தமிழனும் மலையாளியும்.....

ஏழு சகோதரி மாநிலங்கள் பயணம் – பகுதி 59

இந்தப் பயணக் கட்டுரையின் முந்தைய பகுதிகளைப் படிக்கவில்லையா.....  இதோ உங்களுக்காகவே அந்தப் பகுதிகளின் சுட்டிகளுக்கான ஒரு Drop Down Menu, வலைப்பூவின் வலது ஓரத்தில் “ஏழு சகோதரிகள்” என்ற தலைப்பின் கீழே இருக்கிறது.

அடுத்ததாய் பார்க்கப் போகும் ஏரி....

மாதுரி ஏரியின் காட்சிகளையும், அதன் அழகினைப் பற்றியும் சென்ற பகுதியில் பார்த்தோம். சென்ற பகுதியின் முடிவில் ஒரு கசப்பான அனுபவம் கிடைத்தது பற்றியும் சொல்லி இருந்தேன். அந்த கசப்பான அனுபவம்....

மாதுரி ஏரியிலிருந்து நாங்கள் புறப்படப் போகும் சமயத்தில் அங்கே வேறு ஒரு வாகனம் வந்தது. அது ஒரு அரசு வாகனம். அந்த வாகனத்திலிருந்து சிலர் இறங்கி வந்தார்கள்.  அதில் ஒருவர் மலையாளி – அருணாச்சலப் பிரதேசத்தில் காவல் துறையில் உயர் பதவியில் இருப்பவர் அவர்.  எங்களுடன் வந்திருந்தவர்களில் ஒருவரும் அருணாச்சலப் பிரதேச அரசு அலுவலகத்தில் பணிபுரிபவர் என்பதை முன்னரே சொல்லி இருக்கிறேன். அவருக்கு அந்த காவல் அதிகாரியைப் பார்த்ததும் தெரிந்து விட்டது.  மேலும் நண்பர்கள் மலையாள மொழியில் பேசிக் கொண்டிருக்கவே அந்த அதிகாரியும் அவர்களோடு பேச ஆரம்பித்தார் – மலையாள மொழியில் தான் என்பதில் சந்தேகம் எதற்கு....

நட்புடன் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். பரஸ்பர அறிமுகங்கள் செய்து கொண்டோம். அப்போது ஒவ்வொருவரும் எங்கிருந்து வருகிறோம், எந்த அலுவலகத்தில் பணிபுரிகிறோம் என்பதை எல்லாம் கேட்டுக் கொண்டோம்.  அவர்களது பயணம் பற்றியும் சொல்லி, எங்கள் பயணம் எப்படி இருக்கிறது என்பதையும் கேட்டார் அந்த அதிகாரி.  பேச்சின் போது நானும் அவரிடம் தில்லியில் பணி புரிகிறேன் என்றும், தமிழகத்தினைச் சேர்ந்தவன் என்றும் சொல்ல, உடனே அவர், தன்னுடன் வந்திருந்த மற்றொருவரைக் காண்பித்து அவரும் தமிழகத்தினைச் சேர்ந்தவர் தான் – என்னுடைய நண்பர் என்று சொல்லி அறிமுகம் செய்து வைத்தார். அந்த நண்பரும் அதிகாரிதான்.

இத்தனை நேரமும் உரையாடல் நல்ல விதத்திலேயே போய்க் கொண்டிருந்தது.  தமிழ் அதிகாரி நான் எந்த ஊர், எந்த அலுவலகத்தில் வேலை பார்க்கிறேன் என்பதை கேட்க, நானும் சொன்னேன்.  அடுத்த கேள்வி – “எந்த போஸ்ட்-ல இருக்கீங்க?” எந்த சர்விஸ்? IAS-ஆ, IPS-ஆ, இல்ல வேற எந்த சர்விஸ்? என்று வரிசையாகக் கேள்விகள்.  நான் என்னுடைய அலுவலகத்தினைச் சொன்ன பிறகு இத்தனை கேள்விகள். அதுவும் தேவையில்லாத கேள்விகள்.

