பும்லா பாஸ் – சீன எல்லைப் பயணம்.....

ஏழு சகோதரி மாநிலங்கள் பயணம் – பகுதி 56

இந்தப் பயணக் கட்டுரையின் முந்தைய பகுதிகளைப் படிக்கவில்லையா.....  இதோ உங்களுக்காகவே அந்தப் பகுதிகளின் சுட்டிகளுக்கான ஒரு Drop Down Menu, வலைப்பூவின் வலது ஓரத்தில் “ஏழு சகோதரிகள்” என்ற தலைப்பின் கீழே இருக்கிறது.

கரடு முரடான பாதை...

இதற்கு முந்தைய பகுதியில் ZEMITHONG சென்ற போது கிடைத்த அனுபவங்கள், தவாங்க் நகரிலிருக்கும் போர் நினைவுச்சின்னம், போர் பற்றிய குறும்படம் ஆகியவற்றின் தகவல்களைப் பார்த்தோம். அறைக்கு வந்து அன்றைய தினத்தின் நிகழ்வுகளைச் சிந்தித்தவாறே உறங்கிப்போனோம். விழித்தெழுந்து பயணத்தின் அடுத்த கட்டம் நோக்கி புறப்படத் தயாரானோம்.  எங்கள் அன்றைய தினத்தின் பயணத்திட்டத்தில் முதன்மையான திட்டம் பும்லா பாஸ் எனும் இடத்திற்குச் செல்வது தான். பும்லா பாஸ்! அது எங்கே இருக்கிறது, அங்கே செல்ல என்ன வழி, எத்தனை தூரம் என்பதைப் பற்றி இந்தப் பகுதியில் பார்க்கலாம்!

வளைந்து நெளிந்து போகும் பாதை...

தவாங்க் நகரிலிருந்து மலைப்பகுதிகள் வழியாக சுமார் 40 கிலோமீட்டர் பயணித்து இவ்விடத்தினை அடைய வேண்டும். இந்த இடத்திற்கு நினைத்தவுடன் பயணித்து விட முடியாது. கடல் மட்டத்திலிருந்து சுமார் 15200 அடி உயரத்தில் இருக்கிறது இந்த பும்லா பாஸ்! அனைவரும் இங்கே செல்ல அனுமதி இல்லை. இங்கே செல்லும் முன்னர் தவாங்க் நகர மாவட்ட ஆட்சியரிடம் அனுமதி பெற வேண்டும். அதற்கு செல்லும் அனைவருடைய அடையாள அட்டையின் நகல் தர வேண்டும். செல்லும் வண்டியின் ஓட்டுனர் அடையாள அட்டை நகலும் தரவேண்டும் என்பதை நினைவில் கொள்க!

மலைப்பாதை – ஒரு தூரப் பார்வை...

  

சரி அப்படி மாவட்ட ஆட்சியரிடம் அனுமதி பெற்று விட்டீர்கள், என்று சந்தோஷமாக பும்லா பாஸ் புறப்பட்டுச் சென்றுவிட முடியாது. இந்த அனுமதி வாங்கியபிறகு தவாங்க் நகரிலிருக்கும் ராணுவ அலுவலகத்தில் இந்த அனுமதி கடிதம் காண்பித்தால் அவர்கள் அதைச் சரி பார்த்து, அவர்களுக்கான நகலை வைத்துக் கொண்டு, அனுமதிக் கடிதத்தில் முத்திரை இட்டுத் தருவார்கள். ராணுவ முத்திரை இட்ட அனுமதிச் சீட்டு இல்லாத யாரையும் பும்லா பாஸ் செல்ல அனுமதிப்பதில்லை! தவாங்க் நகரிலிருந்து புறப்பட்டு சில கிலோமீட்டர் பயணித்தபின்பு ராணுவத்தினரின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் இருக்கும் பகுதிகள் வந்துவிடும். ஒவ்வொரு பகுதியிலும் பாதுகாப்புச் சோதனைகள், அனுமதிச் சீட்டு முத்திரை ஆகியவற்றை பார்த்த பிறகு உள்ளே அனுமதிப்பார்கள்.

பாதையின் ஓரங்களில் பனி...

இது கொஞ்சம் கடினமான வேலை தான்! இது பற்றி தெரிந்து கொள்ளாமல் பும்லா பாஸ் பார்க்க வேண்டும் எனச் சென்றுவிட்டால் ஏமாற்றம் தான் மிஞ்சும்.  நாங்கள் இங்கே செல்ல வேண்டும் எனத் திட்டமிட்டபோதே தேவையான முன்னேற்பாடுகளையும் செய்ய ஆரம்பித்தோம். நண்பர் ஜார்ஜும் தவாங்க் நகரிலிருந்ததால் எங்களுக்கான ஏற்பாடுகளை அவர் செய்து வைத்திருந்தார். நாங்கள் தங்குமிடத்திலிருந்து புறப்பட்டு போகும் முன்னரே இந்த அனுமதிக் கடிதம் பெற்றுவிட்டதால் பும்லா பாஸ் நோக்கிய பயணத்தினைத் துவங்கினோம். 

ஒரு ஏரி – தூரப் பார்வை...

