நவராத்ரி கொலு – ஆண்களுக்கெதிரான திட்டமிட்ட சதி!

நவராத்ரி கொலு ஆரம்பித்து விட்டது. இந்த வருடமும் நவராத்ரி கொண்டாட்டங்கள் மும்மரமாக ஆரம்பித்து விட்டது. நமது ஊரில் கொலு என்றால், வட இந்தியாவில் ராம் லீலா, கிழக்கே பெங்கால் பகுதிகளில் துர்க்கா பூஜா என்று இந்தியா முழுவதுமே கோலாகலமான கொண்டாட்டங்கள்.  தில்லியில் அனைத்து பகுதிகளிலும் ராம் லீலா, ராவண் தகனம், துர்க்கா பூஜை ஆகியவை மிகவும் விமர்சையாக கொண்டாடப்பட்டு வரும் நேரம் இது. தலைநகர் தில்லியில் வசிக்கும் பெரும்பாலான தமிழர்களின் வீடுகளில் கொலு வைப்பது இன்னமும் தொடர்கிறது.

ராம் லீலா, துர்க்கா பூஜை ஆகிய எல்லாவற்றிற்கும் ஒவ்வொரு வருடமும் நண்பர்களிடமிருந்து எனக்கு பிரத்யேக அழைப்பு வந்துவிடுகிறது. ஆனால் கொலுவுக்கு..... :( 

இதைப் பற்றிச் சொல்வதற்கு முன்னர் எனது மனைவி அவரது ஃபேஸ்புக்கில் கடந்த மூன்று நாட்களில் எழுதி இருக்கும் இற்றைகளை தொகுத்து இங்கே தருகிறேன்.......

நவராத்திரி ஸ்பெஷல்!

சிறுவயதிலிருந்து கொலு வைக்க எனக்கு ஆசை. ஆனால் அம்மா வீட்டில் வழக்கம் இல்லை. புகுந்த வீட்டில் வழிவழியாக கொலு வைக்கும் வழக்கம் இருந்தும் இரண்டு தலைமுறைகளாகத் தொடரவில்லை.

மகள் பிறந்து வளர ஆரம்பித்த நிலையில் தில்லியில் பல வீடுகளுக்கு தாம்பூலம் வாங்கிக் கொள்ளச் செல்வோம். பத்து நாளும் களைகட்டி விடும். இரவு சமையலை மாலை என்னவர் வருவதற்குள் முடித்து விட்டு குளித்து தயாராகி விடுவோம். என்னவர் வந்ததும் அவருக்கு குடிக்கவும், சாப்பிடவும் கொடுத்து விட்டு, அவரை துணைக்கு அழைத்துக் கொண்டு நட்பு வட்டத்தில் அழைப்பு விடுத்த வீடுகளுக்கு சென்று வெற்றிலை தாம்பூலம் வாங்கி வருவோம்.

ஒவ்வொரு வீடும் வேறு வேறு பகுதிகளில் இருக்க, ரிக்‌ஷாவில் சென்று வருவோம். தினமும் நான்கைந்து வீடுகளுக்கு சென்று வந்தால் இரவு பத்து மணியாகி விடும். மகள் இப்படி செல்லும் வீடுகளில் சந்தன, குங்குமத்தை தானே எடுத்து வைத்துக் கொள்ளவும், தனக்கு தரும் தாம்பூலத்தை தானே சுமந்து வரவும், தினம் ஒரு பாவாடை சட்டையும், அலங்காரம் செய்து கொள்ளவும் ஆசைப்படுவாள்.

போகும் இடமெல்லாம் அழகான பொம்மைகளை பார்த்து வந்த மகள், நாமளும் வைக்கலாம் என்று சொல்லவும், என் மாமியாரிடம் கேட்டேன். அவரும் நமக்கு வழக்கம் உண்டு. பெண் குழந்தை இருந்தாலே வைக்கலாம் என்று சொல்வார்கள். வழக்கமும் இருப்பதால் தாராளமாக அடுத்த வருடத்திலிருந்து துவங்கு என்று சொன்னார். சொன்னது 2010ல்.

நாங்கள் தில்லியிலேயே வேறு பகுதிக்கு மாறவும், அப்புதியப் பகுதியில் யாரையும் தெரியாது. யாரும் கூப்பிடப் போவதில்லை என்று நினைத்தேன். ஆனால், என்னவருடைய நண்பர்கள் சிலர் அங்கேயும் இருக்க, தினமும் ஒரு வீட்டில் லலிதா சகஸ்ரநாம பாராயணம் இருப்பதாகச் சொல்லி நட்பு வட்டத்தில் அழைத்துச் சென்றார்கள். தில்லியின் சூழ்நிலைக்குத் தகுந்தாற் போல் சுடிதாரில் சுற்றிக் கொண்டிருந்த எனக்கு , தினமும் ஒரு புடவையாக கட்டிக் கொள்ளும் வாய்ப்பு நவராத்ரி சமயத்தில் கிடைத்தது. லலிதா சகஸ்ரநாமம், பாட்டுகள் என்று முடித்து விட்டு தாம்பூலம் வாங்கி வருவோம்.

தில்லியில் தீபாவளி சமயத்தில் சாலையோரக் கடைகளில் பொம்மைகள், அவர்கள் தீபாவளியன்று செய்யும் லஷ்மி பூஜைக்காகவும், ஷோகேஸில் வைப்பதற்கு ஏற்றதாகவும் வைத்து விற்பார்கள். நம்ம ஊர் சுவாமி செட்கள் இருக்காது. அடுத்த வருடம் கொலு துவங்குவதற்கு முன்னேற்பாடாக கிடைக்கும் பொம்மைகளை வாங்கிக் கொள்ளலாம் என்று கொஞ்சம் வாங்கிக் கொண்டேன். வருடா வருடம் தில்லியின் பிரகதி மைதானத்தில் நடக்கும் சர்வதேச பொருட்காட்சியிலும் ஒன்றிரண்டு வாங்கி வைத்தேன். என் பெரிய மாமியாரும் ஊரிலிருந்து ஏறக்குறைய ஒன்றரை அடி உயரமுள்ள மரப்பாச்சி பொம்மைகளை கொடுத்து விட்டார்கள்.

ஆனால், அடுத்த வருடம் நான் திருவரங்கம் வந்து விட்டேன். இங்கும் சமய சந்தர்ப்பம் ஒத்து வராததால், கொலு வைக்கும் எண்ணம் தீவிரமாக இல்லை. சென்ற வருடம் புதிய வீட்டிற்கு வந்ததும் கூடம் எனப்படும் ஹால் நீளமாகவும், விஸ்தாரமாக இருக்கவும், மகள் மீண்டும் கொலு வைக்கச் சொன்னாள். பதிவர் கீதா சாம்பசிவம் மாமி வீட்டு கொலுவுக்கு சென்ற போது இந்த கதையைச் சொல்லி கொண்டிருந்தேன். மாமி உடனே ”இந்த வருடமே துவங்கி விடு. கடைசி மூன்று நாள் வைக்கலாம். ஒத்திப் போடாதே” என்றார். ஆனால் பொம்மையே இல்லையே என்றேன்.

ஒரு பிள்ளையாரை வாங்கி வீட்டில் இருப்பதை வைத்து ஆரம்பித்து விடு என்றார். அந்த வார்த்தைகள் தைரியத்தையும், உந்துதலையும் தர, மறுநாளே பிள்ளையாரை வாங்கி மூன்று படி கட்டி வைத்து விட்டேன். கடவுள் அருளால் இந்த வருடம் பொம்மைகள் என்னவர் வாங்கி வர, ஸ்டாண்டும் வாங்கி ஐந்து படிகளில் வைத்து விட்டேன். இதை தொடர்ந்து செய்து வர கடவுள் அருள்புரிய வேண்டும். ஒவ்வொரு நாளும் சுண்டல் செய்து, [இரண்டாம் நாள் சுண்டல் கொஞ்சம் படுத்த அதை வேறு விதமாய் சமாளித்தது தனிக்கதை!] குடியிருப்பில் இருக்கும் தோழிகளை அழைத்து கொடுத்து சிறப்பாகச் சென்று கொண்டிருக்கிறது எங்கள் இந்த வருட கொலு!

ஆதி வெங்கட்.

திருவரங்கத்திலிருந்து.....

சரி நம்ம கதைக்கு வருவோம்.... தில்லியில் மனைவியும் மகளும் இருந்தவரை, எனது நண்பர்களுடைய வீடுகளுக்கு அவர்களை அழைத்துச் செல்வது எனக்கு நவராத்ரி முழுவதும் இருக்கும் பணி. சில வருடங்கள் 40 வீடுகளுக்கு மேலாக அழைப்பு வந்துவிட ஒன்பது நாளில் இத்தனை வீடுகளுக்கும் சென்று வருவதுண்டு! அதுவும் மாலை 06.30 மணிக்கு மேல் தான் அலுவலகத்திலிருந்து வீடு திரும்புவேன். அதற்குப் பிறகு அவர்களை அழைத்துக் கொண்டு செல்வது பெரிய வேலை. அவர்களுக்கு தாம்பூலம், பழங்கள் கூட ஏதாவது வைத்துக் கொடுப்பார்கள். அதையெல்லாம் சுமந்து வருவதும் என் வேலை!

மனைவியும் மகளும் இங்கிருந்து சென்ற பிறகு, இதுவரை அழைத்துக் கொண்டிருந்த நண்பர்கள் ஒருவருமே எனக்கு அழைப்பு விடுப்பதில்லை! இந்த வருடம் கூட, நவராத்ரியில் முதல் மூன்று தினங்கள் முடிந்து விட்ட நிலையில், இதுவரை ஒரு அழைப்பு கூட வரவில்லை – ”சரிய்யா, தாம்பூலம் தரவேண்டாம், பழங்கள், கிஃப்ட் என பெண்களுக்குத் தரும் எதுவுமே ஆண்களுக்குத் தரவேண்டாம்.....  கூப்பிட்டு கொஞ்சம் சுண்டல் கூடவா தரக்கூடாது....  சரி அதுவும் தரவேண்டாம், கொலு பொம்மைகளைப் பார்க்கவாது கூப்பிடலாம் இல்லையா! கொலு பொம்மையை ஆண்கள் ரசிக்க மாட்டார்களா? இது என்ன ஓரவஞ்சனை! சரியான போங்கு ஆட்டமா இல்ல இருக்கு!

என்னம்மா இப்படி பண்றீங்களேம்மா!

இன்னும் ஆறு நாள் இருக்கு, இந்த வருட நவராத்ரியில! குறைஞ்சது ஆறு வீட்டிலிருந்தாவது [நாளுக்கு ஒரு வீடு!] அழைப்பு வரலைன்னா, நவராத்ரி முடியும் சமயத்தில் பெங்காலியாக மாறிவிடலாம்னு ஒரு எண்ணம்! எல்லா வருஷமும் துர்க்கா பூஜைக்கு நமக்கு ஸ்பெஷல் அழைப்பு – துர்க்கா பூஜா பந்தல்கள் அமைக்கும் நிறைய நண்பர்களிடம் இருந்து வந்த வண்ணமே இருக்கே! பெங்காலியா மாறி, பெங்காலி மொழியில் பதிவுகள் எழுதப் போறேன் பாருங்க!

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.