பொதுவாகவே தமிழர்களுக்கு ஒரு குணம்.  என்ன வேலை பார்க்கிறார்கள், எந்த பதவியில் இருக்கிறார்கள், அவருக்கு எவ்வளவு சம்பளம் என்பதற்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறார்கள்.  மனிதனை மனிதனாகப் பார்க்கத் தெரிவதில்லை.  தன்னை விட உயர் பதவியில் இருந்தால் வேறு மாதிரி பழகுவார்கள், இல்லை என்றால் பழகும் விதமே மாறிவிடும். இவரும் அப்படியே.  மலையாள அதிகாரி தொடர்ந்து நண்பர்களோடு மகிழ்ச்சியாக அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருக்க, இங்கே இந்த தமிழரோ என்னிடம் நேர்காணல் நடத்திக்கொண்டிருக்கிறார் – நல்ல வேளை நான் என்ன படித்தேன் என்று கேட்கவில்லை. பதில் தெரிந்த பிறகு எங்களிடமிருந்து விலகிச் சென்றார் – விடை பெற்றுக் கொள்ளாமல், ஏதோ ஒரு தொலைதூர மாநிலத்தில், சக தமிழரைச் சந்தித்த மகிழ்ச்சி அவரிடம் இல்லை. 

பக்கத்தில் அந்த மலையாள அதிகாரி ஒவ்வொருவரிடமும், கேரளத்தில் எங்கே வீடு, கேரளம் வந்தால் சந்திக்கலாம் என்றும் பேசிக் கொண்டிருக்க, இவர் இப்படி கேள்வி கேட்டது கொஞ்சம் கடுப்பாகவே இருந்தது.

தமிழகத்திற்கு வரும்போதும் இப்படி பலரைச் சந்திப்பதுண்டு.  இது நமது மக்களுக்கே உரிய குணம் என நினைக்கிறேன். நெய்வேலியில் ஒரு மூத்தவர் இருக்கிறார். எப்போது பார்த்தாலும், எவ்வளவு சம்பளம் வாங்கற என்று தான் கேட்பார் – ஒரு முறை “மாசத்துக்கு ஒரு லட்ச ரூபா வருமா?” என்று கேட்டார் – கேட்டது 90-களின் கடைசியில்! :) அவரோ அதிகம் படிக்காதவர், வெளியிடங்களுக்குச் சென்று பழகாதவர்… கேட்பதில் தவறில்லை.  இத்தனை படித்து, பெரிய பதவியில் இருக்கும்போதும், அடுத்தவர்களின் பதவி என்ன, என்ன சம்பளம் என்று கேட்பதெல்லாம் தவறு என்பது அவருக்குத் தெரியவில்லையே…..

பக்கத்தில் இதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த மலையாள நண்பர்களும் அந்த அதிகாரி என்னிடம் பேசாமல் நகர்ந்து சென்றதைப் பார்த்தபிறகு அவர்களுடைய பேச்சுகளில் என்னையும் சேர்த்துக் கொண்டார்கள்! அந்த மலையாள அதிகாரி ஒவ்வொருவரிடமும் கைகொடுத்து, “சந்தித்ததில் மகிழ்ச்சி” என்பதையும் பகிர்ந்து கொண்ட பிறகு தான் எங்களிடமிருந்து விலகினார்.  வெளியிடங்களில் சென்றிருக்கும்போது இப்படி இருப்பது நல்லதா, இல்லை அந்த தமிழர் மாதிரி இருப்பது நல்லதா என்பதை நான் சொல்லித் தெரியவேண்டியதில்லை.

ஏரிக்கரையில் பார்த்த வாகனம்....

மலைப்பகுதிகளில் இந்த வாகனத்தில் பயணிக்கலாம்!

அந்த சம்பவத்தின் பிறகு அமைதியாக பயணத்தினைத் தொடர்ந்தோம்.  அடுத்ததாய் நாங்கள் சென்றதும் ஓரு ஏரிக்கு தான்! நாங்களெல்லாம் குளிரில் நடுங்கியபடி, குளிர்கால உடையோடு இருக்க, அங்கே பார்த்த ஒருவர் முண்டா பனியனோடு ஏரிக்கரையில் அமர்ந்திருந்தார் – தனது குடும்பத்தினரோடு……  அங்கே என்ன பார்த்தோம், அவரிடம் என்ன பேசினோம் என்பதை அடுத்த பதிவில் சொல்கிறேன்…..

மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்!

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.