கடல்மட்டத்திலிருந்து 15200 அடி உயரம் – கொஞ்சம் கற்பனை செய்து பாருங்கள்! இத்தனை உயரத்தில் இருக்கும்போது வருடத்தின் பெரும்பகுதி காலங்களில் பனிபடர்ந்தே காணப்படும் என்பதில் சந்தேகமில்லை. வழியில் சின்னச் சின்னதாய் ஏரிகள் – நாங்கள் சென்ற மார்ச் மாதத்தில் கூட பல ஏரிகள் உறைந்து கிடந்தன. இப்படி இருக்கையில் டிசம்பர் ஜனவரி மாதங்களில் எப்படி இருக்கும் என்பதை யோசித்தால் கொஞ்சம் பயமாகவும் இருக்கிறதல்லவா!  பெரும்பாலான மலைப்பகுதிகள் பனி மூடிக்கிடக்கின்றது. சாலைகள் – தார் சாலைகள் அல்ல! கரடுமுரடான கற்களைக் கொண்டு அமைக்கப்பட்ட சாலைகள் தான். சாலையின் இரண்டு பக்கங்களிலும் பனி உறைந்து கிடக்கின்றது.

காதல் – தாய்நாட்டின் மீதான காதல்...

கடுமையான குளிரிலும் இங்கே பணிபுரிய ஒரு காரணம்

வருடத்தின் எல்லா நாட்களிலும் இங்கே சென்றுவிட முடியாது. குளிர் அதிகமாக இருக்கும் சமயங்களில் சாலைகள் கூட பனியால் மூடி இருக்க, பொது மக்களுக்கு அனுமதி வழங்குவதில்லை. என்றாலும், ராணுவ வீரர்கள் இங்கே தான் இருந்தாக வேண்டும். குளிரோ, பனியோ, வெயிலோ, காற்றோ, மழையோ – இயற்கைச் சீற்றம் எப்படி இருந்தாலும் ராணுவ வீரர்கள், தாய் தேசத்தினைக் காப்பாற்றும் தங்களது கடமையைச் செவ்வனே செய்து வருகிறார்கள். ஆறு அடிக்கும் மேல் பனி உறைந்து கிடக்கும் இடத்தில் அரை மணி நேரம் நின்றாலே நமக்கு உதறுகிறது, ஆக்ஸிஜன் குறைபாடு காரணமாக மூச்சுவிடத் தடுமாறுகிறோம் எனும்போது அங்கேயே தங்கி தேசத்தினைக் காப்பாற்றும் பணியிலும் ஈடுபடும் அவர்களுக்கு நாம் உகந்த மரியாதையைச் செலுத்தவேண்டியது ஒவ்வொரு இந்தியக்குடிமகனின் கடமை அல்லவா.....

பயணிக்கும்போது பார்த்த பல காட்சிகள் மனதை விட்டு அகலாமல் இன்றைக்கும் நினைவில் நிற்கிறது. அதில் ஒரு காட்சி மட்டும் இங்கே பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

உறைந்து கிடக்கும் ஏரியில் தண்ணீர் எடுக்கும் ராணுவ வீரர்...

பயணிக்கும் பாதையில் பல ஏரிகள் இருக்கின்றன. பெரும்பாலான ஏரிகள் பனியில் உறைந்து கிடக்கின்றன. அப்படி உறைந்து கிடக்கும் ஏரி ஒன்றின் மேல் ஒரு ராணுவ வீரர் நடந்து செல்கிறார் – ஆமாம் உறைந்து கிடக்கும் ஏரி மேலே நடந்து செல்கிறார்! எதற்கு என்று பார்த்தால், உறைந்து கிடக்கும் ஏரியின் ஒரு பகுதியில் சிறிய பிளவு – அந்த பிளவின் உள்ளேயிருந்து தண்ணீர் எடுத்து வருகிறார். இருக்கும் தண்ணீர் அனைத்தும் உறைந்து கிடக்க, எதைக் குடிப்பது, மற்ற தேவைகளை எப்படிச் சமாளிப்பது! உறைந்து கிடக்கும் ஏரியின் கீழே இருக்கும் தண்ணீரை எடுத்தால் எவ்வளவு சில்லென்று இருக்கும் - நினைக்கையிலேயே கொஞ்சம் நடுங்குகிறதல்லவா?

மற்றுமொரு நீர் நிலை...

முற்றிலும் கரடு முரடான பாதையில் பயணிப்பது சற்றே கடுமையான விஷயம் தான். இம்மலைப்பகுதிகளில் வாகனத்தினைச் செலுத்துவதும் சுலபமான வேலையல்ல. நமது ஊர்களில் இருக்கும் தார்ச் சாலைகளில் மழை காரணமாகவோ, சரியாக போடாத காரணமாகவோ சின்னச் சின்னக் குழிகளில் விழுந்து எழுந்திருக்கும் போதே நம் வாயிலிருந்து அரசுக்கு எதிரான பல வாக்கியங்கள் வந்து விழும்...... இப்படி இருக்கையில் மொத்த சாலையும் கரடுமுரடாக இருந்தால், அதில் பயணிக்கும்போது எப்படி இருக்கும் என்று யோசித்துப் பாருங்கள். ஒரு முறை பயணித்து வந்தால் வண்டியின் பாகங்கள் மட்டுமல்ல, நமது உடலின் பாகங்கள் கூட கொஞ்சம் தன்னிடத்தினை விட்டு நகரலாம்! அத்தனை மேடு பள்ளம். 

அழகிய ஏரியும் அமைதியும்...

இன்னுமொரு விஷயமும் சொல்லி விடுகிறேன். பெரும்பாலான பகுதிகள் ராணுவக் கட்டுப்பாட்டில் இருப்பதால் புகைப்படம் எடுப்பது தடை செய்யப்பட்டு இருக்கிறது. ஒரு சில பகுதிகளில் புகைப்படம் எடுக்கலாம். அப்படி எடுத்த படங்கள் சில இங்கே கொடுத்திருக்கிறேன். தொடர்ந்து பயணித்து சோதனைகளை முடித்து பும்லா பாஸ் அடைந்தோம். அங்கே கிடைத்த அனுபவங்களை அடுத்த பகுதியில் சொல்கிறேன்.

தொடர்ந்து பயணிப்போம்.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி....