ப்ரெட் ஆம்லேட் – சமோசா

முகப்புத்தகத்தில் நான் – 2

16 February 2016 - என் உணவு என் உரிமை.....

சமீபத்தில் சென்னையிலிருந்து INDIGO விமானத்தில் பயணித்து தில்லி திரும்பினேன். சென்னையிலிருந்து புறப்பட்டு மேகக்கூட்டங்களில் புகுந்து உயரே உயரே சென்று கொண்டிருந்தது விமானம். பாதுகாப்பு அறிவிப்புகள் முடிந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பயணிகளும் தங்களது வேலைகளைத் துவங்கினார்கள்.

விமானப் பணிப்பெண் சற்று நேரத்தில் உணவு வழங்கப் போகிறோம், இணையம் மூலம் பதிவு செய்தவர்களுக்கு முதலில் உணவு தந்துவிட்டு, அதன் பிறகு மற்றவர்கள் விரும்பினால் உணவு தரப்படும் என்று சொல்லி முடித்தாரோ இல்லையோ, எனக்கு முன் வரிசையில் இருந்த ஒரு பெண்மணி, கையைத் தூக்கி அந்த பணிப்பெண்ணை அழைக்க ஆரம்பித்தார் - அவர் கையில் Boarding Pass-ல் இருந்து கிழித்த சாப்பாடு Coupon.

வரிசையாகக் கொடுத்துக் கொண்டு வருவோம் என அப்பணிப்பெண் சொன்னாலும், முன் இருக்கை பெண்மணி உயர்த்திய கையை இறக்கவே இல்லை. இதற்கு நடுவில், வெளியே அதிவேகமான காற்று அடிக்கத் துவங்கியிருக்க, விமானி எல்லோரையும் சீட் பெல்ட் அணிந்து அவரவர் இருக்கையில் அமர்ந்து கொள்ளச் சொல்ல, பணிப்பெண்கள் உட்பட அனைவரும் இருக்கையில்... அப்போதும் உயர்த்திய கை கீழே இறங்கவே இல்லை......

விமானம் காற்றில் மாட்டிக்கொள்ள, பின் பக்கத்தில் இருந்த [28வது வரிசை] என் போன்றவர்களை பலமாக உலுக்கிக் கொண்டிருந்தது. ஏதோ மேடு பள்ளங்கள் நிறைந்த தார்சாலையில் ஓடும் பேருந்து போல விமானம் பறந்து கொண்டிருந்தது. பம்பர் குலுக்கல் என்பதன் அர்த்தம் என்ன என்பதை எங்களுக்குப் புரிய வைத்துக் கொண்டிருந்தது காற்று.

சற்றே நிலை சீராக, மீண்டும் பணிப்பெண்கள் உணவு ட்ராலியை தள்ளிக் கொண்டு வந்தார்கள். கைகளை இறக்காமல் இருந்த பெண்மணி இப்போது இன்னும் அதிகமாக கைகளை ஆட்டி தனக்கு உணவு தரும்படிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாட். அவர் வரிசைக்கு இரண்டு வரிசை முன்னாடி வரை வந்து விட்டபோது மீண்டும் பம்பர் குலுக்கல்..... மீண்டும் சீட் பெல்ட் - உணவு தர முடியாத சூழல்.....

ஒரு வழியாக முக்கால் மணி நேரத்திற்குப் பிறகு நிலை சீரடைந்து கை உயர்த்திய பெண்மணிக்கு உணவு கிடைத்தது - இரண்டு சமோசாவும், தேநீர் என்ற பெயரில் தரப்படும் வென்னீர்! இது மட்டும் தான் அவர் முன்பதிவு செய்திருந்தார் போலும். பாவம் இதற்கு எவ்வளவு நேரம் கைகளைத் தூக்கியபடியே இருக்க வேண்டியிருந்தது....

என் உணவு என் உரிமை..... போராடி பெற்ற உணவு அவ்வளவு சுவைக்கவில்லை போலும் - பாதிக்கு மேல் அப்படியே வைத்துவிட்டார்.......

10 February 2016 - ப்ரெட் ஆம்லேட்...

முன்பெல்லாம் தமிழகத்தில் இயக்கப்படும் ரயில்களில் Pantry Car-ல் பணிபுரிபவர்கள் பெரும்பாலும் தமிழர்களாக இருந்தார்கள். பிறகு IRCTC Canteen வந்த பிறகு பெரும்பாலும் வட இந்தியர்கள், குறிப்பாக பீஹார் மாநிலத்தவர்கள் தான் அதில் பணி புரிகிறார்கள். அவர்கள் வந்த பிறகு கிடைக்கும் உணவு வகைகளும் மாறி விட்டன. ஜுரம் வந்தால் மட்டுமே சாப்பிடும் ப்ரெட் உடன் ஆம்லேட் கிடைக்க ஆரம்பித்தது! ஆனால் அதை எப்படி சாப்பிட வேண்டும் என்பதை நம் ஊரில் பலரும் இன்னும் கற்றுக் கொள்ளவில்லை!

திங்களன்று திருச்சியிலிருந்து சென்னை வரும் போது [பல்லவன்] அருகில் அமர்ந்திருந்த இளைஞர் ப்ரெட்-ஆம்லேட் வாங்கினார். வடக்கில் இரண்டு ப்ரெட் ஸ்லைஸ்களுக்கு இடையே ஆம்லேட் வைத்து, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கெட்ச்-அப் அல்லது சாஸ் தொட்டு, கைகளில் எண்ணை படாது சாப்பிடுவார்கள்! அது இன்னும் நம்மவர்களுக்கு தெரியவில்லை போலும்!

அந்த இளைஞர் இரண்டு ப்ரெட் ஸ்லைஸ்களுக்கு மேல் ஆம்லேட் வைத்து கைகளில் எண்ணை ஒட்டிக்கொள்ள, ஆம்லேட் துண்டுகள் வாயில் கொஞ்சமும் கீழே கொஞ்சமும் விழ சாப்பிட்டார். அதனுடன் கொடுத்த கெட்ச் அப் பாக்கெட் இன்னுமொரு கையில் பிரிக்கப்படாமல் இருந்தது! சரி பிடிக்காது போலும் என நினைத்தேன். என் நினைப்பு தவறு என சற்று நேரத்தில் புரிந்தது!

ப்ரெட் ஆம்லேட் சாப்பிட்டு கை கழுவிக்கொண்டு வந்தவர், அந்த கெட்ச் அப் பாக்கெட்டை வாயில் வைத்து ஓரத்தில் கிழித்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சப்பிச் சப்பி, ரசித்து ருசித்து “சப்புக் கொட்டியபடியே” சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார். எதிர் புற இருக்கையில் இருந்த சிறு குழந்தை, தன் வாயில் போட்டுக்கொண்டிருந்த விரல்களை வெளியே எடுத்து “தா தா” என்று கைகளால் கேட்டது!

எடுத்த காரியம் முடிப்பேன் என இளைஞரும் மொத்த கெட்ச் அப்-ஐயும் வெறுமனே சாப்பிட்டு முடித்தார்!

ரயில் பயணத்தில் இப்படி எத்தனை விஷயங்கள் பார்க்க முடிகிறது! இன்னும் நிறைய விஷயங்கள் பார்த்தபடியே பயணம் தொடர்ந்தது!

அடுத்த பதிவில் சந்திக்கும் வரை….

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.