மொழிக் குழப்பம் – சுதா த்வாரகநாதன்

எங்களுக்குத் தாய் மொழி தெலுங்கு என்றாலும், பிறந்து வளர்ந்தது எல்லாம் தமிழ் நாட்டில் தான். எனவே தெலுங்கு எழுதவோ, படிக்கவோ தெரியாது. பேசுவதும் தமிழ் கலந்த தெலுங்கில் தான் பேசுவோம். எங்கள் குழந்தைகள் இருவருமே தில்லியிலேயே வளர்ந்தவர்கள். பள்ளியில் தமிழ் மொழியை மூன்றாவது மொழியாக எடுத்துப் படித்தார்கள்.  மேலும், தமிழ் பேசும் நண்பர்களும் நிறையவே இருந்தார்கள். தலைநகரில் வளர்ந்த மற்ற தமிழ்க் குழந்தைகளைப் போல, பெரும்பாலும் ஹிந்தியில் தான் பேசுவார்கள். ஓரளவிற்குத் தமிழ் பேச வரும். ஆனால் எங்கள் மொழியான தெலுங்கில் பேசும் போது, தமிழ், ஹிந்தி மற்றும் ஆங்கிலம் என நான்கு மொழிகள் கலந்து அடித்து விடுவார்கள்.

ஒரு நாள் நான், கணவர் மற்றும் மகள் மூவரும் எங்கள் வாகனத்தில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தோம். மகள் கையில் அலைபேசியில் எதையோ பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது கல்லூரியில் பயின்று கொண்டிருந்த நாட்கள். கணவருக்கு என்ன டென்ஷனோ தெரியாது, மகளுக்கு அர்ச்சனை [திட்டு] கிடைக்க ஆரம்பித்தது.  “எப்பப் பார்த்தாலும் இப்படி மொபைலை பார்த்துக் கொண்டிருக்காதே” என்று ஆரம்பித்து, படிப்பு பற்றி வந்தது. படிப்பு ரொம்பவே முக்கியம், படிக்கிற வயதில் படிக்காவிட்டால் பின்பு இந்த இளம்வயது திரும்பக் கிடைக்காது. இந்தக் காலம் திரும்ப வராது என்ற ரீதியில் தெலுங்கில் சொல்லிக் கொண்டே வந்தார். அப்படித் தெலுங்கில் சொன்ன ஒரு வாக்கியம் – “சதுவு தான் கூடு வேசுனு” என்பது – அதாவது படிப்பு தான் நமக்கு சோறு போடும் என்ற அர்த்தம்.

நாங்கள் பேசும் தெலுங்கில் சோற்றை “கூடு” என்று தான் சொல்வோம். அவர் சொல்லிக் கொண்டே இருக்கையில், மகள் என்ன செய்கிறாள் எனப் பார்த்தேன். அவள் வெளியே வேடிக்கைப் பார்த்தபடியே வந்தாள். அவளுக்கு என்னவர் பேசுவது புரிகிறதா இல்லையா எதுவும் தெரியவில்லை. நான் அவளிடம், அப்பா தெலுங்கில் “சதுவு தான் கூடு வேசுனு” என்று சொன்னாரே, ஏம்மா இந்த ‘கூடு’ன்னு சொன்னாரே, அப்படின்னா என்னம்மான்னு தெலுங்கில் மகளிடம் கேட்டேன். அவள் மிகவும் கூலாகச் சொன்ன பதில்....

‘கூடு’ன்னா Nest-மா என்றாள்.

எனக்கு ஒரு பக்கம் சிரிப்பு. ஆனாலும், விடாமல், மகளிடம், “ஏம்மா படிப்புக்கும் Nest-க்கும் என்னம்மா சம்பந்தம்?” என்று விடாமல் கேட்டேன்.

“ஏதோ தெரியலம்மா... அப்பாவுக்கு ஏதோ டென்ஷன். அதனால என்னமோ திட்டறார். திட்டட்டும் விடு!” என்றாள்.

அவள் சொன்னதைக் கேட்டு நான் மட்டும் அல்ல, டென்ஷனில் இருந்த கணவரும் சேர்ந்து சிரிக்க ஆரம்பித்தார். மகள், மகன் இவருக்குமே, பேசும் எல்லா வாக்கியங்களிலும் இப்படி தமிழ், தெலுங்கு, ஹிந்தி, ஆங்கிலம் என நான்கு மொழிகளையும் கலந்து தான் பேச வருகிறது! பல சமயங்களில் இப்படிச் சின்னச் சின்ன விஷயங்கள்  தான் நமக்கு மகிழ்ச்சியைத் தருகின்றன அல்லவா?

வேறு ஒரு பதிவுடன் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை....

நட்புடன்

சுதா த்வாரகநாதன்

புது தில்லி.