சுந்தரம் மாமா

சுந்தரம் மாமா - எப்போதும் முகத்தில் புன்னகை – கடும் சொல் பேசாதவர்.  பாசமானவர். அனைவரிடமும் அன்புடன் பழகுபவர்.  இரயில்வே துறையிலிருந்து ஓய்வு பெற்றவர். விளையாட்டுகளில் ஆர்வம் அதிகமுண்டு. போலவே நடை பழகுவதிலும்! எங்கும் நடந்தே சென்று விடுவார். எத்தனை கஷ்டம் இருந்தாலும் அதனைச் சொல்லி புலம்பிக் கொண்டிருக்காமல் “Enjoy Life as it comes!” என்று வாழ்பவர்.

வாழ்கையில் சந்தித்த பிரச்சனைகள் எண்ணிலடங்கா....  ஒரு மகன் மற்றும் மகள். மகன் வங்கி ஒன்றில் பஞ்சாபில் பணி புரிந்து கொண்டிருந்தார்.  வங்கி அவரை ஒரு பயிற்சிக்காக அனுப்பியது. பயிற்சி சமயத்திலேயே இதயக் கோளாறினால் இறந்து போக, தில்லியிலிருந்து அவசர அவசரமாக பயணித்தார். மூன்று வயது பேத்தி, மருமகள் இருவரையும் அழைத்துக் கொண்டு தில்லி திரும்பினார்.  மகன் இறந்து ஆறு மாதங்களுக்குள் மருமகள் மறுமணம் புரிந்து கொண்டு தனது மகளையும் அழைத்துக் கொண்டுச் சென்று விட்டார். அதன் பிறகு அவர்களுக்கும் இவர்களுக்கும் தொடர்பில்லை.

மகள் வட இந்தியரை காதலித்து திருமணம் புரிந்து கொண்டார். மருமகனுக்கு பெரிதாக வேலை ஒன்றுமில்லை. அவருக்கு இவரின் சொத்து மேல் மட்டுமே ஆசை. அவ்வப்போது பணம் கேட்டு தொந்தரவுகள். தங்கி இருந்த சொந்த வீட்டினை விற்று பணம் தரும்படியும் அவ்வப்போது கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். 

சுந்தரம் மாமா அவர்களின் மனைவி சர்க்கரை நோயாளி – அதுவும் கொஞ்சம் நஞ்சம் அல்ல – தினம் தினம் இன்சுலின் ஊசி போட்டுக் கொள்ள வேண்டும். அவராகவே போட்டுக் கொண்டாலும், வீட்டு வேலைகள் பலவும் இவர் தான் செய்ய வேண்டும்.  70 வயதுக்கு மேலானாலும் தொடர்ந்து வீட்டு வேலைகளையும் செய்து கொண்டு வீட்டுக்கு தினம் தினம் வேண்டிய பொருட்களையும் வாங்கி வருவது என எல்லாம் இவர் சந்தோஷமாக செய்வார்.

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னர் இவரது மனைவியின் உடல் நிலை மிகவும் மோசமாகி ஒவ்வொரு உறுப்புகளாக தனக்கு வயசாகி விட்ட்தென கைவிரிக்க, படுத்த படுக்கை – படுக்கையிலேயே அனைத்தும் – அனைத்திற்கும் குழாய்களும்/பைகளும்....  இத்தனை கஷ்டம் இருந்தபோதும் தான் செய்யும் வேலைகளில் சமையலும் சேர்ந்து விட முடிந்த அளவிற்கு எல்லாத்தையும் செய்வார் சுந்தரம் மாமா. 

தனக்கும் கண்களில் புரை வந்துவிட, அதற்கான மருத்துவம் செய்து கொள்ளாமல் – யார் தன்னைப் பார்த்துக் கொள்வார் என்ற கேள்வியுடனே –நடமாடினார்.  சாலையைக் கடக்கும் போது ஒரு குத்துமதிப்பாகத் தான் நடப்பார்.  இப்படியெல்லாம் வாழ்க்கையையும் அதன் சுகதுக்கங்களையும் அதன் போக்கிலேயே விட்டு வசித்தவர்.

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னர் மனைவி உடல் நிலை முழுவதும் மோசமாகி இறைவனடி சேர்ந்தார். தனியாக இருக்க வேண்டிய சூழல். மகளும் மருமகனும் இவரை தங்களுடனேயே வந்து இருக்கும்படி நிர்பந்தம் செய்ய, அங்கேயே சென்றார்.  சென்று சில நாட்களில் ”சொந்த வீடு வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்யப் போகிறீர்கள்? எப்படியும் உங்களுக்கப்புறம் எங்களுக்குத் தானே” என்று வீட்டினை விற்று வந்த பணத்தினை வைத்து ஏதோ தொழில் தொடங்கினார்கள். 

இரயில்வே துறையில் நல்ல நிலையில் இருந்ததால் மாதாமாதம் ஓய்வுத் தொகை வந்து கொண்டிருந்தது. மருத்துவத் தேவைகளையும் இரயில்வேயின் மருத்துவமனைகளில் கவனித்துக் கொண்டார்.  சில நாட்களாகவே வாழ்க்கையில் அவர் கடந்து வந்த கடினமான பாதைகளை நினைத்துக் கொண்டே இருந்தார். வயதும் அதிகமாகிக் கொண்டே போகிறது. எண்பதுக்கும் மேலே ஆகி விட்டது.

இதற்கு மேலும் என்னால் வாழ்வின் சுகதுக்கங்களை சகித்துக் கொள்ள முடியாது.  என்னை எப்போது இறைவன் தனது பாதங்களில் சேர்த்துக் கொள்வானோ என்று சில ஆண்டுகளாகவே சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.  பொங்கல் சமயத்தில் நான் தமிழகத்திற்கு வந்து தில்லி திரும்பினேன்.  நண்பர் ஒருவரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தேன் – “உன்னை தொந்தரவு செய்ய வேண்டாம்னு நினைச்சு ஒரு விஷயம் உன்கிட்ட சொல்லல! நம்ம சுந்தரம் மாமா இறந்துட்டார்!”  என்று சொல்ல, நானும் சாதாரணமாக “அடடா அப்படியா? பாவம் ரொம்பவே கஷ்டப் பட்டு விட்டாரே. இறைவன் இப்போழுதாவது அவரை தன்னிடம் அழைத்துக் கொண்டாரே!” என்று சொன்னேன். 

அதற்கு எனக்கு கிடைத்த பதில் என்னை ரொம்பவே வருத்தியது. இத்தனை வருடங்களாக எல்லா சுகதுக்கங்களையும் அதன் போக்கில் விட்டு வாழ்க்கையை வாழ்ந்த அவர் ஏன் இப்படி ஒரு முடிவு எடுத்தார் என்று இன்னமும் புரியவில்லை. அவர் எடுத்த முடிவு......

உணவு சாப்பிட்டு மொட்டை மாடிக்குப் போனவர் அங்கிருந்து கீழே குதித்து விட்டார்!

கேட்டதிலிருந்தே மனதில் அவரது நினைவுகள் தான் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. இத்தனை வயதில் இந்த முடிவு எடுக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன?  ஒன்றும் புரியவில்லை.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.