கு மெட்ரோ ரயில் மூலம் வருவது தான் சிறந்த வழி. குளிரூட்டப்பட்ட வண்டியில் சுகமாக வரலாம் – இரண்டு இடங்களில் வேறு வழித்தடங்களில் செல்லும் மெட்ரோ வண்டிகளில் மாற வேண்டும் என்பது தான் ஒரு தொல்லை. முதல் மெட்ரோவில் பயணித்து ISBT நிலையத்தில் இறங்கி மீண்டும் எஸ்கலேட்டரில் கீழ் நோக்கிய பயணம் – தரைக்கு வெகு ஆழத்தில் இருக்கும் அடுத்த மெட்ரோ பாதைக்கு.

அடுத்த ரயிலுக்குக் காத்திருக்கும் போது மீண்டும் சக பயணிகளைப் பார்த்தால் அதே பெண் – எனக்கு அடுத்த வரிசையில். என்னடா இது, தொடர்ந்து வருகிறாளே என, அங்கிருந்து கொஞ்சம் நகர்ந்து முன்னால் சென்றேன் – கூடவே அவளும் எனது நிழலாக எனைத் தொடர்ந்தாள்.  ரயிலும் வந்து விட, உள்ளே நுழைந்தேன்.  பெண்ணும் கூடவே அதே ரயிலில். நான்கு நிலையங்களைத் தாண்டி நான் இறங்க வேண்டிய இடத்தில் கதவு திறக்க, எனக்குப் பின்னால் நின்றிருந்த மக்கள் வெள்ளம் எனை நடைமேடை நோக்கி தள்ளியது. 

கூட்டத்தோடு கூட்டமாக மீண்டும் எஸ்கலேட்டரில் மேல் நோக்கி பயணித்து அடுத்த மெட்ரோவுக்கான காத்திருப்பு.  இரண்டொரு நிமிடங்களில் ரயில் வந்து விட, வெளியே வரும் பெரிய கும்பலுக்கு வழிவிட்டு பின்னர் உள்ளே நுழைந்து கதவருகே நின்று கொண்டேன் – அடுத்த மெட்ரோ நிலையத்தில் இறங்க வேண்டும் என்பதற்காக! வண்டியின் கதவுகள் மூடப்போவதைப் பற்றிய எச்சரிக்கை அறிவிப்பு ஒலித்துக் கொண்டிருக்க, அந்தப் பெண் வேக வேகமாய் ஓடிவந்து நான் இருந்த அதே பெட்டியில் நுழையவும் கதவு மூடவும் சரியாக இருந்தது!......

எனக்கு மனதுக்குள் கொஞ்சம் சலசலப்பு – ”எதற்காக இந்தப் பெண் நம்மைத் தொடர்ந்து வருகிறாள்?” என்ற கேள்வி மனதுக்குள் எழ, அவளை நோக்கி பார்வையை வீசினேன். பின்னணியில் “நீ முன்னாலே போனா நான் பின்னாலே வாரேன்”  பாடல் ஒலித்த மாதிரி ஒரு சந்தேகம்.  அதே சமயத்தில் அந்தப் பெண் என்னை நோக்கி ஒரு ஸ்னேக பாவத்துடன் பார்வையை வீச, எனக்குள் கொஞ்சம் சலசலப்பு குறைந்தது. மெலிதாய் அவள் புன்னகைக்க, நானும் புன்னகைக்க, அதற்குள் நான் இறங்க வேண்டிய ரயில் நிலையம் வந்தது!

வெளியே வந்தேன் – ஒரு சந்தேகத்துடன் திரும்பிப் பார்க்க – மெட்ரோவின் கதவுகள் மூடிக் கொண்டிருந்தன. மூடிய கதவுகளின் கண்ணாடி வழியே அவளைப் பார்க்க ஒரு புன்னகையுடன் அவள் அந்த ரயிலில் மேலும் பயணித்தாள்......  நான் சிந்தனையோடு வெளியே வந்து கொண்டிருந்தேன்.  “காக்காய் உட்கார பனம் பழம் விழுந்த” கதையாக அவளும் என்னைப் போலவே பயணிக்க, நானோ, அவள் எனைத் தொடர்வதாக நினைத்துக் கொண்டேனே என எண்ணி வெளியே வந்தேன்.

”நல்ல வேளை என்னைப் போலவே அந்தப் பெண்ணும் “இந்த ஆள் நம்மை தொடர்ந்து வரானோ” என நினைத்து கூச்சல் போட்டிருந்தால் முதுகில் டின் கட்டி இருப்பார்கள் என்ற நினைப்பு வர சாலை என்று கூட நினைவில்லாமல் புன்னகைத்தபடி நடக்க, எதிரே வந்த பெண்மணி, அவளைப் பார்த்து புன்னகைக்கிறேனோ என நினைத்து புன்னகைத்தபடியே கடந்தாள்......

பல சமயங்களில் இப்படி பலரும் தவறாக புரிந்து கொண்டு விடுகிறார்களோ என நினைத்தபடியே வீடு வந்து சேர்ந்தேன்......

மீண்டும் சந்திப்போம்....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.